Η σαραντάχρονη Ελένη και ο σαραντατριάχρονος Κυριάκος συγκατοικούν εδώ και περίπου δύο χρόνια στο κέντρο της Αθήνας. Δουλεύουν και οι δύο σε διαφημιστικές εταιρείες, από το πρωί έως αργά το απόγευμα τις καθημερινές. Το Σαββατοκύριακο, η Ελένη χρειάζεται συνήθως να εργαστεί αρκετές επιπλέον ώρες στο λάπτοπ της, ενώ ο Κυριάκος είναι πιο χαλαρός, αν και σπανιότερα μπορεί να λείψει εκτός Αθηνών σε κάποιο γύρισμα. Όταν τους ρωτάω πώς μοιράζουν τις δουλειές του σπιτιού, παίρνει τον λόγο πρώτος εκείνος. «Αν θέλω να είμαι δίκαιος, θα έλεγα ότι εγώ κάνω το 45% και η Ελένη το 55%», λέει. Καθισμένη δίπλα του, η σύντροφός του δεν φαίνεται να συμφωνεί. Κουνάει το κεφάλι της αρνητικά και σχολιάζει πως, κατά τη γνώμη της, εκείνη έχει στους ώμους της μεγαλύτερο μερίδιο εργασιών. Ο Κυριάκος αντιδρά με ειλικρινή απορία: «Μα γιατί, δεν κάνω ό,τι μου ζητήσεις;» διαμαρτύρεται. «Εκεί είναι το πρόβλημα…» έρχεται η απάντηση.
Η Ελένη και ο Κυριάκος θα μπορούσαν να είναι ένα οποιοδήποτε ετερόφυλο ζευγάρι σε αυτή την πόλη. Ζευγάρια σύγχρονα, όπου ο άνδρας, όπως ο Κυριάκος, δηλώνει με έμφαση και κάποια αγωνία πως σε καμία περίπτωση δεν περιμένει από τη σύντροφό του να κάνει περισσότερα στο σπίτι επειδή είναι γυναίκα. Όπως λέει, αυτό «προκύπτει οργανικά», επειδή εκείνη «ενδιαφέρεται περισσότερο». Εκείνη θα παρατηρήσει πως τελείωσε το χαρτί της τουαλέτας, θα σημειώσει πως πρέπει να το αγοράσουν, θα του ζητήσει να το πάρει από το σούπερ μάρκετ γυρνώντας από το γραφείο και θα τσεκάρει, αργότερα, εάν όντως το πήρε.
Η Άλισον Ντάμινγκερ, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, έχοντας μελετήσει δεκάδες ετερόφυλα ζευγάρια στον καταμερισμό των οικιακών εργασιών, στη διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, αναφέρεται στο περίφημο «mental load», το «ψυχικό φορτίο» που συνεπάγεται η παρασκηνιακή, γνωστική και συναισθηματική εργασία της διαχείρισης ενός νοικοκυριού, χωρίζοντάς το σε τέσσερις πυλώνες: περιμένω ότι κάτι θα γίνει (έχει περάσει καιρός από τότε που αγοράσαμε χαρτί, λογικά θα τελειώνει όπου να ’ναι), το αναγνωρίζω (ανοίγω το ντουλάπι και βλέπω πως όντως τελειώνει), αποφασίζω (πρέπει να αγοράσουμε) και το παρακολουθώ (αγοράσαμε ή θα ξεμείνουμε;).
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 2 Μαρτίου με την «Καθημερινή».
