Η Κατερίνα έμεινε έγκυος στα 45 έπειτα από πολλές περιπέτειες, δυσκολίες και αποτυχημένες εξωσωματικές. «Η χαρά μου ήταν τέτοια, που δεν με προβλημάτισε η ηλικία μου ούτε στιγμή» θυμάται. «Πέραν τούτου, είχα και μια άριστη εγκυμοσύνη – καμία σχέση με όσα κατά καιρούς άκουγα για τις δυσκολίες των πολύδυμων κυήσεων. Δούλευα κανονικά, έκανα μπαλέτο μέχρι τον έβδομο μήνα, aqua aerobic μέχρι τον όγδοο, ένιωθα καλύτερα από ποτέ. Ο πανικός με έπιασε όταν γέννησα. Την ημέρα που θα φεύγαμε από το μαιευτήριο, είπα δεν πάω σπίτι, δεν τα παίρνω τα μωρά, είμαι μεγάλη, θα τα αφήσω ορφανά. O σύντροφός μου ήταν που με στήριξε, με εμψύχωσε, μου έδωσε δύναμη. Και μαζί πήγαμε παρακάτω».
Τα στοιχεία δείχνουν ότι η Ελλάδα εμφανίζει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά πρώτων γεννήσεων από γυναίκες άνω των 40 ετών στην Ευρώπη. Γιατί όμως; «Η απόφαση αυτή συνδέεται σε ένα βαθμό με τη μη επαρκή συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής. Οι γυναίκες, στη χώρα μας τουλάχιστον, συνεχίζουν να είναι επιβαρυμένες με το μεγαλύτερο μέρος των οικιακών καθηκόντων, έχοντας παράλληλα τον εργασιακό φόρτο», σημειώνει η Βενετία Καντσά, καθηγήτρια ανθρωπολογίας και πρόεδρος του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. «Θα πρέπει επίσης να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο χωροχρονικό πλαίσιο και να συσχετιστεί με την οικονομική κρίση, η οποία έχει παίξει ρόλο στη μετάθεση των αποφάσεων που αφορούν στη διεύρυνση της οικογένειας. Γνωρίζουμε από σχετικές έρευνες ότι οι γυναίκες ήταν εκείνες οι οποίες πρώτες αντιμετώπισαν επαγγελματικά ζητήματα, υπάρχει, δηλαδή, μια έμφυλη διάκριση ως προς τις επιπτώσεις της κρίσης, που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι, που συνδέονται με τις σχέσεις, το ζευγάρι, τις προσωπικές επιλογές» καταλήγει.
Η Αυγή απέκτησε το πρώτο της παιδί στα 44. «Δεν είχα βρει μέχρι τότε τον άνθρωπο με τον οποίο θα ήθελα να κάνω αυτό το βήμα. Δεν αγχωνόμουν να μείνω έγκυος ούτε εισέπραξα ποτέ πίεση από το περιβάλλον μου» λέει. «Πάνω από όλα επιθυμούσα να είμαι με κάποιον με τον οποίο θα απολάμβανα τη συντροφικότητα, την αγάπη και τη συμπόρευση. Κι αν αυτό κατέληγε και σε ένα μωρό, θα ήταν ιδανικό. Νιώθω τυχερή που απέκτησα τον γιο μου εύκολα, αβίαστα, όταν είπα πως ναι, είμαι έτοιμη. Δεν λένε όλες οι 43χρονες, τώρα θέλω παιδί και γίνεται». Όταν τον Σεπτέμβριο του 2024 διαγνώστηκε με καρκίνο μαστού, ο γιος της είχε μόλις κλείσει τα δύο. «Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά το ότι πρέπει να είμαι καλά, γιατί είναι πολύ μικρός. Έχω κάνει άπειρες φορές τις μαθηματικές πράξεις, και όταν γέννησα, και όταν αρρώστησα, και όταν γνώρισα τους άλλους γονείς στο σχολείο. Το ξέρω ότι όταν εκείνος θα είναι 16, εγώ θα είμαι 60, αλλά αυτές οι σκέψεις δεν ωφελούν σε τίποτα, τα πράγματα δεν αλλάζουν».
Είναι αλήθεια ότι αρκετές από τις αγωνίες που φέρνει η γονεϊκότητα σε μεγαλύτερη ηλικία εστιάζονται πράγματι σε πιθανά θέματα υγείας που μπορεί να προκύψουν. Θα είμαι καλά; Θα είμαι τυχερή και γερή, ώστε να απολαύσω το ταξίδι της μητρότητας χωρίς σκιές;
Διαβάστε περισσότερα στην ειδική έκδοση «Κ Γυναίκες» που κυκλοφορεί την Κυριακή 13 Ιουλίου με την «Καθημερινή».
