Το ταξίδι στη Μέσα ή Λακωνική Μάνη ξεκινά από το Λιμένι, την έδρα της ιστορικής οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων, οι οποίοι έφτασαν εδώ από την Ανατολική Θράκη, κυνηγημένοι. Κατά μία εκδοχή, ανάμεσά τους ήταν και ένα ορφανό αγόρι που λεγόταν Μιχάλης —οι Τούρκοι είχαν σκοτώσει όλη την οικογένειά του. Οι ντόπιοι τον ονόμασαν Μαύρο, λόγω της άτυχης μοίρας του. Το μικρό αγόρι εργάστηκε σκληρά, παντρεύτηκε και έκανε τέσσερις γιους και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία των Μαυρομιχαλαίων, που οι ντόπιοι αποκαλούσαν «νεραϊδογέννητους», γιατί ήταν πολύ όμορφοι. Απόγονος αυτών ήταν ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο οποίος μαζί με άλλους οπλαρχηγούς σήκωσε το λάβαρο του αγώνα κατά των Τούρκων στις 17 Μαρτίου του 1821 στην Αρεόπολη. Λίγες μέρες μετά, οι Μανιάτες θα συμμετείχαν στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, ενώ υπολογίζεται ότι περίπου 50 Μαυρομιχαλαίοι έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Στο Λιμένι υπάρχει ακόμα ο πύργος της οικογένειας, χτισμένος το 1762 από τον πατέρα του Πετρόμπεη, Πιέρρο. Αναφέρεται ιστορικά και ως «συσσίτιο», καθώς ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης διέθετε το πέτρινο πυργόσπιτο σε οπλαρχηγούς για διαμονή και σίτιση. Ο πύργος έχει αποκατασταθεί και λειτουργεί σήμερα ως ξενοδοχείο. Σε κοντινή απόσταση στέκει και το Παλάτι Μαυρομιχάλη, το οποίο δυστυχώς είναι ερειπωμένο, αν και στο παρελθόν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα μετατροπής του σε μουσείο. Δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Σώστη, στη νότια άκρη του χωριού, βρίσκονται ο τάφος και ο ανδριάντας του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Ανδριάντα του θα δείτε και στην πλατεία Αθανάτων στην Αρεόπολη, η οποία έχει κηρυχθεί διατηρητέος οικισμός λόγω της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και των επιβλητικών πυργόσπιτων.
Στο χωριό Χαριά, 6 χιλιόμετρα μετά την Αρεόπολη, βρίσκεται ο Πύργος Αραπάκη, που λειτουργεί σήμερα ως ξενοδοχείο. Η οικογένεια Αραπάκη ήταν από τις ισχυρότερες της Μάνης και πολλά μέλη της έμειναν στην ιστορία —από τον Ηλία Αραπάκη που πολέμησε το 1821 μέχρι τον Γιάγκο Αραπάκη, πρώτο δήμαρχο της Καλλιθέας Αττικής. Η πιο συναρπαστική βιογραφία, όμως, ανήκει στον Πέτρο Αραπάκη, γεννημένο το 1879 στη Χαριά, ο οποίος από μικρός αγάπησε τη θάλασσα. Σε ηλικία 16 ετών ταξίδεψε 1.500 μίλια με μια μικρή βάρκα, ενώ μερικά χρόνια αργότερα καταδύθηκε στα ανεξερεύνητα τότε σπήλαια του Διρού. Αφού σπούδασε εμποροπλοίαρχος στο Λονδίνο, βρέθηκε στην Αυστραλία, όπου θα έβαζε μπροστά το μεγαλύτερο του όνειρο: να κάνει τον γύρο του κόσμου με την «Πανδώρα», ένα σκάφος μήκους μόλις 12 μέτρων. Από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία έφτασε στη Νέα Υόρκη, περνώντας το ακρωτήριο Χορν, ένα από τα πιο δύσκολα σημεία για τους ναυτικούς. Από τις αμερικανικές ακτές συνέχισε το ταξίδι του, αλλά δεν έφτασε ποτέ στην Ευρώπη. Πιθανολογείται ότι το σκάφος βυθίστηκε και ο Μανιάτης θαλασσοπόρος χάθηκε στη θάλασσα.
Λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα της Χαριάς θα συναντήσετε τον παραθαλάσσιο οικισμό Μέζαπο, ορμητήριο ενός από τους πιο φημισμένους πειρατές της Μάνης, του Νικολού Σάσσαρη. Έζησε τον 18ο αιώνα, είχε χάσει το μάτι του σε συμπλοκή στην Άνδρο και μαζί με το πλήρωμά του ήταν ο φόβος και ο τρόμος όσων διέσχιζαν τις ελληνικές θάλασσες. Λέγεται ότι στον ορμό του Μεζάπου, σε σπήλαια και ανάμεσα στα βράχια, έκρυβε κάθε φορά τη λεία του. Είχε μάλιστα βεντέτα και με μέλος της οικογένειας Μαυρομιχάλη, που ήθελε να χτίσει πύργο στον Μέζαπο, αλλά ο Σάσσαρης δεν το δεχόταν. Πάνω από τη θάλασσα θα δείτε απομεινάρια του Πύργου του, για τον οποίο ο θρύλος λέει πως συνδεόταν μέσω υπόγειων περασμάτων με σπηλιές και με τη θάλασσα. Ο διάσημος πειρατής σκοτώθηκε σε συμπλοκή με τουρκικό πλοίο και, όπως πρόσταζαν οι παραδόσεις της εποχής, η γυναίκα του τον αποχαιρέτησε με μανιάτικο μοιρολόι, που διασώζεται ως το «μοιρολόι του κουρσάρου».
