«Η βία είναι μια διεθνής γλώσσα», λέει ο Nτενζέλ Ουάσιγκτον υποδυόμενος τον Μακρίνο (Macrinus), έναν πρώην σκλάβο και νυν ιδιοκτήτη «στάβλου» με μονομάχους, του οποίου οι φιλοδοξίες φτάνουν μέχρι τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο και –γιατί όχι;– μέχρι τον ίδιο τον θρόνο της αυτοκρατορίας. Για να τα καταφέρει, στέλνει ανθρώπους στην αρένα ως σφάγια, βάζει υπέρογκα στοιχήματα, δωροδοκεί και δολοπλοκεί και, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, κόβει –κυριολεκτικά– κεφάλια με τα ίδια του τα χέρια.
Τα λόγια του ορίζουν τον ρυθμό για το Μονομάχος II. Από εκείνο το σημείο, στα πρώτα λεπτά της ταινίας, και ύστερα, το Κολοσσαίο, ο άτυπος ρωμαϊκός «ναός» της βίας και του θανάτου, αναδεικνύεται σε μεγάλο πρωταγωνιστή. Άλλωστε, όπως ο ίδιος λέει αργότερα στην ταινία, «αυτό είναι το μόνο πράγμα στο οποίο πιστεύουν οι Ρωμαίοι: η δύναμη». Όταν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης με τους πρωταγωνιστές της ταινίας ρωτάμε τον σπουδαίο Αφροαμερικανό ηθοποιό αν ο χαρακτήρας του απολαμβάνει τη βία, εκείνος δίνει μια κυνική απάντηση: «Είναι αυτό που γνωρίζει, η βία είναι ένα εργαλείο για εκείνον».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 3 Νοεμβρίου με την «Καθημερινή».
