Την πρώτη φορά που μου πρότειναν να πάω στο Τορίνο, προσπάθησα να το αποφύγω. Τη φανταζόμουν μια άσχημη βιομηχανική πόλη, χωρίς τη χάρη μιας Ρώμης, μιας Φλωρεντίας, ενός Μιλάνο έστω. Τελικά πήγα, και μετά ξαναπήγα, και ξαναπήγα, διότι δεν βρίσκεις αλλού στην Ιταλία παρόμοιο κτιριακό πλούτο που να δοξάζει το μπαρόκ με αρκετές πινελιές αρ νουβό, έτσι ώστε να το αποκαλούν, όχι άδικα, «ιταλικό Παρίσι». Και δεν είναι μόνο η ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική που το χαρακτηρίζει, από την οποία δεν λείπουν και οι «παραξενιές». Το Τορίνο έχει σαν δυνατό χαρτί και τα πιο ωραία καφέ της Ευρώπης, τύφλα να ’χει η Βιέννη. Είναι συνώνυμο με την κορυφαία φουντουκάτη σοκολάτα τζαντούγια, τον εμβληματικό καφέ Lavazza, το εξαιρετικό τζελάτο, τα φανταστικά ζυμαρικά, τα κρασιά παγκοσμίου κλάσεως, όπως το Βarolo και το Barbaresco, την πιεμοντέζικη τρούφα και φυσικά τη Γιουβέντους.
Το ιστορικό κέντρο είναι πανέμορφο, περικυκλωμένο από στοές, έτσι ώστε να λένε πως ακόμα και τον βαρύ χειμώνα μπορείς να κάνεις τον γύρο της πόλης χωρίς να πέσει σταγόνα βροχής επάνω σου. Μπαίνοντας όμως από τον εκλεκτικιστικό σιδηροδρομικό σταθμό Πόρτα Νουόβα στον βασικό της οδικό άξονα, τη Βία Ρόμα, περνάς από την αυστηρή φουτουριστική της όψη, με τα γιγάντια αγάλματα και τα σιντριβάνια στην πλάτη των δίδυμων εκκλησιών Σαν Κάρλο Μπορομέο και Σάντα Κριστίνα, στην μπαρόκ καρδιά του Τορίνο: την ανοιχτή του θεατρική σκηνή, την πιάτσα Σαν Κάρλο, όπου βασιλεύουν η συμμετρία και η κομψότητα, με μια αύρα από Παρίσι και Ρώμη, γεμάτη ντελικάτα νεοκλασικά στοιχεία. Εκεί είναι που παίρνεις μια πρώτη ιδέα του κάλλους των τορινέζικων καφέ, με το αρ νουβό Caffè Torino και το χρυσοποίκιλτο Caffè San Carlo από το 1822, όπου στις αρχές του 20ού αιώνα, σε αυτό το στέκι των προοδευτικών ιντελεκτουέλ, άναψαν οι πρώτες λάμπες γκαζιού σε κλειστό χώρο στην Ευρώπη.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου με την «Καθημερινή».
