Μέσα στην παραζάλη του Φεστιβάλ Βενετίας με τις τέσσερις και πέντε προβολές καθημερινά για τους διαπιστευμένους, το The Brutalist του Μπρέιντι Κόρμπετ ξεχώρισε διότι ήταν η μόνη ταινία που είχε… διάλειμμα. Με τρεισήμισι ώρες διάρκεια, αυτή η παλιομοδίτικη πια πολυτέλεια ήταν πρακτικά απαραίτητη. Παρ’ όλα αυτά, στις κουβέντες του ενός τετάρτου που ακολούθησαν δεν θυμάμαι σχεδόν κανέναν να προβλέπει μεγάλες επιτυχίες για το φιλμ, πόσω μάλλον τις δέκα οσκαρικές υποψηφιότητες που πρόσφατα εξασφάλισε. Το ίδιο βράδυ ωστόσο, στην επίσημη πρεμιέρα, το κοινό ήταν πολύ πιο εκδηλωτικό, όπως θυμάται ο Έιντριεν Μπρόντι: «Μόνο στη Βενετία κατάλαβα τη δυναμική της ταινίας. Θα ήθελα να λέω ότι είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος, όμως δεν είμαι και τόσο. Ίσως είναι και μηχανισμός άμυνας. Όμως λατρεύω τη δουλειά του Κόρμπετ και ήξερα ότι είχε όλα τα φόντα για να ζωντανέψει αυτή την ιστορία. Και πάλι ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Δεν είναι μόνο η [ανταμοιβή για τη] σκληρή δουλειά. Πάνε 20 χρόνια από τότε που κάθισα σε μια σκοτεινή αίθουσα και είδα μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσα [σ.σ. εννοεί τον Πιανίστα του Ρόμαν Πολάνσκι] να φτάνει σε τέτοιο βάθος και να αγγίζει τους ανθρώπους γύρω μου σε σημείο που να δακρύζουν και να με κοιτούν με ένα είδος θαυμασμού. Ήταν υπέροχο».
Ο αντισυμβατικός πρωταγωνιστής της «ταινίας της χρονιάς» και ο σκηνοθέτης, Μπρέιντι Κόρμπετ, σε ένα διαδικτυακό τετ-α-τετ με το «Κ».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου με την «Καθημερινή».
