Το πλήθος που περπατάει βιαστικά από τους χώρους στάθμευσης γύρω από τα Ολυμπιακά Ακίνητα Γαλατσίου προς το Christmas Theater, μοιάζει με πομπή προσκυνητών. Κι εμείς, την Τετάρτη 5/11, λίγα λεπτά πριν τις 20.30, ακολουθούμε τους προπορευόμενους για να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα του «Cats». Το θρυλικό μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ, με τους στίχους που βασίζονται στο «Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ» (εκδ. Άγρα) του Τ.Σ. Έλιοτ, ανεβαίνει για τρίτη φορά στη χώρα μας από αγγλόφωνο, περιοδεύοντα θίασο. Η τελευταία ήταν το 2014. Από την πρώτη, στο Θέατρο Μπάντμιντον, έχουν περάσει είκοσι χρόνια. Τότε, το είχαν παρακολουθήσει 100 χιλιάδες θεατές.
Ποιος πάει στα «μέγκα μιούζικαλ»;
Ο συγκεκριμένος αριθμός, όπως και εκείνοι άλλων παρόμοιων παραγωγών που ακολούθησαν («West Side Story», «Mamma mia!» κ.ά.), διαψεύδει τον μύθο που θέλει τα αγγλοσαξονικής προέλευσης μιούζικαλ να είναι «ξένα» προς την ελληνική νοοτροπία. Η, δε, εμπορική τους επιτυχία μπορεί να αποδοθεί στην, έως έναν βαθμό, αισθητική τους συγγένεια με τα μιούζικαλ της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Στη φετινή πρεμιέρα του «Cats», το C.T., που έχει χωρητικότητα περίπου τριών χιλιάδων θέσεων, είχε πληρότητα γύρω στο 75%, ενώ οι προκρατήσεις για τις παραστάσεις του που ακολούθησαν από τις 12 έως τις 16/11 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης κυμάνθηκαν στο όριο του sold-out.
Αλήθεια, όμως, ποιοι συρρέουν στα «μέγκα μιούζικαλ»; Η απάντηση, μάλλον, είναι «όλοι». Το κοινό που παρακολούθησε το «Cats» μαζί με το «Κ», μόνο ως ετερόκλητο θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς. Παρατηρήσαμε κοσμικές περσόνες, καλοχτενισμένες συνταξιούχες, μεσήλικες αστούς και λαϊκούς τύπους, νεαρόκοσμο, αρκετές οικογένειες με παιδιά του Δημοτικού – παρά το ότι το θέαμα τελείωσε μετά τις 11.15 το βράδυ. Τις συζητήσεις, δε, που πιάσαμε στον αέρα πριν ξεκινήσει, με καθυστέρηση, το θέαμα μονοπωλούσε η δυσκολία στο πάρκινγκ. Προφανώς, επειδή το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν ήταν «της βραδιάς», μετά την έναρξη της παράστασης, αφού το τσούρμο με τις ανθρωπόμορφες «γάτες Τζέλικλ» πρόλαβε να κάνει το μίνι σόου του πριν ανεβεί στη σκηνή περνώντας ανάμεσα στους διαδρόμους της πλατείας, επιτράπηκε η είσοδος στους πολλούς καθυστερημένους θεατρόφιλους.
Λίγα λόγια για τις «γάτες Τζέλικλ»
Το «Cats» είναι ένα μιούζικαλ χωρίς πρόζα. Όλα λέγονται μέσα από τα τραγούδια του ή τους στίχους του που απαγγέλλονται πάνω στη μουσική του Λόιντ Γουέμπερ. Η παγκόσμια πρεμιέρα του έγινε τον Μάιο του 1981 στο Γουέστ Εντ, για να ακολουθήσει αμέσως μετά το ανέβασμά του στο Μπρόντγουεϊ. Το στόρι, θέλει τις ανθρωπόμορφες «γάτες Τζέλικλ» να συγκεντρώνονται σε μια αυλή για τον ετήσιο χορό τους, κατά τη διάρκεια του οποίου αποφασίζεται ποια απ’ αυτές θα αναληφθεί στο Χέβισαϊντ Λέιερ, κάτι σαν τον παράδεισο των Τζέλικλ, για να ξαναγεννηθεί. Τυχερή, όπως διαφαίνεται από την αρχή, είναι η Γκριζαμπέλα, η οποία ερμηνεύει το «Memory» που αργότερα έκανε επιτυχία ο Μπάρι Μανίλοου και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, μεταξύ άλλων.
Ο πολιτιστικός αντίκτυπος του καλτ, πλέον, μιούζικαλ υπήρξε ακαριαία τεράστιος, παρά το ότι η camp, εξωφρενικά πλουμιστή και αλλόκοτη αισθητική του διχάζει μέχρι σήμερα κοινό και κριτικούς, ενώ θέτει υπό αμφισβήτηση τη συνολική καλλιτεχνική αξία του. Όπως και να ’χει, οδήγησε στη διόγκωση της αγοράς των μέγκα μιούζικαλ –στο πρότυπο των ταινιών-μπλοκμπάστερ– και άνοιξε τον δρόμο για την αγορά των θεατρικών σουβενίρ.
Ενδεικτικά, το T-shirt με το εμβληματικό λόγκο του «Cats» που απεικονίζει πάνω σε μαύρο φόντο τα κίτρινα μάτια μιας γάτας στις κόρες των οποίων διακρίνονται δύο σιλουέτες γατών Τζέλικλ, υπήρξε το T-shirt με τις υψηλότερες πωλήσεις κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, μετά από εκείνο του Hard Rock Cafe.
Παλαμάκια και παρατράγουδα
Στο C.T., τα χειροκροτήματα δεν έλειψαν κατά τις πολλές εντυπωσιακές στιγμές της παράστασης, με αποκορύφωμα την ανάληψη της Γκριζαμπέλας στον ουρανό με τη βοήθεια ενός σχεδόν αόρατου μηχανισμού. Στα προβλήματα που εντόπισαν πολλοί συν-θεατές μας, το ότι η μετάφραση των στίχων προβαλλόταν σε γιγαντοοθόνες στα πλαϊνά της σκηνής. Δεν ήταν ούτε υπέρτιτλοι, ούτε υπότιτλοι, με την κυριολεκτική σημασία των λέξεων. Αυτό εμπόδιζε την παρακολούθηση της δράσης, καθώς ήταν αδύνατο και να διαβάζει κανείς τους στίχους και να παρακολουθεί τη σκηνή.
Τέλος, στο «Memory», μία παρέα από νεαρούς που καθόντουσαν πλησίον μας έκαναν σεκόντα στην Γκριζαμπέλα. Σε κάθε περίπτωση, η πλατεία αποθέωσε τους ερμηνευτές κατά την υπόκλισή τους, φωνάζοντας «μπράβο» και χειροκροτώντας ρυθμικά.
