Δίνω ραντεβού με τον Νάσο Γκαβέλα, τον δις χρυσό παραολυμπιονίκη, στο Δημοτικό Στάδιο Φιλοθέης, όπου κάνει τις προπονήσεις του. «Η χαλάρωσή μου είναι το γήπεδο! Προπόνηση, φυσιοθεραπεία, σπίτι, ύπνος. Είμαι λίγο καλόγερος! Δεν πολυβγαίνω. Το πολύ πολύ για κανένα μπιλιάρδο με φίλους», μου λέει, ενώ πιάνουμε θέση στις κερκίδες. «Ήμουν ερωτευμένος με τον αθλητισμό από μικρός. Τελικά, αφοσιώθηκα στον στίβο».
Στα δέκα του χρόνια, ο Νάσος άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η όρασή του μειώνεται. Σε γονιδιακό έλεγχο ανακάλυψε ότι πάσχει από τη νόσο του Stargardt, που προκαλεί προοδευτική απώλεια όρασης. «Η όρασή μου χάθηκε λίγο λίγο. Σήμερα αναγνωρίζω ημέρα και νύχτα μόνο από ένα μικρό σημείο, κι αυτό με δυσκολία. Η πάθηση με έφερε σε εμπειρίες που ίσως να μη ζούσα ποτέ: απομόνωση στο σχολείο, δυσκολίες σε φιλίες και στις πρώτες σχέσεις. Το σημαντικό είναι ότι προσαρμόστηκα. Και όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, χάνοντας την όρασή μου άρχισαν να φωτίζουν άλλα πράγματα. Μου έγινε πιο καθαρό ποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά δίπλα μου, τους οποίους ευγνωμονώ για την υποστήριξή τους. Αυτό που με διδάσκει ο πρωταθλητισμός είναι ότι, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, όλα μπορούν να γίνουν».
Στα 25 του, μετράει πολλές επιτυχίες, με πιο πρόσφατο κατόρθωμα το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα κατηγορίας Τ11 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Νέο Δελχί, όπου έτρεξε με συνοδό τον Δημήτρη Χρυσάφη, με χρόνο 10.96s. «Ήθελα πολύ αυτό το χρυσό, για να ολοκληρωθεί η συλλογή με διπλά χρυσά: έχω δύο ευρωπαϊκά, δύο παραολυμπιακά στο Τόκιο και στο Παρίσι, και πλέον δύο παγκόσμια. Ήταν ένα σημαντικό βήμα για μένα», μου λέει για την εντυπωσιακή συλλογή μεταλλίων του. «Όταν κερδίζω ένα μετάλλιο, πολλές φορές απορώ. Όχι μόνο με την αντοχή του σώματός μου, αλλά κυρίως με την αντοχή του μυαλού μου. Το μυαλό παίζει απίστευτα παιχνίδια. Υπάρχουν στιγμές που το κορμί δεν τραβάει, αλλά το μυαλό συνεχίζει. Η κούρσα στην Ινδία ήταν ακριβώς αυτό: έτρεξε το μυαλό μου».
Του λέω ότι θαυμάζω την αντοχή του και στους αγώνες και στη ζωή του. «Όσο απαιτητικός κι αν είναι ο στίβος, υπάρχει κι ένας δεύτερος “στίβος” στην καθημερινότητα, ιδιαίτερα για έναν άνθρωπο με οπτική αναπηρία όπως εγώ», μου απαντά. «Έχω βιώσει δυσκολίες. Από κακές συνθήκες προπόνησης, αν και πλέον τα γήπεδα έχουν αναβαθμιστεί –ειδικά το ΟΑΚΑ, όπου κάνω τις βασικές μου προπονήσεις, έχει αλλάξει προς το καλύτερο φέτος–, μέχρι άσχημες συμπεριφορές. Ένα χρυσό δεν στερεί σε κάποιον κακεντρεχή τη δυνατότητα να σε προσβάλει. Υπάρχουν και πρακτικά προβλήματα. Τα πεζοδρόμια της Αθήνας όλοι τα ξέρουμε. Δεν δυσκολεύουν μόνο εμένα, αλλά και ηλικιωμένους, γονείς με καρότσια. Είναι πραγματικά επικίνδυνα. Το ίδιο και τα φανάρια χωρίς ηχητική σήμανση. Πολλές φορές έχω πέσει, έχω χτυπήσει».
Για το μέλλον ονειρεύεται πολλά. «Ο μεγάλος στόχος είναι οι Παραολυμπιακοί στο Λος Άντζελες το 2028! Για την ώρα, έχω τελειώσει τις σπουδές μου στην Ψυχολογία και την Ειδική Αγωγή. Ήθελα την επιστημονική κατάρτιση για να μπορέσω μελλοντικά, μέσα και από τα δικά μου βιώματα, να βοηθήσω συμβουλευτικά άτομα με αναπηρία στον αθλητισμό. Τώρα κάνω κι ένα μεταπτυχιακό στην Οργάνωση και Διαχείριση Αθλητικών Δραστηριοτήτων για Άτομα με Αναπηρίες στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Επιθυμώ, με όποιον τρόπο μπορώ, να βοηθήσω την κοινωνία σε θέματα προσβασιμότητας και συμπερίληψης. Είμαι τυχερός γιατί έχω υπέροχους συνεργάτες, με τους οποίους οργανώνουμε όμορφες δράσεις για την πρόσβαση στον πολιτισμό, στην ψυχαγωγία και στον αθλητισμό. Αυτό με γεμίζει πραγματικά. Το ίδιο και οι επισκέψεις μου σε σχολεία, όπου μιλάω στα παιδιά. Αν μπορώ να περάσω ένα μήνυμα στη νεότερη γενιά, είναι πως βοηθώντας ο ένας τον άλλον μπορούμε να πάμε όλοι ένα βήμα παραπέρα».
