Έμαθα από φίλους που βρέθηκαν στην εκδήλωση για τη Grand Seiko που διοργάνωσε προσφάτως ο κ. Καίσαρης ότι όλα ήταν υπέροχα. Η ατμόσφαιρα ήταν πλήρως… ιαπωνική και οι παρευρισκόμενοι έμαθαν τα απαραίτητα για το brand. Όλα αυτά που το κάνουν διαφορετικό από τις υπόλοιπες ωρολογοποιίες. Κι αυτό, φίλοι μου, εγώ το λέω σωστό μάρκετινγκ.
Την ίδια ώρα βλέπω άλλες μάρκες να κάνουν τα ίδια και τα ίδια: ηθοποιοί, μοντέλα, τενίστες και μπασκετμπολίστες, να παρτάρουν, να ποστάρουν ρολόγια στα social τους, δίπλα σε άλλα πληρωμένα posts για πορτοκαλάδες, ηλεκτρικές συσκευές και εσώρουχα. Άραγε ξέρουν έστω και τα βασικά για τον Οίκο που τους χάρισε το πανάκριβο μοντέλο τους;
Θα μου πείτε, δεν είναι όλα τα ρολόγια για τους γνώστες, για τους watch enthusiasts, για τους συλλέκτες. Υπάρχει και κόσμος που δεν πολυασχολείται, αλλά που μια μέρα θα αγοράσει ένα. Το πιο πιθανό είναι να το δει στο Instagram μιας influencer. Πάσο, μεν. Αλλά, για μισό λεπτό. Δεν έχει κάποια ιστορία να πει το brand; Δεν μπορεί να εκπαιδεύσει κάποιον, που ούτως ή άλλως τον πληρώνει τόσα λεφτά, να λέει τουλάχιστον πέντε πράγματα για τον Οίκο που να έχουν ουσία; Αρκεί μια πόζα μπροστά σ’ ένα backdrop; Δεν ξέρω. Εμένα αυτό μου κάνει το ρολόι φτηνιάρικο. Με απωθεί.
Μα είναι δυνατόν να θέλω να αγοράσω το ίδιο ρολόι με έναν ποδοσφαιριστή; Αυτοί δεν είναι που ευθύνονται για όλα αυτά τα εκτρώματα που προστίθενται στις συλλογές σοβαρών οίκων και τους μουτζουρώνουν την εικόνα;
Ειδικά όταν από ένα σημείο και μετά, για κάποιες μάρκες το μάρκετινγκ μοιάζει να είναι το μόνο που τους νοιάζει. Αντί να εξελίξουν λίγο τις συλλογές τους, μόνο πουσάρουν, πουσάρουν, πουσάρουν. Ό,τι καλό βγάζουν πια είναι σε limited editions, δυσπρόσιτες -άλλο ένα κόλπο για να τραβήξουν τα βλέμματα. Αυτά που μπορούμε να αποκτήσουμε εμείς οι πληβείοι, μας τα μπουκώνουν στο στόμα με ανελέητη διαφήμιση. Δεν προλαβαίνω να μπω στο Facebook και υπάρχουν 2-3 μάρκες που τρομάζω να πατήσω στα links τους, μη με χρεώσουν επιτόπου με 5-6 ρολόγια. Εφιαλτικά pop-up παράθυρα πετάγονται από παντού και μετά η διαφήμιση με κυνηγάει σε όποιο site κι αν βρεθώ.
Το χειρότερό μου είναι όταν αντί για ρολόγια, η διαφήμιση μού πετάει κάποιον ποδοσφαιριστή. Μα είναι δυνατόν να θέλω να αγοράσω το ίδιο ρολόι με έναν ποδοσφαιριστή; Αυτοί δεν είναι που ευθύνονται για όλα αυτά τα εκτρώματα, τα υπερμεγέθη, υπεραστράπτοντα, υπερσκέλετον, υπερηλίθια μοντέλα που προστίθενται στις συλλογές σοβαρών οίκων και τους μουτζουρώνουν την εικόνα; Όλα αυτά τα υπερ-υπερβολικά ρολόγια, που μόνο ποδοσφαιριστές μπορούν να αγοράσουν;
Αλλά τέρμα η γκρίνια. Να πω και καμιά καλή κουβέντα: Μπράβο στην IWC. Παρακολούθησα την παρουσίαση του φοβερού Eternal Calendar. Ζήτησαν από τον κ. Brian Cox, ένα διάσημο φυσικό, να μιλήσει για την ουσία του χρόνου. Τον έχουν επιστρατεύσει φέτος ως πρεσβευτή τους. Μαγικό! Μπράβο και στη Rolex. Έχει αθλητές μεν. Αλλά με συγκεκριμένο όραμα, με συγκεκριμένο σκοπό. Όπου υπάρχει τένις, εκεί βρίσκεται και η Rolex. Οι κορυφαίοι φοράνε τα ρολόγια της –χάρηκα και με τη Σάκκαρη! Είχαμε και Ολυμπιακούς Αγώνες πριν κάποιους μήνες κι είδαμε πόσο ωραία τα έδεσε όλα η Omega. Μερικές φορές τα πράγματα είναι απλά. Χωρίς να καταντάς φλύαρος ή επιδειξίας μπορείς να κάνεις μάρκετινγκ με ουσία.
