Στην Ελλάδα, τα μετάλλια των αθλητών μας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες βρήκαν τη θέση τους στην καθημερινή ειδησεογραφία, οι φωτογραφίες τους γέμισαν τα σάιτ και τα κοινωνικά δίκτυα, οι αντιδράσεις ήταν δικαιολογημένα ένθερμες. Όμως, όταν ο ενθουσιασμός για τα μετάλλια των Παραολυμπιονικών μας καταλαγιάσει, οι περισσότεροι θα επιστρέψουν σε μια δύσκολη πραγματικότητα,γεμάτη εμπόδια και ελλείψεις. Το δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία όχι μόνο στον πρωταθλητισμό, αλλά και στη γυμναστική, προσκρούει, στην έλλειψη πόρων, και στην έλλειψη χώρων: «Τα περισσότερα αθλητικά κέντρα τυπικά υποτίθεται ότι είναι προσβάσιμα, αλλιώς δεν θα είχαν άδεια, ενώ ουσιαστικά δεν είναι», σχολιάζουν όσοι ξέρουν.
Σε μια χώρα όπου οι δημόσιοι χώροι (π.χ. πεζοδρόμια) κρύβουν παγίδες ακόμα και για αρτιμελείς, όπου ο τυπικός αθλητισμός υποφέρει και αυτός από ελλείψεις και ένα «καμάρι» του ελληνικού πρωταθλητισμού, η εθνική ομάδα πόλο ανδρών, δήλωνε μετά το αργυρό μετάλλιο στο Τόκιο ότι επί σχεδόν μία δεκαετία περιφερόταν από πισίνα σε πισίνα καθώς δεν είχε προπονητήριο, πόσο εύκολη μπορεί να είναι η ζωή ενός αθλητή με αναπηρία και τι συμβαίνει στο μεσοδιάστημα των Παραολυμπιάδων;
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί στις 8 Σεπτεμβρίου με την «Καθημερινή».
