Η περιγραφή μπορεί να φέρει κάποιον σε αμηχανία. Τους τελευταίους μήνες, ένα τριχωτό τερατάκι, με αυτιά κουνελιού και έντονο -σχεδόν σατανικό- χαμόγελο, βρίσκεται παντού. Λικνίζεται δίπλα στην Lizzo ενώ εκείνη τραγουδάει, κοσμεί την τσάντα του Ντέιβιντ Μπέκαμ, ενίοτε φέρει και τη δική του τσάντα Chanel. Ο λόγος για το λούτρινο κουκλάκι Labubu· μια «πατέντα» της κινεζικής εταιρείας Pop Mart η οποία άρχισε να τα λανσάρει από το 2019, μέχρι τους τελευταίους μήνες να βρεθούν στο εμπορικό τους απόγειο.
Οπως αναφέρει δημοσίευμα του The Atlantic επικαλούμενο στοιχεία της Pop Mart, οι πωλήσεις των Labubu, το 2024, αυξήθηκαν κατά 700%. Δεν είναι, όμως, μόνο οι αυξημένες πωλήσεις το στοιχείο που καθιστά τα λούτρινα πλάσματα ποπ φαινόμενο.
Στα δημοφιλή πάρτι του Μπρούκλιν νέοι άνθρωποι χοροπηδούν κάτω από νέον φωτισμούς έχοντας κρεμασμένα Labubu στις ζώνες τους. Οι παραγγελίες για το εν λόγω παιχνίδι αγγίζουν ενίοτε τεράστια οικονομικά ποσά, ενώ στα καταστήματα που κυκλοφορούν τα πολυπόθητα κουκλάκια, επικρατεί χάος. Ακόμη και η Pop Mart ανέστειλε πωλήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, εξαιτίας αναφορών για συνωστισμό σε καταστήματα.
Ερμηνείες
Οι ερμηνείες γύρω από την πρωτοφανή επιτυχία των Labubu ποικίλλουν, με το Atlantic να αποπειράται να εντοπίσει και να αναλύσει το φαινόμενο. Οπως αναφέρεται, λοιπόν, ένας από τους λόγους της τεράστιας ζήτησης οφείλεται στη σπανιότητα κάθε Labubu. Κάθε νέα κυκλοφορία εξαντλείται σε λίγα λεπτά, επομένως το προϊόν καθίσταται αυτομάτως ανάρπαστο, «πολύτιμο» κατά κάποιον τρόπο.
Ο δεύτερος λόγος που εντείνει αυτή την «πολυτιμότητα» είναι ο παράγοντας – έκπληξη. Κάθε λούτρινο παιχνίδι παραλαμβάνεται μέσα σε ένα κουτί και μπορεί να συνοδεύεται από κάποια μικρή εικαστική έκπληξη. Αλλοι πάλι θεωρούν ότι τα Labubu έχουν καταστεί σύμβολο της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Από την πλευρά της, η αρθρογράφος του The Atlantic, Βαλερί Τραπ, δίνει μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία. Συγκεκριμένα, θεωρεί πως η λατρεία στα Labubu οφείλεται στην ανάγκη των ενηλίκων να επιστρέψουν σε μια χαμένη παιδικότητα. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, τη λέξη «kidulthood» (σ.σ. σύνθετη λέξη από το «kid» που σημαίνει παιδί και το «adulthood» που σημαίνει ενηλικίωση) για να περιγράψει αυτή τη συνθήκη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «δημόσια επίδειξη χαριτωμενιάς».
Η Τραπ ανατρέχει στην περίπτωση της Ιαπωνίας όπου στη διάρκεια των 1990s όλο και περισσότεροι ενήλικες κυκλοφορούσαν με μπρελόκ Hello Kitty στις τσάντες και στα κλειδιά τους. Εξέλιξη που κατά τον φιλόσοφο και συγγραφέα του βιβλίου «The Power Of Cute», Σάιμον Μέι, μπορεί να αναχθεί στην ανάγκη της ιαπωνικής κοινωνίας να εφεύρει μια νέα, πιο ευχάριστη, αισιόδοξη, αθώα συλλογική ταυτότητα, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Παιδικότητα και ενηλικίωση
Σύμφωνα με τον ίδιο, στην Αμερική η αγάπη για «γλυκά, παιδικά αντικείμενα» εκλαμβανόταν τις προηγούμενες δεκαετίες κοινωνικά στην καλύτερη ως διαφυγή από την πραγματικότητα, στη χειρότερη ως ανωριμότητα και παλιμπαιδισμό. Οι άμυνες απέναντι στην παιδικότητα ελαττώνονται, όμως, και στις ΗΠΑ. Πια, όπως αναφέρει η αρθρογράφος, το να εμφανίζει κανείς στοιχεία παιδικότητας τον καθιστά πιο ανοιχτό σε νέες ιδέες, πιο ανεκτικό, ενδεχομένως απαλλαγμένο από ηθικά βάρη και δεσμεύσεις του παρελθόντος. Η έννοια της «ενηλικότητας», αλλά και η διαδικασία της ενηλικίωσης μετασχηματίζονται και ορισμένα παρελθοντικά κατάλοιπα απενοχοποιούνται και απομυθοποιούνται.
Η Pop Mart φαίνεται πως αφουγκράστηκε πλήρως αυτούς τους μετασχηματισμούς. Γι’ αυτό και η διαφημιστική προώθηση των Labubu αξιοποιεί κατά κύριο λόγο κώδικες επικοινωνίας που απευθύνονται σε νέους εργαζόμενους, που πίνουν καφέ ενώ δουλεύουν, που προετοιμάζονται για το επόμενο επαγγελματικό zoom, που προσαρμόζονται -εν ολίγοις- στη νέα πραγματικότητα της ενήλικης ζωής. Ερευνα που επικαλείται το Atlantic δείχνει ότι 39% των επισκεπτών του εμπορικού σάιτ της εταιρείας είναι άνθρωποι ηλικίας 25 έως 39 ετών.
Επειδή, όμως, κανείς είναι δύσκολο να «σκοτώσει» την ντροπή, επιλέγει να αγοράσει ένα μάλλον «διαβολικό» λούτρινο παιχνίδι ώστε -κατά την ανάλυση του Atlantic- να επέλθει η ισορροπία μεταξύ του… τερατώδους και του χαριτωμένου που επιτάσσει η αναζήτηση της παιδικότητας.
Παρά τις επικρίσεις -ακόμα και από επώνυμους καλλιτέχνες όπως η Κέιτι Πέρι- η «νίκη» του Labubu εδράζεται στην ανάγκη εύρεσης συμβόλων που αντιπροσωπεύουν μια πιο «παιχνιδιάρικη στάση απέναντι στη ζωή», καταλήγει το άρθρο, επικαλούμενο την Charli XCX, την Σαμπρίνα Κάρπεντερ και την Τσάπελ Ρόουν ως χαρακτηριστικούς ποπ εκπροσώπους αυτής της νέας «υπαρξιακής» προσέγγισης.
Με πληροφορίες από The Atlantic
