Είναι κάποια πράγματα που δημιουργούν έναν αυτόματο, δυαδικό συνειρμό: αλάτι και πιπέρι, Μπάτμαν και Ρόμπιν, αριστερά και δεξιά, Ιπποκράτους και Ασκληπιού. Οι δύο δρόμοι της Νεάπολης, δηλαδή, που δεν ενώνονται, παρά τρέχουν παράλληλα, ξεκινώντας από την Πανεπιστημίου και καταλήγοντας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η μία ανεβαίνει, η άλλη κατεβαίνει. Στις όχθες τους, σπαρμένα παλιά νεοκλασικά, κάποια προσεγμένα, άλλα παρατημένα και βρόμικα, συνυπάρχουν με εκλεκτικιστικά κτίρια των αρχών του 20ού αιώνα και δείγματα αρ ντεκό επηρεασμένα από τη Γαλλία, με τα σκαλιστά τους γείσα. Ανάμεσά τους, πιο επιβλητικές σε ύψος (και αριθμό), οι προπολεμικές και μεσοπολεμικές πολυκατοικίες, με τα αυστηρά τετράγωνα και τα στοιχεία μοντερνισμού. Παιδιά της αντιπαροχής, συχνά ποτισμένες με τη γνωστή, καφεγκρί αθηναϊκή πατίνα.
Στους πρώτους ορόφους, συμβολαιογραφεία, δικηγορικά γραφεία, ιατρεία. Στα πιο πάνω διαμερίσματα, παλιοί και νέοι ένοικοι που βλέπουν το μίσθωμά τους να ανεβαίνει και digital nomads, οι οποίοι επέλεξαν τη Νεάπολη αναζητώντας μια downtown εμπειρία, που ίσως κάτι τους θυμίζει από πατρίδα. Στα ρετιρέ, οι τυχεροί που τους λούζει το γενναιόδωρο αττικό φως και χαίρονται την ανεμπόδιστη θέα στο Λυκαβηττό, που υψώνεται από πάνω. Σε ένα από αυτά, στην Ασκληπιού, ο Ανδρέας Σινάνος, κορυφαίος διευθυντής φωτογραφίας, συνεργάτης σκηνοθετών όπως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος και ο Μιχάλης Κακογιάννης, σχολιάζει τη σημασία του φωτός στον χώρο, καθώς θυμάται πώς ήταν τα Εξάρχεια όταν πρωτομετακόμισε εκεί, πολλές δεκαετίες πριν. «Τότε ήταν όλα τα πανεπιστήμια δίπλα: η Καλών Τεχνών, το Πολυτεχνείο, το Φυσικό, το Χημικό, το Καποδιστριακό», λέει. Υπήρχαν αρκετά νεοκλασικά, όπου οικογένειες νοίκιαζαν δωμάτια με χρήση λουτρού και κουζίνας. «Έτσι, έγινε φοιτητούπολη, και οι φοιτητές, αφού τελείωναν, συνέχισαν να μένουν εδώ. Καθώς έφυγαν τα πανεπιστήμια, οι γονείς, έχοντας μια περίεργη άποψη για το τι εστί Εξάρχεια, νοίκιαζαν σπίτια για τα παιδιά τους στου Ζωγράφου. Τα παιδιά όμως, μόλις πατήσουν στα πόδια τους, ξαναγυρνούν από μόνα τους εδώ».
Κατεβαίνοντας στο επίπεδο του δρόμου, αφενός η θερμοκρασία πέφτει γιατί το φως εξαφανίζεται, αφετέρου στα ισόγεια είναι πιο εμφανής η πάλη του χτες με το σήμερα, αντιπροσωπευτική και της υπόλοιπης Αθήνας. Από τη μια, παλιά μαγαζάκια, ραφτάδικα, ταβερνάκια, στεγνοκαθαριστήρια, είδη μοντελισμού, βιβλιοπωλεία, μίνι μάρκετ, που μοιάζουν να είναι εκεί από πάντα. Από την άλλη ένας στρατός από νέα στέκια έχει παραχθεί: κρασάδικα, κοκτεϊλάδικα, γκαλερί, boutique διαμερίσματα έχουν σφραγίσει τη νέα όψη της γειτονιάς και αποτελούν εφαλτήριο για ρεπορτάζ με τίτλους «γιατί βγαίνουν όλοι στην Ασκληπιού». Γιατί, αλήθεια;
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 6 Απριλίου με την «Καθημερινή».
