Καλλιδρομίου, ένας «όμορφος δρόμος», έστω κι αν το όνομά της είναι φόρος τιμής στη μάχη του όρους Καλλίδρομου. Με ΒΔ-ΝΑ κατεύθυνση, ανισόπεδη και οξύμωρα γεωμετρική, αυτή η ασφάλτινη γραμμή 750 μ. που εκτείνεται από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας μέχρι τους πρόποδες του Λυκαβηττού, τέμνοντας τις βασικές αρτηρίες της γειτονιάς, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα νοητό σύνορο των Εξαρχείων. Ο σχεδιασμός της οφείλεται στους Κλεάνθη-Σάουμπερτ, στο πλαίσιο της δόμησης και της ταξινόμησης των τότε προαστίων της πρωτεύουσας – των περιοχών που χτίστηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα εκτός της αστικής πρόβλεψης. Εξαρχής άναρχη και πολυσυλλεκτική, η Καλλιδρομίου παραμένει μέχρι και σήμερα ένα μωσαϊκό αρχιτεκτονικής και ζωής.
Η εκλεκτικιστική τριώροφη οικία της οδού Πλαπούτα από τον αρχιτέκτονα Νικόλαο Νικολαΐδη με τα προεξέχοντα έρκερ και την περίτεχνη διακόσμηση, ο εγκαταλελειμμένος σήμερα πύργος του Αίολου των αδελφών Ηλιόπουλων που κάηκε το 2018, η παρέα των «διανοούμενων τεσσάρων» -Ένοικος, Bourbon, Παρασκήνιο, Βιόλα- και η αυλή του Άμα Λάχει -του σχολείου που κρίθηκε ακατάλληλο στον σεισμό του ’81-, το σπίτι του underground Green Door στη γωνία της Μπενάκη, τα σκαλάκια του Αστέρα, το μαγαζί του Νικόλα Άσιμου στον αριθμό 55, η Μουριά της Χαριλάου Τρικούπη αειθαλής από το 1915 ως ιστορικό καφενείο-μπαρ, απέναντι η κρεπερί διαγώνια και το ιχθυοπωλείο Η Πάρος, τα βιβλιοπωλεία και οι μικροί εκδοτικοί οίκοι, οι κάδοι των πλυντηρίων του αριθμού 16, η λαϊκή που μετατρέπει τον δρόμο κάθε Σάββατο από το 1954 σε μια θάλασσα από πορτοκαλί τέντες και κάθε αυτοκίνητο που σταθμεύει στα πλευρά της στενεύοντάς την περισσότερο. Η οδός Καλλιδρομίου είναι μια συνεχής αφήγηση. Χωρίς τελείες και περιττά σημεία στίξης. Περνάει από στόμα σε στόμα και από εποχή σε εποχή, αλλάζοντας σε κάθε της αναπαραγωγή. Μικρές ιστορίες που για τον καθένα θα γίνονται προσωπικές.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 16 Νοεμβρίου με την «Καθημερινή».
