Η Νικόλ Κίντμαν γουρλώνει τα μάτια της: «Δεν έχεις πάει να δεις τις Rockettes; Εγώ πηγαίνω κάθε χρόνο. Ναι, έχω εμμονή!». Καθισμένη σε ένα ντάινερ στη Νέα Υόρκη, με μια σούπα σελινόριζας μπροστά της, η 57χρονη οσκαρική ηθοποιός μιλάει με ενθουσιασμό για το χριστουγεννιάτικο σόου το οποίο παρακολούθησε το προηγούμενο βράδυ με τα παιδιά και τον σύζυγό της, τον τραγουδιστή Κιθ Έρμπαν: «Έλεγα στον σύζυγό μου: “Γιατί μας αρέσει τόσο πολύ;”. Και μου απάντησε: “Επειδή είναι μια ανάμνηση. Θυμάσαι το παιδί μέσα σου”». Τελευταία, η Κίντμαν κάνει αρκετές τέτοιες σκέψεις, ανατρέχοντας στη ζωή και την καριέρα της και εντοπίζοντας αλληλουχίες. Η νέα της ταινία, Babygirl, είναι μια επανασύνδεση: Αν και πρόσφατα την είδαμε σε εντυπωσιακές σειρές, όπως το The Perfect Couple (Το τέλειο ζευγάρι) και το Lioness: Special Ops, το Babygirl σηματοδοτεί μια επιστροφή στο είδος του ριψοκίνδυνου σινεμά για το οποίο είχε αναγνωριστεί, με ταινίες που ως βασικό καύσιμο έχουν το όραμα ενός σκηνοθέτη.
Στην ταινία, την οποία σκηνοθετεί η Χαλίνα Ράιν, η Κίντμαν υποδύεται την πρωταγωνίστρια Ρόμι, μια συγκροτημένη CEO που έχει έναν αφοσιωμένο σύζυγο (Αντόνιο Μπαντέρας), αλλά μια μη ικανοποιητική σεξουαλική ζωή: Φοβούμενη να εξερευνήσει την επιθυμία της να είναι υποτακτική στο σεξ, η Ρόμι βλέπει το πάθος της να εκπληρώνεται από έναν νεαρό ασκούμενο (Χάρις Ντίκινσον), με τον οποίο ξεκινάει μια ταραχώδη σχέση. «Είναι πολύ αποκαλυπτική», παραδέχτηκε η Κίντμαν για τη σεξουαλικά φορτισμένη ταινία. Όταν την παρακολούθησε για πρώτη φορά με κοινό, ένιωσε τόσο γυμνή και ευάλωτη, που έθαψε το κεφάλι της στο στήθος της Ράιν.
Το Babygirl ίσως χαρίσει στην Κίντμαν την έκτη υποψηφιότητά της για Όσκαρ – ήδη της εξασφάλισε το Volpi Cup (βραβείο καλύτερης ηθοποιού) στο Φεστιβάλ της Βενετίας, αν και η ηθοποιός δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην τελετή απονομής εξαιτίας του θανάτου της μητέρας της, Τζανέλ, στα 84 της. Οι δυο τους ήταν κοντά και ο θάνατός της έχει προκαλέσει στην Κίντμαν μια στοχαστική διάθεση. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας μίλησε για το Babygirl, αλλά και για τις απραγματοποίητες φιλοδοξίες της μητέρας της και τις δυσκολίες που εμποδίζουν τη γυναικεία ολοκλήρωση, ζητήματα τα οποία προσέγγισε με έναν απροσδόκητα απροσχημάτιστο τρόπο. «Το να μπορείς να παραμένεις ελεύθερος, ανοιχτός, ευάλωτος είναι μια ανάγκη συνυφασμένη με τη φύση του ηθοποιού», λέει. «Να μένεις έτσι, να βγάζεις την πανοπλία και να λες: Εδώ είμαι». Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνομιλία μας.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου με την «Καθημερινή».
