Την περασμένη εβδομάδα στο ΣΕΦ, σε έναν επεισοδιακό αγώνα ανάμεσα στους δύο κορυφαίους συλλόγους της χώρας, το ελληνικό μπάσκετ δυσφημίστηκε ξανά κι ένας ακόμη κρίκος προστέθηκε στην αλυσίδα τοξικότητας της σύγχρονης ελληνικής αθλητικής ιστορίας. Στο ίδιο γήπεδο, στις 18 Ιουνίου πρόκειται να φιλοξενηθεί το φετινό Ευρωμπάσκετ γυναικών, μια διοργάνωση που έρχεται την κατάλληλη στιγμή στη χώρα μας, για να μας επαναφέρει ξανά, έστω για λίγο, σε ένα υγιές μπασκετικό σύμπαν. Η Εθνική μας θα είναι εκεί για να τη χειροκροτήσουμε. Το ίδιο και η Μαριέλλα Φασούλα, η κόρη της «αράχνης» των ελληνικών γηπέδων, όπως ήταν το παρατσούκλι του πατέρα της, Παναγιώτη. Η Μαριέλλα είναι κι αυτή σέντερ, με ύψος 1,97 μ. Στα 27 της χρόνια, αφήνει πίσω της τέσσερις γεμάτες επιτυχίες σεζόν στην Ισπανία κι ετοιμάζει βαλίτσες για την Τουρκία και την Μπεσίκτας. Τη συναντήσαμε στο μοναδικό ρεπό της, εν μέσω πυρετώδους προετοιμασίας με την Εθνική, στο γήπεδο του Πρωτέα Βούλας, με τα χρώματα του οποίου αγωνιζόταν μικρή. Τα μικρά αγόρια και κορίτσια που προπονούνται την κοιτούν με θαυμασμό. Στη γραμματεία ξεχωρίζει μια φωτογραφία της· είναι από το 2013. Σε αυτήν πανηγυρίζει με τις συμπαίκτριές της την κατάκτηση ενός κυπέλλου. Πρόκειται για έναν μόνο από τους σταθμούς της καριέρας της· μία μόνο από τις «πολλές ζωές» που έχει ζήσει, όπως μου λέει όταν καθόμαστε στην κερκίδα για μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση.
«Ο πατέρας μου ήταν και είναι πρότυπο για μένα. Δεν με έχει κάνει να νιώσω πίεση», μας είπε. «Ο κόσμος όταν ήμουν μικρή, κορασίδα στις Εθνικές, μιλούσε πολύ. Εγώ ήμουν πολύ αθώα, δεν είχα σκεφτεί καν ότι μπορεί να πει αυτά που έλεγε, δεν μπορούσα να καταλάβω τα κόμπλεξ του. “Έχει μπει με κονέ, επειδή τη λένε Φασούλα, κλέβετε ευκαιρίες από άλλα παιδάκια”, έλεγαν. Ρε φίλε, ήμουν παιδάκι! Όταν λες τέτοια, παίρνεις τη χαρά του παιδιού. Αργότερα, ως έφηβη, άρχισα να καταλαβαίνω και να διαβάζω όσα γράφονταν, έμπαινα στο ίντερνετ, τα έβλεπα, τα άκουγα. Εννοείται ότι με πείραζε, αλλά όχι σε τραγικό βαθμό. Απλώς μου άνοιξε τα μάτια. Μέχρι και τώρα μπορείς να βρεις τέτοια σχόλια. Όμως στο τέλος της ημέρας είμαι εγώ που παίζω, δεν παίζει ο πατέρας μου για μένα. Ό,τι έκανα το έκανα μόνη μου, με την αξία μου, με πολλή δουλειά. Δεν ήμουν κάποιο φυσικό ταλέντο. Το ξέρω εγώ, και αυτό μου αρκεί».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 8 Ιουνίου με την «Καθημερινή».
