Ένας μικρόσωμος άσπρος σκύλος με μαύρες βούλες σκαρφαλώνει πάνω στο σκυλόσπιτό του, φοράει γυαλιά αεροπόρου και ονειρεύεται ότι εφορμά ενάντια στον Κόκκινο Βαρώνο, τον θρυλικό Γερμανό πιλότο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Την ίδια στιγμή, ένα οκτάχρονο παιδί βυθίζεται ακόμα πιο βαθιά στον καναπέ μιας αθηναϊκής μονοκατοικίας, καθώς γίνεται ένα με τις ονειροφαντασίες του Σνούπυ. Μπορεί να πέρασαν μερικές δεκαετίες από τα ελληνικά ’90s, μπορεί όταν ήμουν μικρός να μην καταλάβαινα τι ακριβώς με μαγνητίζει στο εν λόγω κινούμενο σχέδιο (αφού δεν είχε κανένα στοιχείο εντυπωσιασμού συγκρινόμενο με τους υπερήρωες και τις υπερπαραγωγές της Ντίσνεϊ), αλλά ακόμα και σήμερα δυσκολεύομαι να ξεχάσω το συναίσθημα που μου προκαλούσε. Πώς θα το περιέγραφα; Με δύο λέξεις: ήσυχη χαρά.
«Το γιατί είναι αστείο να παρακολουθείς ένα νεαρό αγόρι να λέει “θρηνώ για τη γενιά μας” καθώς ακουμπά το κεφάλι του σε ένα δέντρο, είναι δύσκολο να το εξηγήσει κανείς. Ο Τσάρλι Μπράουν και ο δημιουργός του, Τσαρλς Σουλτς, όμως πέτυχαν το φαινομενικά ακατόρθωτο», έγραφαν οι New York Times στις 4 Ιανουαρίου του 2000. Ήταν το αποχαιρετιστήριο κείμενό τους για ένα από τα πιο διάσημα κόμικς όλων των εποχών, που στην Ελλάδα οι περισσότεροι γνωρίσαμε ως τηλεοπτικό «παιδικό». Κάτι περισσότερο από έναν μήνα μετά, ο άνθρωπος πίσω από τα θρυλικά Peanuts θα αποχαιρετούσε τον μάταιο τούτο κόσμο. Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, η κληρονομιά του είναι ακόμα εδώ: μια ετερόκλητη παρέα παιδιών και κατοικιδίων που μεταφέρει το χιούμορ, τους προβληματισμούς αλλά και τις νευρώσεις της σκεπτόμενης, μεταπολεμικής Αμερικής, παρά το γεγονός ότι στο δικό της σύμπαν οι «μεγάλοι» είναι ηχηρά απόντες. «Ήταν κάτι περισσότερο από κόμικ∙ ήταν μια παραβολή για τη σύγχρονη ζωή στις ΗΠΑ του 20ού αιώνα», επισήμαινε χαρακτηριστικά η νεοϋορκέζικη εφημερίδα. Εύλογα, βέβαια, προκύπτει η εξής ερώτηση: τι δουλειά έχει η ήσυχη χαρά (αλλά και μελαγχολία) των Peanuts σε έναν σημερινό κόσμο που συνεχώς βιάζεται και φωνάζει;
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 13 Απριλίου με την «Καθημερινή».
