Εδώ και χιλιετίες, οι άλκες της Σουηδίας διασχίζουν δάση που «ξυπνούν» από τον χειμώνα, περνούν τα βαθιά ποτάμια, ακολουθούν ορμέμφυτα τα αρχαία μονοπάτια προς τα καλοκαιρινά βοσκοτόπια τους στη βόρεια Σουηδία.
Οταν το Den stora älgvandringen –ελληνιστί «Η μεγάλη μετανάστευση της Αλκης» ή «Το μεγάλο ταξίδι του ελαφιού»– προβλήθηκε για πρώτη φορά στην πλατφόρμα on-demand του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα SVT το 2019, το παρακολούθησαν περίπου ένα εκατ. άνθρωποι. Πέρυσι, το κοινό του προγράμματος ήταν τουλάχιστον εννιαπλάσιο.
Η έβδομη «σεζόν» καθήλωσε και φέτος εκατομμύρια θεατές στις οθόνες τους, σε ένα θέαμα που για τα σύγχρονα τηλεοπτικά δεδομένα φαντάζει απελπιστικά αργό, χωρίς πλοκή, αρχή, μέση και τέλος.
Η live ροή ξεκίνησε στις 15 Απριλίου, μια ολόκληρη εβδομάδα νωρίτερα, λόγω του θερμότερου, από το σύνηθες, ανοιξιάτικου καιρού και ολοκληρώθηκε χθες, μετά από σχεδόν τρεις εβδομάδες αδιάλειπτης ροής.
«Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι», δήλωσε ο Γιόχαν Ερχανγκι, υπεύθυνος παραγωγής της SVT, γνωστοποιώντας πως τα τηλεοπτικά συνεργεία κατόρθωσαν να καταγράψουν 478 ώρες περιεχομένου, με 26 κάμερες σε απομακρυσμένα σημεία, ακόμη επτά νυχτερινής όρασης και ένα drone.
Ο Αντι Γουόρχολ και ο μαραθώνιος… πλεξίματος
Το πρόγραμμα και η επιτυχία του αποτελούν μια νέα τάση για «αργή τηλεόραση» που διαρκώς κερδίζει απήχηση. Κάποιοι υποστηρίζουν πως πρόκειται για θέαμα που είχε πρωτοσυστήσει στο κοινό ο Αμερικανός πρωτοπόρος της pop art Αντι Γουόρχολ με την ταινία «Sleep» του 1964, όπου είχε καταγράψει τον ποιητή –και τότε εραστή του– Τζον Τζιόρνο να κοιμάται επί πέντε ώρες και 20 λεπτά.
Πιο πρόσφατα, η ιδέα απογειώθηκε με τη μαγνητοσκοπημένη εκπομπή Bergensbanen του νορβηγικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα NRK, η οποία έδειχνε, λεπτό προς λεπτό, ένα επτάωρο ταξίδι με τρένο από το Μπέργκεν στο Οσλο με αρχειακό υλικό, ξαναζωντανεύοντας τον χρόνο κατά τον οποίο η αμαξοστοιχία διατρέχει τις 182 σήραγγες της γραμμής. Περίπου το 20% του πληθυσμού της Νορβηγίας συντονίστηκε τουλάχιστον μία φορά σε αυτό.
Δύο χρόνια αργότερα, περίπου το ήμισυ των 5,5 εκατ. πολιτών της χώρας παρακολούθησε τουλάχιστον αποσπασματικά το 134ωρο θαλάσσιο ταξίδι του NRK –λάιβ και χωρίς διακοπές, αυτή τη φορά– από το Μπέργκεν στο Κίρκενες.
Εκτοτε, ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας προβάλλει τουλάχιστον ένα αργής «πλοκής» τηλεοπτικό θέαμα κάθε χρόνο – είτε πρόκειται για 18 ώρες καταγραφής σολομών να κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα είτε για 12ωρο μαραθώνιο πλεξίματος.
«Βαλβίδα… διαφυγής»
Ραδιοτηλεοπτικοί φορείς σε Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία και αλλού ακολούθησαν την τηλεοπτική αυτή τάση.
Η αργή τηλεόραση παρουσιάζει κάτι που παρακολουθείται με τον ρυθμό που συμβαίνει, αντί να επιταχύνεται και να δραματοποιείται μέσω της πλοκής και του μοντάζ. Η απήχησή της, λένε οι ειδικοί, φέρεται να έγκειται ακριβώς στην καταπραϋντική απουσία σκηνοθετημένης έντασης και δράματος.
«Γίνεται, κατά έναν περίεργο τρόπο, συναρπαστική, επειδή δεν συμβαίνει τίποτα καταστροφικό, τίποτα θεαματικό», εξηγεί η Ανέτ Χιλ, καθηγήτρια μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο Jönköping της Σουηδίας. «Ομως, κάτι όμορφο προκύπτει ξαφνικά σε αυτή τη λεπτό προς λεπτό ροή».
Ο Εσπεν Ιτρεμπεργκ, καθηγητής σπουδών μέσων ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο του Οσλο, παρομοίασε την αργή τηλεόραση με ένα είδος «βαλβίδας διαφυγής» από τους φρενήρεις τηλεοπτικούς ρυθμούς.
«Πότε ακριβώς αποδεχτήκαμε ότι η τηλεόραση πρέπει να είναι αυτό το καταιγιστικό, έντονο, ξεδιάντροπο πράγμα;» αναρωτιόταν ο ίδιος πριν από μία δεκαετία για το προϊόν που πλέον έχει γίνει ο κανόνας.
Πηγή: Guardian
