Είναι η γλώσσα κάτι που ανήκει μόνο στους ανθρώπους ή έχουν και τα ζώα κάποια σχετική ικανότητα; Τα «κουμπιά ομιλίας» που έγιναν viral στο ίντερνετ έχουν κάνει πολλούς ιδιοκτήτες να πιστεύουν το δεύτερο. Οι επιστήμονες δεν έχουν πειστεί ακόμα.
Με το που ήρθε στη ζωή μου το κουτάβι μου, η Έλι, ένας γερμανικός ποιμενικός με μαύρα μάτια και μυτερά αυτιά, ξεκίνησα την εκπαίδευση ώστε να γίνει «καλό σκυλί». Και έγινε. Όταν μιλούσα, με άκουγε. Δεν γάβγιζε δυνατά και τα δόντια της ήταν καθαρά. Όμως, δύο χρόνια μετά, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως παραείναι υπάκουη. Ακόμα και όταν ήταν στο πάρκο, χωρίς λουρί, ο τρόπος που σταματούσε σε μια διασταύρωση του μονοπατιού και κοιτούσε προς το μέρος μου για να της υποδείξω προς τα πού θα πάμε, μου προκαλούσε λύπη.
Στο σπίτι, όταν η πόρτα του δωματίου ήταν μισόκλειστη, αντί να ορμήσει και να μπει μέσα, κοντοστεκόταν από πίσω της. Ήταν διστακτική και κλαψούριζε όταν δεν ήταν σίγουρη για τον εαυτό της, με έναν τρόπο που δεν ήταν ταιριαστός με το δυνατό σώμα της με τους μεγάλους μυς και τους μυτερούς κυνόδοντες. Μια μέρα, όταν πετάχτηκε μια γάτα στον δρόμο μας ξαφνικά, η Έλι στρίγγλισε σαν παιδάκι.
Κατάλαβα τότε πως η εκπαίδευση της είχε στερήσει κάτι πολύτιμο, την ανεξαρτησία της, σίγουρα, και κάτι πιο ενστικτώδες: κάτι σαν την ικανότητά της να είναι σκύλος. Ο σύντροφός μου, ο Τζέσι, μπαμπάς της Έλι, συμφωνούσε. «Νομίζω πως χρειάζεται περισσότερη αυτοπεποίθηση», παρατήρησε.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 26 Ιανουαρίου με την «Καθημερινή».
