Κείμενο, φωτογραφίες: Τζούλια Κλήμη
Τη βορειοανατολική ακτή της Κέρκυρας πολλά βρετανικά Μέσα την αποκαλούν Kensington-on-Sea, αφού από τη δεκαετία του ’70 αποτελεί αγαπημένο προορισμό εύπορων Βρετανών, ενώ έγινε γνωστή και από το βιβλίο του Gerald Durrell «Η οικογένεια μου και άλλα ζώα», στην οποία βασίστηκε πρόσφατα η δημοφιλέστατη σειρά «Durrell’s». Η οργιαστική φύση, η κρυστάλλινη γαλαζοπράσινη θάλασσα, οι ονειρικές βίλες με τις infinity pools και οι σύγχρονες ταβέρνες με σωστά μαγειρεμένο ελληνικό φαγητό συνθέτουν έναν μοναδικό προορισμό, άγνωστο στους πολλούς.
Πυκνοί ελαιώνες σε πεζούλες που καταλήγουν σε παραλίες με βότσαλα και παλιά ψαρολίμανα, όπως το Καλάμι, η Κουλούρα, η Κασσιόπη, συνοψίζουν τα 26 χλμ. της ακτής που χωρίζουν το Μπαρμπάτι από την αμμουδιά του Αγίου Σπυρίδωνα. Εδώ συνεχίζουν να έρχονται κυρίως εύποροι Βρετανοί -όπως η οικογένεια Barkley της Telegraph, έμποροι έργων τέχνης, designers, μέλη της βουλής των λόρδων-, αλλά και Αυστριακοί, Ολλανδοί, και Ρώσοι τα τελευταία χρόνια, άνθρωποι δηλαδή οι οποίοι συχνάζουν στη Νότια Γαλλία, στην Ιμπιζα και στην Ακτή Αμάλφι. Γι’ αυτούς, η βορειοαναταολική Κέρκυρα «παραμένει ευχάριστα ανεπιτήδευτη», όπως έγραψε ένας δημοσιογράφος στην «Daily Telegraph». Λατρεύουν την «παρηγορητική ηρεμία του τοπίου», την απομόνωση της infinity πισίνας τους στη σκιά των ελαιώνων, την ελευθερία της κυκλοφορίας με ταχύπλοο ή βάρκα, το μπάνιο στη θάλασσα, το γεύμα στις παραθαλάσσιες ταβέρνες.
«Η Κέρκυρα δεν χρειάζεται να προσπαθεί να είναι δροσερή – είναι αβίαστα. Έρχονται άνθρωποι όπως οι γονείς μου, που αγόρασαν σπίτι εδώ πριν από 40 χρόνια. Είναι ένας καθιερωμένος τόπος που δεν χρειάζεται να πασχίσει για να γίνει γνωστός», λέει o Βρετανός αρχιτέκτονας Dominic Skinner, του οποίου η εταιρεία Ionian Estates διαθέτει βίλες με infinity pools, αρκετές σχεδιασμένες από τον ίδιο. Έργο του είναι και το βραβευμένο Rou Estate, ένας οικισμός 200 ετών στις πλαγιές του Παντοκράτορα μέσα σε καταπράσινες αναβαθμίδες από ελιές, δεντρολίβανα, ίριδες, γλυσίνες και αγάπανθους, που μετατράπηκε σε 16 πέτρινες σύγχρονες βίλες, χωρίς να αλλάξει στο ελάχιστο.
Ανακαλύπτοντας τον τόπο
Ένα μεσημέρι φτάσαμε ταλαιπωρημένοι και διψασμένοι στην ταβέρνα Toula’s, στην παραλία Αγνή. Παραγγείλαμε κρύο λευκό κρασί και γαύρο σπιτικό, ταραμοσαλάτα αλαβάστρινη και απαλά καπνιστή, γαριδάκι Συμιακό τέλεια τηγανισμένο. Τα παιδιά καταβρόχθισαν την μπολονέζ τους πριν εξαφανιστούν για να κάνουν μια βουτιά από την προβλήτα. Εν τω μεταξύ, κατέφτασαν λαχταριστά κυδώνια σε χυμό λεμονιού και ελαιολάδο, με τη γεύση τους να πλανιέται στον αέρα. Αυτά, δε, ήταν τα πρώτα μας! Ακολούθησε τρυφερό καρπάτσιο χταποδιού ραντισμένο με ελαιόλαδο, φρέσκα κρεμμυδάκια, ρίγανη και κόκκους ροζ πιπεριού. H κουζίνα τους είναι μουσειακή!
Η μιάμισης ώρας πεζοπορία από το Καμινάκι στην Κερασιά -5 χλμ. μόνο να πας- στο τέλεια σηματοδοτημένο τμήμα του Corfu Trail -υπάρχει η εφαρμογή- χωρίς την έντονη ζέστη του καλοκαιριού, ανάμεσα σε βίλες-κάστρα και κομψές θερινές κατοικίες, πλάι στα σμαραγδένια νερά μικροσκοπικών κόλπων, τα βραχώδη πετρώματα και την οργιώδη βλάστηση, είναι σίγουρα η ωραιότερη διαδρομή του νησιού. Το Καμινάκι, το Νησάκι, η Αγνή με τις ταβέρνες, το ήρεμο Γιαλισκάρι… Στο Καλάμι, αν και καλά κρυμμένο μέσα στο πράσινο, διακρίναμε το ροζ σπίτι των Rothschild, στον ελαιώνα με το παλιό ελαιοτριβείο που αποτέλεσε στη δεκαετία του ’70 το σκηνικό του «Ονείρου καλοκαιρινής νύχτας» για τον Νίκο Χατζηκυριάκο Γκίκα, τη σύζυγό του Μπάρμπαρα -προηγουμένως ήταν παντρεμένη με γόνο των Rothschild-, την Τζόαν και τον Πάτρικ Λη Φέρμορ και τον φίλο τους Τζον Κράξτον. Το μονοπάτι περνάει και από το Λευκό σπίτι όπου διέμενε η οικογένεια Durrell στη δεκαετία του ’30 και σήμερα είναι μοντέρνο καφέ και εστιατόριο με θαυμάσιο φαγητό. Στον γραφικό κόλπο της Κουλούρας φτάσαμε το μαγικό δειλινό. Με την εφαρμογή moovit εντοπίσαμε τη στάση του λεωφορείου και την ώρα που θα ξεκινούσε από την Κασσιόπη, οπότε σε πολύ λίγο βρεθήκαμε πίσω στο Καμινάκι, όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητό μας.
Το επόμενο πρωί συνεχίσαμε τη μισής ώρας πεζοπορία από την Κουλούρα στην Κερασιά, που είχαμε αφήσει ανολοκλήρωτη την προηγούμενη. Ένα πλήθος πολύχρωμων λουλουδιών ξετυλιγόταν σαν βεντάλια στο πρωινό φως, η θάλασσα κρυστάλλινη και αρυτίδωτη γέμιζε τα κολπάκια με όλες τις αποχρώσεις του γαλαζοπράσινου. Οι έφηβοι της παρέας έμειναν στην πρώτη μικροσκοπική παραλία, όπου το μπάνιο στα τιρκουάζ νερά ήταν δελεαστικό. Αργότερα ευχαριστηθήκαμε ένα γρήγορο πικνίκ κάτω από τους ευκάλυπτους της παραλίας Κερασιάς, με κερκυραϊκή πίτα ζόρκα -χωρίς φύλλο, με άγρια χόρτα-, τη συνταγή για την οποία ανακάλυψε ένας μπαμπάς στις σελίδες του «Γαστρονόμου».
Πίσω στην ταβέρνα Κουλούρα, ένας προμηθευτής κατέφτασε με ένα τελάρο γεμάτο ψάρια – μπαρμπούνια, σκορπίνες, σφυρίδες με σάρκα σφιχτή και δέρμα ακόμα αστραφτερό, αστακούς που κουνούσαν ζωηρά τις κεραίες τους. «Πιάστηκαν σήμερα το πρωί», μας είπε, σαν να χρειαζόμασταν επιβεβαίωση για την ολοφάνερη φρεσκάδα τους! Η ταβέρνα, αν και βρίσκεται στο ίδιο μέρος από τις αρχές του 20ου αιώνα, σαν καφενείο αρχικά, έγινε φαγάδικο στη δεκαετία του ’70, όταν την ανέλαβαν οι γονείς της Ματίνας και της Έλενας Γινάργυρου, για να εξελιχθεί σήμερα σε μια γνήσια κερκυραϊκή ψαροταβέρνα φημισμένη για το μπουρδέτο σκορπίνας, την αστακομακαρονάδα και το τσιγαρέλι – τοπικό πιάτο από χόρτα του βουνού που εδώ είναι υπέροχα πικρό, αρκετά καυτερό και ραντισμένο με ελαιόλαδο όσο πρέπει. Θεϊκό! Από τα μεζεδάκια συνοδεία ούζου περάσαμε στα τηγανιτά μπαρμπούνια της μαμάς Βαρβάρας, ενώ μια μεγάλη παρέα Άγγλων έπιναν λευκό κρασί και έτρωγαν παχουλές γαρίδες και λαχανικά στη σχάρα. Κατά τις τρεις, ο τόπος βούιζε χαρούμενα, ο αέρας της θάλασσας ανακατευόταν με το άρωμα του ψαριού.
Αφού φάγαμε, με το ιστιοπλοϊκό ενός φίλου πλεύσαμε στους ήσυχους όρμους, με πρώτη στάση τον Άγιο Αρσένιο με το ομώνυμο εκκλησάκι, τέλειο μέρος για κολύμπι στα σμαραγδένια νερά. Αυτήν τη φορά ανακαλύψαμε κι ένα μικρό σπήλαιο, είδαμε και αρπακτικά πουλιά που πετάχτηκαν στον ασυννέφιαστο γαλάζιο ουρανό, ενώ κίτρινοι κρόκοι ζωντάνευαν ανάμεσα στα οδοντωτά ασβεστολιθικά πετρώματα. Επόμενη στάση, το αναξιοποίητο παρθένο οικοσύστημα του Ερημίτη, που αρχίζει από τον Άγιο Στέφανο για να καταλήξει στην παραλία Αυλάκι. Παράδεισος για τους περιπατητές, διαθέτει μερικά από τα πιο διαυγή και εξωτικά νερά, μαζί κι έναν τεράστιο υποθαλάσσιο πλούτο – μια ανάσα απόσταση από το Εθνικό Πάρκο του Βουθρωτού, της Αλβανίας. Στη σκιερή παραλία Λιμνοπούλα όλοι ρίχνουν βουτιές από τα σκάφη. Ακολουθεί η Άκολη με τη λευκή άμμο και τα κατάλευκα βότσαλα. Μόνο τον Αύγουστο γίνεται εδώ το αδιαχώρητο, τον υπόλοιπο καιρό είναι μια χαρά, υπάρχουν και γυμνιστές. Επίσης, μπορεί να φτάσει κανείς και με τα πόδια, αν παρκάρει το αυτοκίνητό του στην παραλία Αυλάκι και δεν βαρεθεί την 20λεπτη πεζοπορία σε ένα σκιερό μονοπάτι.
Το μόνο μελανό σημείο της περιοχής είναι οι στενοί δρόμοι, που μοιάζει να μην έχουν ασφαλτοστρωθεί εδώ και δεκαετίες. Οι φιλοξενούμενοι στις βίλες καταφτάνουν μέσω θαλάσσης (40’) αλλά οι υπόλοιποι ταλαιπωρούνται. «Ευτυχώς, δεν υπάρχει ακόμα μποτιλιάρισμα», μου λέει ο Nicholas Cookson, του οποίου η οικογένεια είναι μια από τις πρώτες που αγόρασαν σπίτι στην περιοχή – τη βίλα Yeraki, μια από τις ομορφότερες στο νησί. Οι Cookson δημιούργησαν το 1972 το CV travel (Corfu Villas), την πρώτη εταιρεία ενοικίασης βιλών, με πελάτες αριστοκράτες, γιατρούς, δικηγόρους… Το 2000 η εταιρεία εξαγοράστηκε, όμως όλοι στο νησί συνεχίζουν να εκτιμούν την προσφορά της οικογένειας. «Στην Patricia Cookson οφείλουμε την ανάδειξη της περιοχής.
Αυτή έβαλε το βορειοανατολικό κομμάτι της Κέρκυρας στον χάρτη», μας είπε ο Σπύρος Φλαμπουριάρης, κάτοικος Λονδίνου και ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Καβαλιέρι στην πόλη της Κέρκυρας. «Ο κόσμος είναι μικρός. Οι πελάτες μας με κάποιο τρόπο συνδέονται μέσα από τα παιδιά, τους φίλους, το κοινωνικό προφίλ τους», λέει ο Nicholas, που το 2016 αποφάσισε να δημιουργήσει ένα δικό του γραφείο ενοικίασης βιλών, το Villa Collective. Γνωρίζοντας τη δουλειά από τα γενοφάσκια του, μου περιγράφει με ενθουσιασμό τον διάπλου μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας που οργανώνεται κάθε Σεπτέμβριο, με Βρετανούς, Κερκυραίους, Αλβανούς και άλλους να κολυμπούν την απόσταση των 3χλμ. για καλό σκοπό. Πέρσι στόχευαν στην ευαισθητοποίηση του κοινού για την προστασία της θαλάσσιας ζωής στο Ιόνιο, μια άλλη χρονιά κολύμπησαν για το Χαμόγελο του Παιδιού.
Που να φάτε
Παντού στις μικρές παραλίες. Όλες οι ταβέρνες της περιοχής έχουν μια ποιότητα που δεν συναντάς σε πολλά νησιά και αυτό είναι παρήγορο. Προσωπικά, θα μπορούσα να ζω μόνο με τα ολόφρεσκα, ζουμερά καλαμαράκια του Ευκάλυπτου στον Άγιο Στέφανο, αν κι εκείνα της ταβέρνας του Γιάννη στην Κρουζερί δεν πάνε πίσω. Θα μπορούσα επίσης να τρώω κάθε μέρα τη βελούδινη ταραμοσαλάτα της Galini στον Άγιο Στέφανο και θα έκανα ξυπόλητη «προσκύνημα» στην ταβέρνα Κερασιά για το καλύτερο μπριάμ στο νησί. Για ποτό, είναι υπέροχα στο Damianos στον Άγιο Στέφανο, στο Limani, στο Harbour Bar και στο Illusions στο λιμανάκι της Κασσιόπης.
Ενοικίαση βίλας και σκάφους
Αν θέλει κάποιος να απολαύσει την ομορφιά αυτής της γωνιάς του νησιού, ο καλύτερος τρόπος είναι να νοικιάσει μια βίλα με την οικογένεια ή την παρέα του – υπάρχουν για όλα τα βαλάντια. Μπορείτε να απευθυνθείτε στα villacollective.com/corfu, ionianestates.com/destination/corfu. Ο Φίλιππος Σαλβάνος, πάλι, ενοικιάζει φουσκωτά, ταχύπλοα και απλά σκάφη από 30-300 hp από τη δεκαετία του 1980 – Λιμανάκι Κασσιόπης, filipposboats.com.
Κεντρική φωτογραφία: Βίλα εύπορων Βρετανών στην Κασσιόπη, οι οποίοι λατρεύουν την ηρεμία του τοπίου και τη χαλάρωση στον ελαιώνα του κτήματος.
