Για τα παιδιά της γειτονιάς του γύρω από την πλατεία Βάθης ήταν ο «Ξυλάρας», ο «Φαντασίας», αυτός που τους συγκέντρωνε στα μαρμάρινα σκαλιά των μονοκατοικιών και τους αράδιαζε ιστορίες από το κεφάλι του. Έπειτα στον στρατό, ήταν ο ψηλός, όμως ο «ψηλός κουτός» του ελληνικού κινηματογράφου δεν έγινε ποτέ. Δεν δέχτηκε για τον εαυτό του αυτό το ανιαρό «κοστούμι». Για το κοινό βέβαια, ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι πάντα ο Αντωνάκης –ασπρόμαυρος και έγχρωμος– κι ας ερμήνευσε στο σανίδι ρόλους από τραγωδίες μέχρι Σαίξπηρ και Μολιέρο, Μπρεχτ, Τένεσι Ουίλιαμς και Γιασμίνα Ρεζά. Ακόμα και οι χαρακτήρες της πλούσιας τηλεοπτικής του διαδρομής δεν μπορούν να τα βάλουν με τον Φίλιππο, τον ντροπαλό καθηγητή αγγλικών που μαθαίνει στα κορίτσια της Τρούμπας να λένε «ο κήπος είναι ανθηρός», ή με τον Βασίλη, που ακολουθεί τις σπασμωδικές κινήσεις του ποιητή Φανφάρα καθώς εκείνος απαγγέλλει με πάθος τα «Κοράκια». Και βέβαια, κανένας ρόλος δεν παραβγαίνει σε δημοφιλία στον προγυμναστή με το προφιτερόλ. «Ο Φρέντυ Γερμανός έλεγε πως το προφιτερόλ ήταν το διαβατήριό μου στην τέχνη, και πράγματι έτσι ήταν γιατί την επόμενη σεζόν βρέθηκα από έβδομος ηθοποιός στη μαρκίζα, θιασάρχης».
Συναντώ τον κύριο Κωνσταντίνου στα καμαρίνια του θεάτρου Αργώ, όπου παίζεται για δεύτερη χρονιά το Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην του Τζέφ Μπάρον, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Έχω πάει προετοιμασμένη, έχοντας διαβάσει το Showtime (εκδ. Ιανός), το βιβλίο που έγραψε το 2017, μέσα στο οποίο αποτυπώνει τις αναμνήσεις και τις εντυπώσεις του από όσα έζησε από την παιδική του ηλικία έως τη διαδρομή του στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Μέσα από τις κουβέντες του για τον πόλεμο, τη φτώχεια, την απαιδευσιά εκείνης της περιόδου, τον Εμφύλιο, τη λογοκρισία της χούντας, την κριτική για τη σύγχρονη εποχή, ανιχνεύω και κάποιες μικρές πληροφορίες για την προσωπική του ζωή. Το πρώτο φιλί το έδωσε σε μια Σοφία σε ηλικία 14 ετών, γεννήθηκε πάνω σε ένα τραπέζι, αγαπούσε τη μητέρα του παθολογικά, μιλάει με θαυμασμό για τα δύο του παιδιά, την κόρη και τον γιο του. Τίποτε από αυτά δεν δέχεται να συζητήσει στη συνέντευξη. «Προσωπικά ζητήματα δεν θίγουμε, εγώ δεν θέλω να κοιτάξω μέσα από την τρύπα τη ζωή κανενός». Μου φαίνεται κάπως αυστηρός, επιφυλακτικός και από την άλλη εξαιρετικά αξιοπρεπής, τίμιος, ειλικρινής.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 9 Μαρτίου με την «Καθημερινή».
