Kαθόμαστε σε ένα καφέ στην Άνω Κυψέλη. Η Αθήνα τον «χαώνει», λέει, όπως και οι μεγάλες πόλεις γενικά, ως παιδί που μεγάλωσε στην Κεφαλονιά. Αλλά στην Άνω Κυψέλη έχει βρει το «αστικό χωριό» που τον κάνει να νιώθει ασφάλεια. Για το πόσο πολύ μοιάζει να δυσκολεύεται στη ζωή της πόλης φαντάζει παράξενο πώς μετά το σχολείο και ένα σύντομο και αποτυχημένο πέρασμα από τη Νομική, έμεινε τελικά μία πενταετία στο αχανές Λονδίνο για κινηματογραφικές σπουδές. «Μα πώς άντεξες εκεί;», τον ρωτώ. «Ε, ήμουν μικρός τότε, δεν με ένοιαζε», λέει με έναν τρόπο που αποπνέει ξεγνοιασιά μετεφηβείας για εκείνη την περίοδο της ζωής του.
Μετά από τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους για την «Απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς» στο Φεστιβάλ των Καννών το 2019 και την τηλεοπτική σειρά «Milky Way» που συζητήθηκε πολύ την περσινή σεζόν, ο Βασίλης Κεκάτος είναι έτοιμος να παρουσιάσει την πρώτη του μεγάλου μήκους, «Οι άγριες μέρες μας».
Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα και μου λέει για την ανάγκη του να αφηγηθεί «το πώς ενδεχομένως επαναστατεί μια γενιά η οποία κουβαλάει το βάρος όλων των αποτυχημένων επαναστάσεων του παρελθόντος». Πώς λοιπόν οι σημερινοί νέοι μπορούν να «επαναστατήσουν» κουβαλώντας αυτό το «διαγενεακό βάρος»; Ο Κεκάτος βλέπει τα πράγματα χωρίς να χάνει τον ρομαντισμό του: «Λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος μας, βιώνουμε μια πολύ βραδεία ακύρωση του μέλλοντος. Αυτό όμως δεν μας αποτρέπει από το να ζήσουμε πάρα πολύ έντονα το παρόν. Κάθε άνθρωπος οφείλει να μην κοιτάει μόνο την πάρτη του, αλλά να κοιτάει να βοηθήσει και τους άλλους. Δηλαδή ο αλτρουισμός είναι από μόνος του μια πολύ ισχυρή μορφή επανάστασης και ίσως είναι η μόνη που μας έχει απομείνει».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 1 Ιουνίου με την «Καθημερινή».
