Η Καθημερινή, με την ευκαιρία των 90ών γενεθλίων του μεγάλου στιχουργού, προσφέρει την Κυριακή 16 Νοεμβρίου, το βιβλίο του «Οι παλιοί συμμαθητές».
ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ δεν είναι μόνο τα παιδιά που πηγαίναμε μαζί τους στην ίδια τάξη ή στο ίδιο σχολείο. Οι παλιοί συμμαθητές μας, για μένα τουλάχιστον, είναι όλα τα πρόσωπα που αγαπήσαμε. Τότε που ήμαστε παιδιά, έφηβοι, νέοι.
Οι παλιοί συμμαθητές μας δεν είναι μόνο πρόσωπα. Είναι και δρόμοι και πάρκα και αλάνες και πετροπόλεμοι. Είναι και τα πάνινα τόπια που φτιάχναμε από τις κουρελιασμένες κάλτσες μας. Είναι και η καμπάνα της εκκλησίας κι η μυρωδιά του λιωμένου κεριού στα μανουάλια. Είναι και το «χλωρικό και θειάφι», που το βάζαμε κάτω από ένα σπασμένο πλακάκι, στις ράγες του τραμ, κι «ανατινάζαμε» την Αθήνα, κάθε Ανάσταση.
Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και τα παλιά μας παιχνίδια. Κυρίως. Παιχνίδια πανάρχαια, που τα ̓παιζαν οι παππούδες κι οι προπαππούδες μας. Τότε που η ζωή δεν άλλαζε κάθε δυο, κάθε τρία χρόνια, αλλά βάδιζε με την ησυχία της, μέσα στα ίδια πάντοτε, σοφά μονοπάτια του καιρού.
Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και κάποια τραγούδια που αγαπήσαμε πολύ, ιδίως όταν ήμαστε παιδιά. Πώς να ξεχάσω το «Βάρκα θέλω ν’ αρματώσω / με σαρανταδυό κουπιά», που το τραγουδούσαμε με μια σπασμένη φυσαρμόνικα τα ατέλειωτα βράδια του καλοκαιριού, στην Πλατεία Κυριακού; Πώς να ξεχάσω τα τραγούδια της Βέμπο, μετά την απελευθέρωση; Πώς να ξεχάσω τα οκτάστιχα του Αρία και τους στίχους του Λάσκου, στο «Κυψελάκι» και στο «Αλκαζάρ», και τις όμορφες τραγουδίστριες που περνούσαν από τη σκηνή, λάμπανε για λίγο, κι ύστερα, καθώς έφευγαν, σου άφηναν έναν πόνο στην καρδιά, που δεν ήξερες αν τον είχε προκαλέσει το τραγούδι τους ή το σκέρτσο και η ομορφιά τους;
Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και οι γειτονιές αυτής της πολιτείας, που εμείς, τα παιδιά, τις ζούσαμε κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας, μέσα από τις μυρωδιές του γιασεμιού και της γαζίας, των πράσινων φύλλων της λεύκας και της μουριάς, την πικρή γεύση της αγριοπιπεριάς.
Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και τα θερινά σινεμά. Με τις σκεπασμένες από λουλούδια μάντρες, το χαλίκι στο χώμα, τις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες και την ένρινη φωνή του μηχανικού προβολής, που έκανε την αναγγελία για τα «προσεχώς» και ήταν ερωτευμένος, πότε με τη Μαρία Μοντέζ, πότε με τη Λάνα Τάρνερ, πότε με τη Χέντι Λαμάρ και πάντοτε με τη Ρίτα Χέιγουορθ.
Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και τα πράσινα τραμ της οδού Αχαρνών, τα κίτρινα τραμ της Πατησίων, τα λεωφορεία που σέρνονταν ταλαιπωρημένα στις κεντρικές λεωφόρους, και, βέβαια, οι στραγαλατζήδες με τα καροτσάκια τους, που τα φώτιζε η ασετιλίνη, οι χαμάληδες με τα «εκτελούντε μεταφορέ» κι ο μοναδικός ταξιτζής στη γειτονιά, που άφηνε το ταξί του στην πιάτσα κι έπαιζε πρέφα στο καφενείο.
Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και το γλυκό στο βάζο, που το ̓φτιαχνε με τα χέρια της η μάνα κι η αδελφή, το άσπρο, φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο που μύριζε πράσινο σαπούνι και γιορτή, και, φυσικά, το πρώτο μακρύ παντελόνι, με την τσάκιση στο μπατζάκι, και το ρεβέρ να σκάει στο «κουτουπιέ» του τριζάτου παπουτσιού, για να κάνει εντύπωση στα κορίτσια.
Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και τα κλειστά συρτάρια μας. Τα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων, γεμάτα από σβούρες, σπάγκους και μολυβένια στρατιωτάκια, που ο πόλεμος του χρόνου τα σακάτεψε, κι είναι πια χωρίς χέρια και χωρίς πόδια. Τα κλειστά μας συρτάρια με τα παλιά μας τεφτέρια, τ’ ακρωτηριασμένα στιχάκια και τις ερωτικές επιστολές, με τα ξερά λουλούδια που τ’ αγγίζεις και θρυμματίζονται.
Πώς αγαπώ αυτά τα κλειστά συρτάρια… Τ’ ανοίγω καμιά φορά, σιγά σιγά, με προσοχή, με τρυφερότητα, με δέος, μην τυχόν και φτερουγίσει και πετάξει από μέσα και χαθεί εκείνο το χρυσό χελιδόνι της νιότης μου, που η καρδιά του χτυπάει με την καρδιά μου και μου αφηγείται ταξίδια και περιπέτειες, Κόμητες Μοντεχρήστους και δραπέτες του Αλκατράζ κι έναν Χριστό που σταμάτησε στο Χαϊδάρι, αναστήθηκε στη Δραπετσώνα και ύστερα πήρε το ντουφέκι του και οχυρώθηκε πίσω από τα οδοφράγματα, μαζί με τη μάνα μου και τον πατέρα μου και τον φίλο τους τον Σπύρο, τον ρακοσυλλέκτη, που τον εκτελέσανε οι Γερμανοί, το Μάη του ’44, στην Καισαριανή…
Το απολαυστικό αφήγημα του Λευτέρη Παπαδόπουλου «Οι παλιοί συμμαθητές» κυκλοφορεί την Κυριακή 16 Νοεμβρίου με την «Καθημερινή».
