Εμένα το πάρτι που έγινε όταν ο κόσμος ξαναβγήκε απ’ τα σπίτια του μετά τον COVID-19 μού άρεσε. Πολύ. Και οι «μετεωρίτες» του Louis Moinet και τα Big Bang διαμάντια της Hublot και όποια τρέλα σκαρφίστηκαν εκεί, στη Richard Mille. Μου άρεσαν όλα. Χόρτασα αριστουργήματα από Laurent Ferrier, MB&F, Greubel Forsey, λάτρεψα την αναγέννηση του Czapek, ήπια νερό στ’ όνομα του Rexhepi. Ακόμη κι οι παραδοσιακοί οίκοι τόλμησαν. Πείραξαν συνταγές, πρόσθεσαν ένα διαμαντάκι εδώ, λίγο τιτάνιο εκεί, μιξάρισαν τόνους του χρυσού, έγιναν κι αυτοί DJs στο ξεφάντωμα. Αν μη τι άλλο, γνωρίσαμε νέα πράγματα. Και οι γνωριμίες είναι πάντα κάτι καλό.
Τώρα που φαίνεται πως τα ηχεία χαμηλώνουν πάλι την ένταση και ο κόσμος επιστρέφει στον καναπέ, τι γίνεται; Αν η αγορά όντως ηρεμήσει, άρα οι πωλήσεις πέσουν, άρα οι επιλογές μειωθούν, τι νέο έχουμε να δούμε; Ή μάλλον: θα δούμε τίποτε νέο, ή θα ξαναγυρίσουμε στα ίδια; Πολύ φοβάμαι το δεύτερο. Ήδη, το 2024 δείχνει τη γνωστή τάση όταν η αισιοδοξία χάνεται: Επιστροφή σ’ αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά.
Αν βαρεθήκατε κι εσείς την πολλή «παράδοση», σηκώστε το χέρι σας. Γιατί οι ωρολογοποιίες είναι έτοιμες να βουτήξουν βαθιά μέσα στα συρτάρια εκείνων των ξεχαρβαλωμένων επίπλων που έφεραν από τα παλιά τους εργαστήρια στα υπερμοντέρνα τους, καινούργια manufactures. Στα συρτάρια με τα σχέδια δεκαετιών. Όλο και κάποιο design από τα ‘60s θα έχουν να μας ξαναθυμίσουν. Δεν λέω, πολύ ωραίο το Defy Revival. Φτάνει και στα 600 μέτρα βάθος. Αλλά, αυτό θέλαμε φέτος από τη Zenith; Ή άλλο ένα Carrera που να αντιγράφει κάποιο πετυχημένο σχέδιο από τότε που η TAG λεγόταν ακόμη σκέτο Heuer; Θα δούμε άλλο Crash ή κάτι σε extravagant, τέλος πάντων, από την Cartier ή ό,τι προλάβαμε, προλάβαμε; Τόσα μοντέλα της είδα να παρουσιάζουν φέτος και όλα έμοιαζαν σαν επιστροφές από το παρελθόν.
Ναι, η παράδοση δημιουργεί σιγουριά. Και οι ωρολογοποιίες έχουν επενδύσει πάνω της εδώ και χρόνια. Προφανώς είναι κάτι που δουλεύει και καταφεύγουν σε αυτό όποτε νιώθουν ότι το χρειάζονται. Βλέπουν και τη Rolex που βγάζει τα ίδια μοντέλα δεκαετίες τώρα με μικροαλλαγές (πλάκα πλάκα, παίζει η Rolex να τόλμησε πιο πολύ απ’ όλους τους φέτος: πήρε το μάτι μου κάτι τρελούτσικα Daytona, μούρλια!). Δεν ξέρω τι νούμερα κάνει η κάθε μια τους, τι πουλάει και τι μισθούς δίνει. Ξέρω μόνο ότι βλέπω τον Roger Dubuis να το πηγαίνει κάθε χρόνο και πιο πέρα, να τολμά και να κάνει εντύπωση (παρέα με τόσους ακόμη νέους κι ανερχόμενους οίκους -τον Bianchet, για παράδειγμα). Τους «παραδοσιακούς» πάλι, να κάνουν ταξίδια στο παρελθόν.
Είμαι λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία αλλά νιώθω ότι καταλαβαίνω καλά τη Gen Z. Τη βλέπω να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για ρολόγια. Και, ναι, ασχολείται πολύ με τα vintage, αλλά τα κυνηγά περισσότερο σαν αυθεντικά απολιθώματα μιας άλλης εποχής, «παράσημα» που μπορεί να φορέσει. Δεν συγκινείται από μια αναπαραγωγή της με νέα υλικά. Ειδικά όταν υπάρχουν πια τόσα φρέσκα brands με νέες ιδέες και διάθεση για τόλμη. Αν οι μεγάλες ωρολογοποιίες έχουν ακόμη έμπνευση, ας ξεχάσουν για λίγο την εμμονή τους με την «παράδοση»…
