Είδα τις Τρεις αδελφές του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη, στην Πλαγία Σκηνή του Κτιρίου Τσίλλερ (Εθνικό Θέατρο), μια Κυριακή μεσημέρι. Η παράσταση δόθηκε εκτός προγράμματος για δημοσιογράφους. Αυτή ήταν και η μοναδική μου ευκαιρία να παρακολουθήσω το συγκεκριμένο ανέβασμα, καθώς τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί για όλες τις ημέρες, μέχρι το τέλος της σεζόν. Το sold out γράφτηκε στην ιστοσελίδα του Εθνικού πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση. Γιατί; Πώς εξηγείται αυτός ο θρίαμβος πριν ακόμα το κοινό σχηματίσει εικόνα;
Παρατηρώντας τις παραστάσεις που συζητιούνται τη φετινή σεζόν και για τις οποίες δεν βρίσκεις εισιτήριο εδώ και μήνες, αναρωτηθήκαμε τι είναι αυτό που τραβάει σήμερα τον κόσμο στο θέατρο. Κάποιες φορές μπορεί να είναι τα ονόματα των συντελεστών, οι άνθρωποι που το κοινό έχει μάθει να εμπιστεύεται. Ή τα κλασικά κείμενα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, ενίοτε ιδωμένα με έναν εναλλακτικό τρόπο, ή η δραματοποιημένη λογοτεχνία με την οποία ο κόσμος μπορεί να νιώθει οικειότητα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η θεατρόφιλη Αθήνα μοιάζει να στρέφει το ενδιαφέρον της και σε νέες ομάδες που έχουν μια συνολική καλλιτεχνική πρόταση, σε φρέσκες παρέες που πειραματίζονται, σε απρόσμενους χώρους (γκαράζ, παλιά σχολεία, αποθήκες), εμπιστεύεται τη νέα ελληνική γραφή, θέλει να ακούσει για ζητήματα που αφορούν το σήμερα και τον τρόπο που ζούμε τώρα.
Το ρεπορτάζ κράτησε αρκετές εβδομάδες – οι περισσότερες παραστάσεις παίζονταν δευτερότριτα. Σε κάποιες περιπτώσεις χρειάστηκε να κάνω υπομονή μέχρι να βρεθεί θέση (έστω και δίπλα στην πόρτα) και σε κάποιες άλλες έπρεπε να περιμένω μέχρι να ξεκινήσει, στον ίδιο ή και σε μεγαλύτερο χώρο, ένας δεύτερος γύρος προκειμένου να ικανοποιηθεί η αυξημένη ζήτηση. Κυρίως όμως, για να ολοκληρωθεί το άρθρο (πριν τελειώσει η σεζόν), έπρεπε να κλείσω τα αυτιά μου στα «πηγαδάκια» που στήνονται στα φουαγέ ανάμεσα στους θεατρόφιλους. Το σχέδιο, αρχικά, προέβλεπε να αναφερθώ σε τέσσερις-πέντε παραστάσεις, δεν είχα υπολογίσει όμως την επίδραση εκείνων των θεατών που πηγαίνουν από σκηνή σε σκηνή, σταθερά κάθε εβδομάδα, και θέλεις από «συναδελφικότητα» ή από ανάγκη να δείξουν ότι ξέρουν, πρόσθεταν αρκετούς ακόμα τίτλους στη λίστα μου. Παρατηρώντας τους, συνειδητοποιούσα πως οι μυημένοι του θεατρικού κοινού, «οι φανατικοί, αυτοί που θα έρθουν να σε δουν ό,τι κι αν ανεβάσεις», όπως μου έλεγε η Μαρία Μαγκανάρη, αναγνωρίζουν εύκολα τους ομοίους τους, έρχονται κοντά και από τη μια επιδίδονται πολύ γρήγορα σε μια επίδειξη γνώσεων, γύρω από τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τις αναφορές, τον συγγραφέα, τη μουσική επένδυση, και από την άλλη «στρατολογούν» τους «νέους». «Τη Linda και τις Γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα δεν τα έχεις δει; Καλά, πού ζεις;», έλεγε μια κοκκινομάλλα στη διπλανή της έξω από την πόρτα της μικρής σκηνής στο Θέατρο 104.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί σήμερα με την «Καθημερινή της Κυριακής».
