Κάποιοι εγκαταστάθηκαν στο χωριό τους. Συνδέθηκαν ξανά με τη φύση. Άλλοι ξεκίνησαν δεύτερη ή τρίτη ξένη γλώσσα. Έπιασαν ξανά λογοτεχνικά βιβλία. Αναπλήρωσαν χαμένο ύπνο πολλών ετών. Ήταν παρόντες όταν το παιδί τους περπάτησε. Φρόντισαν τους ηλικιωμένους τους γονείς όταν χρειάστηκε. Ορισμένοι λένε πως βαρέθηκαν. Ένιωσαν μοναξιά ή αποκομμένοι από περιβάλλον τους. Κάποιοι θεωρούν ότι έχασαν ευκαιρίες να εξελιχθούν επαγγελματικά. Κανείς δεν θεωρεί, πάντως, ότι δουλεύοντας απ’ το σπίτι υπήρξε λιγότερο παραγωγικός.
Γιατί όμως οι εταιρείες-κολοσσοί του κόσμου είναι αποφασισμένες να φέρουν τους υπαλλήλους τους πίσω στο γραφείο; Τηλεργασία τέλος, δηλαδή; Διεθνείς αναλυτές προβλέπουν ότι η σύγκρουση των δύο πλευρών θα είναι αδυσώπητη· έχει προηγηθεί, κυρίως στις ΗΠΑ, το φαινόμενο της «Μεγάλης Παραίτησης», ενδεικτικό της αποφασιστικότητας των εργαζομένων αλλά και της μη ικανοποίησής τους από τις συνθήκες εργασίας. Οι εταιρείες ισχυρίζονται ότι η παραγωγικότητα στην τηλεργασία φθίνει και η εταιρική κουλτούρα εξαϋλώνεται. Όσοι, όμως, ασκούν αμιγώς πνευματικά επαγγέλματα υποστηρίζουν ότι η παραγωγικότητά τους αυξάνεται και οι εργοδότες απλώς δεν θέλουν να χάσουν τον έλεγχο στους υπαλλήλους τους. Μελέτες που έχουν εκπονηθεί στο σύντομο αυτό χρονικό διάστημα δικαιώνουν πότε τους μεν και πότε τους δε.
Επτά τηλεργαζόμενοι καταθέτουν στο «Κ» τη δική τους εμπειρία, όσα πιστεύουν ότι κέρδισαν ή έχασαν δουλεύοντας απ’ το σπίτι, κάνοντας μίτινγκ απ’ το σαλόνι τους και ξεχνώντας πώς είναι η κίνηση στους δρόμους.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου με την «Καθημερινή».
