Ηρθε και πάλι η πολυαναμενόμενη στιγμή που οι Αθηναίοι εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες την πόλη για τις καλοκαιρινές διακοπές τους. Για κάποιους όμως, που αποφάσισαν να πάρουν την άδειά τους άλλη εποχή, ήρθε η γλυκιά εκείνη ώρα που οι κεντρικές αρτηρίες της Αθήνας ερημώνουν και οι αποστάσεις περιορίζονται χρονικά στο ελάχιστο. Γι’ αυτούς, τους ανάποδους του ρεύματος, ξεκινάει η εποχή που τους δίνει την ευκαιρία να απολαύσουν το άνετο οδήγημα και να νιώσουν πως έχουν την πρωτεύουσα καταδική τους! Λέτε έτσι να γεννήθηκε η ιδέα των πόλεων των δεκαπέντε λεπτών;
Η ευφάνταστη αυτή ιδέα αστικού σχεδιασμού αποσκοπεί στη μείωση των εκπομπών καυσίμων, αλλά κυρίως έχει στόχο την ελαχιστοποίηση των αποστάσεων που βασανίζουν στην κυριολεξία τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων. Ο καθηγητής της Σορβόννης Κάρλος Μορένο, στον οποίο αποδίδεται η ανάπτυξη της ιδέας, επιμένει ότι πρέπει να δημιουργήσουμε πόλεις όπου ο κάθε πολίτης θα μπορεί μέσα σε 15 λεπτά από την κατοικία του, με τα πόδια, με το ποδήλατο ή και με τις συγκοινωνίες, να έχει άμεση πρόσβαση στα θεμελιώδη: σχολείο, πρωτοβάθμια δομή υγείας, πράσινο.
Καταπληκτικό δεν ακούγεται; Μέχρι σήμερα, αρκετές πόλεις ανά τον κόσμο έχουν εφαρμόσει αυτή την ιδέα με ορατά αποτελέσματα. Σε αυτές συγκαταλέγονται το Παρίσι, η Βαρκελώνη, η Ουτρέχτη, ακόμη και η Σαγκάη. Ωστόσο, στην Ελλάδα η προώθηση της ιδέας των πολυκεντρικών πόλεων που θα είναι πιο ανθεκτικές στις κλιματικές συνθήκες, που θα έχουν δημόσιους χώρους για τους ανθρώπους και όχι για τα αυτοκίνητα, ακούγεται σαν όνειρο θερινής νυκτός. Ονειρο που γεννήθηκε μάλιστα μέσα στο αυτοκίνητο που εκινείτο μόνο του στους άδειους καλοκαιρινούς δρόμους! Εμείς στην πόλη μας έχουμε προβλήματα θεμελιώδη. Τα πεζοδρόμια ας πούμε δεν περπατιούνται! Συχνά αναφερόμαστε στην πρόσβαση των ΑμεΑ, αλλά επί της ουσίας ούτε οι αρτιμελείς μπορούν να κινηθούν φυσιολογικά! Σε όλη την πρωτεύουσα δεν υπάρχει σπιθαμή πεζοδρομίου που να μην πάσχει από κάποια φριχτή κακοτεχνία και χώρος που δεν έχει καταπατηθεί από επιχειρήσεις ή οχήματα! Ας το αποδεχθούμε επομένως, δεν είμαστε για τέτοιες φανταστικές ιδέες. Οταν το χέρι όλο έχει γάγγραινα είναι ηλίθιο να ασχολείσαι με το μανικιούρ! Προτείνουμε, λοιπόν, να αφήσουμε τα μεγαλόπνοα σχέδια για μια Αθήνα του φαντασιακού κόσμου και να καταπιαστούμε με τη χαμαλοδουλειά! Ας αφήσουμε τους καθηγητές και τις ενδιαφέρουσες κατά τα άλλα ημερίδες και ας καταδεχθούμε, επιτέλους, να καταστρώσουμε ένα σχέδιο ανασύνταξης που να είναι εφικτό.
