O Μανώλης Μητσιάς φτάνει στο Βάρσο χαμογελαστός, ευγενής με όλους, συνειδητοποιώ ότι γνωρίζει τους περισσότερους υπαλλήλους από το προσωπικό του ζαχαροπλαστείου, δεν παρατηρεί, όμως, τα βλέμματα των θαμώνων που σηκώνονται από τις εφημερίδες και τα laptop και τον κοιτάζουν, ενώ εκείνος περπατά. Ήσασταν πάντα αμήχανος με την αγάπη του κοινού; τον ρωτάω. «Δεν έχω παράπονο, με έχει αγαπήσει ο κόσμος, οι εκδηλώσεις θαυμασμού ήταν πολλές και διαφορετικές, από γράμματα και αγκαλιές, μέχρι σταυρούς έβγαζαν, ρούχα. Εύχομαι να έχω υπάρξει άξιος αυτής της στήριξης», λέει κάπως ντροπαλά, με το ήθος ενός ανθρώπου που διστάζει να μιλήσει με υπερβολές για τον εαυτό του.
Συζητήσαμε για ώρα. Μου διηγήθηκε για τα νεανικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη, την πορεία του μετά στην Αθήνα, την καθοριστική του γνωριμία με τον Γκάτσο, τη σχέση του με τον Μίκη και τον Μάνο, τον Μούτση, την Μπέλλου, την Άκη Πάνου, στο αφιέρωμα στον οποίο θα τραγουδήσει τις επόμενες μέρες στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Έχει να πει μια ιστορία για όλους.
Τον ρωτάω τι μουσική ακούει σήμερα. «Ακούω τα πάντα, ακούω και αυτά που ακούνε τα εγγόνια μου», λέει. «Είναι χαρά να είσαι μαζί τους, να μαθαίνεις πώς σκέφτονται οι νέοι, πώς εκφράζονται. Από φωνές, ξεχώριζα πάντα αυτήν του Μανώλη Λιδάκη. Μου άρεσε πολύ και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Ορφέας Περίδης αλλά και οι Κατσιμιχαίοι, που υπήρξαν σταθμός για το ελληνικό τραγούδι. Είναι όλοι ταλαντούχοι τραγουδοποιοί, αλλά λείπουν οι μεγάλοι δημιουργοί, όπως ήταν ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Μούτσης. Ο τελευταίος, νομίζω, που έμεινε μετά τον Μικρούτσικο, είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης. Σήμερα λείπει ένα μεγάλο έργο που θα το αναδείξει κάποιος. Ο τελευταίος που έφυγε ήταν ο Θάνος, και μετά, ποιος θα το πει; Πού θα το γράψουν; Ποιος θα το χρηματοδοτήσει; Ποιος θα το βγάλει; Χρειάζεται να υπάρχει εταιρεία που να στηρίζει το έργο. Κοιτάξτε, ακόμη και το Άξιον Εστί στην αρχή ούτε χίλιους δίσκους δεν πούλησε, αλλά υπήρχε στήριξη, πίστη και όραμα».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 5 Οκτωβρίου με την «Καθημερινή».
