Την ώρα που φτάνουμε στο Θέατρο 73100, μια ομάδα παιδιών κάνουν ήδη το ζέσταμά τους. Κρατούν κοντάρια και περιφέρονται στη σκηνή ζυγιάζοντάς τα, περνώντας τα από το ένα χέρι στο άλλο, παίζοντας μαζί τους σαν να είναι ο παρτενέρ τους. Στη συνέχεια γίνονται ζευγάρια, τα πετούν ο ένας στον άλλο, φτιάχνουν μικρές χορογραφίες. «Τα κοντάρια βοηθούν στον συντονισμό της ομάδας», μου λέει η Στέλλα Σκορδαρά, η δασκάλα τους, ηθοποιός, σκηνοθέτις και επικεφαλής της Σκηνής χωρίς Όρια, ενός θεατρικού συλλόγου που στην πορεία έγινε Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία και προσφέρει μαθήματα σε παιδιά και εφήβους οργανώνοντας και παραστάσεις
Η Σκηνή χωρίς Όρια είναι μία από τις πολυάριθμες επαγγελματικές θεατρικές σκηνές των Χανίων. Καθώς δεν έχει δικό της χώρο, φιλοξενείται στο Θέατρο 73100 της Ιώς Ασηθιανάκη, η οποία –όπως και η Στέλλα– βρήκε το θεατρικό της καταφύγιο στα Χανιά πριν από 13 χρόνια, αφότου αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού. Έκτοτε ανεβάζει δύο-τρεις παραστάσεις τον χρόνο (την πετυχαίνουμε σε πρόβες για το Δεσποινίς Μαργαρίτα, που παρουσιάστηκε πριν από το Πάσχα), έχει επίσης τους δικούς της μαθητές στο ΔΗΠΕΘΕ, ενώ διδάσκει εθελοντικά και στις φυλακές των Χανίων.
Το θέατρο είναι βασικό συστατικό της ζωής της πόλης εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι μόνο το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης με έδρα τα Χανιά, που κλείνει φέτος τα 50 του χρόνια και έχει μεγαλώσει γενιές θεατρόφιλων. Δεν είναι μόνο οι πολυάριθμες –για μια πόλη της Περιφέρειας– επαγγελματικές σκηνές. Είναι και οι δεκάδες ερασιτεχνικές ομάδες, γεννημένες από την ανάγκη των Χανιωτών όχι μόνο να παρακολουθούν, αλλά και να συμμετέχουν…
Διαβάστε τη συνέχεια του ρεπορτάζ στην ειδική έκδοση «Οι Τόποι μας – Χανιά», που κυκλοφορεί την Κυριακή 1 Ιουνίου με την Καθημερινή.
