Αλλού βάφτηκαν σε έντονα χρώματα για να συμβολίσουν την απελευθέρωση των σκλάβων, αλλού σε παστέλ τόνους για να προστατεύουν τα μάτια από την εκτυφλωτική αντηλιά. Αλλού βάφτηκαν με διαφορετικό χρώμα το καθένα για να βοηθούν τους ψαράδες που επέστρεφαν από τη θάλασσα μέσα στην ομίχλη να τα ξεχωρίζουν, αλλού από ανάγκη, για να αξιοποιηθούν τα χρώματα που περίσσεψαν από τις εργασίες στο λιμάνι. Όπως και να ΄χει, τα σπίτια αυτών των πολύχρωμων γειτονιών του κόσμου προσελκύουν σήμερα το ενδιαφέρον των επισκεπτών, που θέλουν να τα φωτογραφίσουν και να ανακαλύψουν τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τις χρωματιστές προσόψεις τους.
Bo-Kaap: H χρωματιστή συνοικία των σκλάβων του Κέιπ Τάουν
Χτισμένο ανάμεσα στο Σίτι Μπολ και τις πλαγιές του Σίγκναλ Χίλ, το Μπο-Καπ είναι μια ιστορική γειτονιά του Κέιπ Τάουν, όπου τον 18ο αιώνα ζούσαν Μαλαισιανοί και άλλοι Ασιάτες σκλάβοι σε μικρά σπίτια που ονομάζονταν huurhuisjes. Σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου τους, όφειλαν να διατηρούν όλα τα σπίτια βαμμένα λευκά, όταν όμως απέκτησαν την ελευθερία τους και το δικαίωμα να τα αγοράσουν, τα έβαψαν σε έντονα χρώματα, σε μια κίνηση που συμβόλιζε την απελευθέρωσή τους.
Η συνοικία αυτή, που την περίοδο του Απαρτχάιντ ήταν φυλετικά διαχωρισμένη, και είχε διάφορες ονομασίες, όπως Μαλαισιανή Συνοικία, Slamse Buurt, Waalendorp και Scotcheskloof, πριν πάρει την ονομασία Bo-Kaap («πάνω από το Ακρωτήριο»), περιλαμβάνει 19 σημεία χαρακτηρισμένα ως Εθνικά Μνημεία και εξακολουθεί να φιλοξενεί τη μουσουλμανική κοινότητα της πόλης και τα αρχαιότερα τζαμιά του Κέιπ Τάουν.
Ο καταναγκαστικός διαχωρισμός της κοινότητας κατά τη διάρκεια του Απαρτχάιντ ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την πολιτισμική ταυτότητα του Μπο-Καπ, που διατηρεί μέχρι σήμερα τις παραδόσεις του ζωντανές. Η γειτονιά αποτελεί ιδανικό προορισμό για όποιον θέλει να δοκιμάσει την κουζίνα της μουσουλμανικής κοινότητας των Cape Malays, ένα γευστικό μωσαϊκό ολλανδικών και μεσανατολικών επιρροών.
Guatapè: Tο «χειροποίητο» χωριό της Κολομβίας
Μια τεχνητή πλημμύρα, τη δεκαετία του 1970, έμελλε να αλλάξει για πάντα τη μοίρα του χωριού Γουαταπέ, το οποίο σήμερα αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς και φωτογραφημένους προορισμούς της Κολομβίας. Τα σπίτια και οι καλλιέργειες του χωριού καταποντίστηκαν από τα νερά του ποταμού Νέγκρο-Νάρε, μετά την κατασκευή ενός φράγματος που πλέον καλύπτει σημαντικό μέρος των ενεργειακών αναγκών της χώρας, αναγκάζοντας την κοινότητα να κάνει μια νέα αρχή σε γειτονική τοποθεσία.
Παρά τις δυσκολίες που προκάλεσε η μετεγκατάσταση, οι περίπου 9.000 κάτοικοι, που αναγκάστηκαν να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με τη γη και το νερό, κατάφεραν να κρατήσουν ζωντανό το Γουαταπέ, μετατρέποντάς το σε ένα από τα πιο πολύχρωμα μέρη στον κόσμο. Σπίτια ζωγραφισμένα στο χέρι, σε έντονα πορτοκαλί, πράσινα, μπλε και κίτρινα χρώματα, διακοσμημένα με τα λεγόμενα «ζόκαλος», ανάγλυφα σχέδια εμπνευσμένα από τα επαγγέλματα των κατοίκων ή τις τοπικές παραδόσεις, προσελκύουν επισκέπτες από όλο τον κόσμο, που περιπλανιούνται στα πλακόστρωτα σοκάκια του αποικιακού αυτού χωριού, μόλις 75 χιλιόμετρα από την πόλη του Μεντεγίν, δοκιμάζοντας αρέπας και ανακαλύπτοντας τις χειροτεχνίες των Άνδεων.
Οι επισκέπτες μπορούν επίσης να κάνουν βόλτα με βάρκα στην τεχνητή λίμνη ή ακόμη καλύτερα, να ανέβουν τα περίπου 700 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή της Piedra del Peñol, ενός γρανιτένιου βράχου ύψους 220 μέτρων, για να απολαύσουν το πραγματικά εντυπωσιακό τοπίο της λίμνης από ψηλά.
Willemstad: Oι παστέλ αποχρώσεις της Καραϊβικής
Χάρη σε έναν νόμο του 1817 που απαγόρευσε τη χρήση λευκού ασβέστη στις προσόψεις των κτιρίων για να προστατεύονται τα μάτια από την αντηλιά, οι επισκέπτες του Βίλεμσταντ θαυμάζουν σήμερα τις παστέλ κόκκινες, μπλε και πράσινες αποχρώσεις των σπιτιών της πρωτεύουσας του ολλανδικού νησιού Κουρασάο στην Καραϊβική. Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1997, το Βίλεμσταντ, είναι γνωστό για την αποικιακή του αρχιτεκτονική, ένα ιδιαίτερο μείγμα ολλανδικών, αφρικανικών, ισπανικών και πορτογαλικών επιρροών.
Το ιστορικό κέντρο της πόλης, που ιδρύθηκε το 1634 γύρω από το φυσικό λιμάνι του Κόλπου της Αγίας Άννας στα νότια του νησιού, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αποικιακού εμπορικού οικισμού, με εξαιρετικά καλοδιατηρημένα κτίρια, τα περισσότερα χαρακτηρισμένα ως προστατευόμενα μνημεία. Οι επισκέπτες μπορούν να περιηγηθούν στις δύο πλευρές της πρωτεύουσας, την Πούντα και την Οτρομπάντα (την «Άλλη Πλευρά») και να διασχίσουν την πλωτή γέφυρα που τις ενώνει, τη διάσημη Κόνινχιν Έμμα («Βασίλισσα Έμμα»), γνωστή και ως «η γριά που λικνίζεται».
Μπορούν επίσης να μάθουν περισσότερα για τη δουλεία, την κατάργησή της και την επιρροή της αφρικανικής τέχνης στον πολιτισμό της Καραϊβικής στο Μουσείο Kura Hulanda, που στεγάζεται σε ένα συγκρότημα εμπορικών κτιρίων του 19ου αιώνα στην οδό Klipstraat. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το Μουσείο του Κουρασάο, επίσης στην πλευρά της Οτρομπάντα, με εκθέματα έργων τέχνης, χειροτεχνιών και επίπλων από τον 18ο, τον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα.
La Boca: Tα πιο λαμπερά χρώματα του Μπουένος Άιρες
Μια πανδαισία χρωμάτων, η εργατική συνοικία Λα Μπόκα του Μπουένος Άιρες, άλλοτε γνωστή για τα εργοστάσια παστών κρεάτων, σήμερα προσελκύει επισκέπτες χάρη στα πολύχρωμα σπίτια της, βαμμένα στις πιο έντονες αποχρώσεις. Τα χαρακτηριστικά «conventillos», σπίτια με κοινόχρηστους χώρους, όπου διέμεναν κυρίως μετανάστες από την Ιταλία, λέγεται πως οφείλουν την ιδιαίτερη όψη τους στα υπολείμματα μπογιάς που περίσσευαν από τις βάρκες και τις εργασίες του λιμανιού.
Η Λα Μπόκα, που έφερε οικονομική άνθηση στο Μπουένος Άιρες τον 19ο αιώνα προσελκύοντας πολλούς εργάτες, κυρίως από τη Γένοβα, πήρε το όνομά της από τη θέση της στο στόμιο (la boca) του παραποτάμου Ριατσουέλο, που εκβάλλει στον Ρίο ντε λα Πλάτα. Σήμερα, το μεγαλύτερο αξιοθέατό της είναι ο πεζόδρομος Καμινίτο, ένας μικρός δρόμος ανάμεσα σε τσίγκινα και ξύλινα σπίτια, βαμμένα με έντονα χρώματα, με ομοιώματα γνωστών Αργεντινών προσωπικοτήτων, όπως ο Μαραντόνα, η Εβίτα Περόν και ο Κάρλος Γαρδέλ στα μπαλκόνια τους.
Αυτός ο δρόμος, μήκους περίπου 100 μέτρων, λειτουργεί πλέον ως υπαίθριο μουσείο, με έργα καλλιτεχνών, πάγκους με χειροτεχνίες, ιταλικά εστιατόρια, κλαμπ και χορευτές τάνγκο που δίνουν παραστάσεις. Πέρα από το τουριστικό της κέντρο, η Λα Μπόκα παραμένει μια σχετικά φτωχή γειτονιά, που δεν θεωρείται ιδιαίτερα ασφαλής τη νύχτα.
Burano: Tο πολύχρωμο νησί της Βενετίας
Μια πιθανή εξήγηση για την πανσπερμία χρωμάτων που επικρατεί στο νησάκι Μπουράνο, στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας, είναι αυτή που θέλει τους ψαράδες να βάφουν τα σπίτια τους με διαφορετικό χρώμα το καθένα, ώστε να τα ξεχωρίζουν όταν επιστρέφουν μέσα στην ομίχλη. Υπάρχει και η θεωρία που υποστηρίζει ότι οι κάτοικοι έβαφαν τα σπίτια τους με έντονα χρώματα, για να προσελκύσουν επισκέπτες από τη δημοφιλή Βενετία. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, το άλλοτε ψαροχώρι, με τα σπίτια χτισμένα πάνω σε πασσάλους, προσελκύει σήμερα ταξιδιώτες απ’ όλο τον κόσμο με τη γραφικότητά του και τις περίφημες δαντέλες του.
Οι επισκέπτες περνούν από την πλατεία Μπαλντασάρε Γκαλούπι, όπου βρίσκονται το Μουσείο Δαντέλας και ο καθεδρικός ναός του νησιού, τη μαρμάρινη γέφυρα Τέρα Νουόβα ή την ξύλινη γέφυρα Τρε Πόντι. Κάποιοι αναζητούν το μοναδικό κτίριο του Μπουράνο χωρίς χρώμα, το σπίτι και εργαστήριο όπου έζησε ο ντόπιος γλύπτης Ρεμίτζιο Μπαρμπάρο, αλλά οι περισσότεροι κάνουν στάση στο πιο πολύχρωμο σπίτι του νησιού, το Μπέπι Σουά του ζαχαροπλάστη Τζιουζέπε Τοζέλι, στη Βία Αλ Γκότολο που είναι διακοσμημένο με γεωμετρικά σχήματα κάθε είδους και βαμμένο στα χρώματα του ουράνιου τόξου.
