Η συμμετοχή στα προγράμματα επιδοτήσεων είναι ο δεύτερος δρόμος χρηματοδότησης των επενδύσεων. Το τελευταίο διάστημα γνωρίσαμε αρκετά στην Ελλάδα: επιδοτήσεις της τάξεως του 50% για την αγορά ηλιακού θερμοσίφωνα ή αντλίας θερμότητας ή και ακόμη υψηλότερα ποσοστά μέσω των προγραμμάτων «Εξοικονομώ», που καλύπτουν από αλλαγές κουφωμάτων μέχρι θερμοπροσόψεις.
Το πλεονέκτημα αυτών των προγραμμάτων είναι ότι περιορίζουν δραστικά τον χρόνο απόσβεσης της επένδυσης. Προφανώς, όσο υψηλότερα τα ποσοστά, τόσο μικρότερος καθίσταται ο χρόνος που μπαίνουν τα χρήματα πίσω στη θέση τους. Από την άλλη, τα προβλήματα των προγραμμάτων αυτού του τύπου αποδείχθηκαν αρκετά στην πράξη. Το κυριότερο ήταν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες που προκαλούσαν μεγάλες καθυστερήσεις κατά τη διαδικασία της υλοποίησης των εργασιών, αλλά και η αργοπορία στην καταβολή των επιδοτήσεων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παράπονα στην αγορά και κυρίως στους προμηθευτές που καλούνται να υλοποιήσουν τις εργασίες. Για την ελληνική πραγματικότητα, μειονέκτημα συνιστά και το ότι η συμμετοχή στα προγράμματα προϋποθέτει ηλεκτρονικές πληρωμές και έκδοση τιμολογίων για εργασίες και παρεμβάσεις, οι οποίες πολύ συχνά χρηματοδοτούνται με «μαύρα» προκειμένου να αποφευχθεί η καταβολή του ΦΠΑ.
Το πλεονέκτημα των προγραμμάτων είναι ότι περιορίζουν δραστικά τον χρόνο απόσβεσης της επένδυσης.
Τα προγράμματα επιδότησης έχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις ένταξης. Επίσης, δεν λύνουν ένα από τα βασικά προβλήματα των φτωχών νοικοκυριών: την έλλειψη ρευστότητας. Διότι μπορεί η επιδότηση να περιορίζει σημαντικά το τελικό κόστος, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι και το νοικοκυριό θα πρέπει να βάλει το χέρι στην τσέπη για να καλύψει τη διαφορά. Επίσης, επειδή αυτά τα προγράμματα τύπου «Εξοικονομώ» θέτουν στόχους (το ακίνητο να αναβαθμιστεί κατά τρεις βαθμίδες τουλάχιστον ώστε να προσεγγίσει το «Α»), το συνολικό κόστος ανεβαίνει σε αρκετές χιλιάδες ευρώ, γεγονός που καθιστά ακόμη δυσκολότερη την εξασφάλιση της «ίδιας συμμετοχής».
