Το τραγούδι τους «Paris» ακούστηκε ρεμιξαρισμένο πριν από λίγο καιρό στο σόου του οίκου Saint Laurent για τη συλλογή A/K 2026. Το Shazam, όμως, δεν μπορούσε να το βρει στη βάση δεδομένων του, παρότι υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της πιο cult και καταραμένης μπάντας που γέννησε ποτέ η γαλλική σκηνή. Το εν λόγω τραγούδι κυκλοφόρησε σε μάξι σινγκλ το 1984, δύο χρόνια πριν οι Taxi Girl διαλυθούν. Οι στίχοι του περιγράφουν την «Πόλη του Φωτός» ως έναν κάδο σκουπιδιών, ως έναν τόπο στον οποίο δεν έχεις τίποτα να κάνεις παρά να περιφέρεσαι στους δρόμους του.
Η αρχή ενός θρύλου
Οι Taxi Girl υπήρξαν, χωρίς αμφιβολία, τα πιο ταλαντούχα τέκνα της γαλλόφωνης post-punk σκηνής. Υποστήριξαν έναν new wave ήχο με πολλά πλήκτρα, συγγενή με τη synth-pop και επηρεασμένο από την αισθητική των New Romantics. Ξεκίνησαν το 1978 ως κουιντέτο με τρομερό στιλ και ξεχωριστή εικόνα που υποστήριζε τη μουσική τους. Συχνά, φορούσαν ασορτί κόκκινα και μαύρα ρούχα, όπως οι Kraftwerk· βρίσκονταν, δηλάδη, στο σημείο συνάντησης της παρισινής κομψότητας και της νεανικής οργής.
Το 1980 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ, το «Mannequin», αλλά και τη μεγαλύτερη επιτυχία τους, το «Cherchez le garçon», που πούλησε 300 χιλιάδες κόπιες και τους χαρακτήρισε με τα συνθεσάιζερ και το επαναλαμβανόμενο ριφ της κιθάρας του.
Ο πρώτος θάνατος και το σεπούκου
Την επόμενη χρονιά, θα πέθαινε το πρώτο από τα πέντε μέλη της αρχικής τους σύνθεσης, ο ντράμερ Πιέρ Βολφσόν, από υπερβολική δόση κοκαΐνης, ενώ θα αποχωρούσε από τη σύνθεση ο μπασίστας τους, Στεφάν Εράρ. Ως τρίο, αποτελούμενο από τους Ντανιέλ Νταρκ, Λοράν Σινκλέρ και Μιρβάις Αχματζάι (που αργότερα θα γινόταν γνωστός ως Mirwais), το 1982, κυκλοφόρησαν το μοναδικό άλμπουμ μακράς διάρκειας της καριέρας τους, το «Seppuku» (το σεπούκου ή χαρακίρι είναι ιαπωνικός τελετουργικός τρόπος αυτοκτονίας με τη χρήση σπαθιού), σε παραγωγή του Ζαν-Ζακ Μπερνέλ των Stranglers.
Το περιοδικό Les Inrockuptibles κατέταξε το «Seppuku» στην 5η θέση στη λίστα με τα 100 καλύτερα γαλλικά άλμπουμ όλων των εποχών, που δημοσιεύτηκε το 2017. Τις πρώτες τέσσερις κατέλαβαν δίσκοι του Αλέν Γκενσμπούρ, των Daft Punk, του Αλέν Μπασούνγκ και των Air. Πλέον, αν κάποιος θέλει να ακούσει αυτόν τον δίσκο, θα δυσκολευτεί. Δεν είναι διαθέσιμος στις πλατφόρμες streaming, ενώ η τελευταία του ανατύπωση έγινε το 1989. Το σκοτεινό εξώφυλλό του απεικονίζει μια γυναίκα ασιατικής καταγωγής με ένα ξίφος, η θήκη του είναι κλεισμένη και από τις τέσσερις πλευρές, ενώ αρχικά είχε πέσει η ιδέα να πωλείται μαζί με ένα ξυράφι.
Οι θεματικές των τραγουδιών του είναι σκοτεινές, γκοθ θα τις έλεγε κανείς. Περιγράφουν με όμορφα, ποιητικά λόγια τελετές μαύρης μαγείας, αυτοκτονίες, δολοφονίες. Πολλοί γράφτηκαν υπό την επήρεια παράνομων ψυχοτρόπων ουσιών. Στην εποχή του, πούλησε μόλις 50 χιλιάδες κόπιες και πλέον είναι συλλεκτικός.
Το πρόωρο τέλος
Το 1983, οι Taxi Girl έγιναν ντουέτο, καθώς οι κόντρες ανάμεσα στον Λοράν Σινκλέρ, που ήταν εθισμένος στην ηρωίνη –πέθανε το 2019, έχοντας ζήσει μια ζωή μέσα σε τεχνητούς παραδείσους– και τον Μιρβάις Αχματζάι, γίνονταν όλο και πιο έντονες, μέχρι που ο πρώτος αποχώρησε.
Έως το 1986 που διαλύθηκαν οριστικά, συνέχισαν να κυκλοφορούν, χωρίς τεράστιο σουξέ, σινγκλ και μίνι άλμπουμ, που οι στίχοι των τραγουδιών τους έκαναν εμφανές το πρόβλημα του Νταρκ με τις ψυχότροπες ουσίες. Τον Φεβρουάριο του 2013, ο Νταρκ θα βρισκόταν νεκρός στο διαμέρισμά του, με πιθανή αιτία θανάτου ένα κοκτέιλ αλκοόλ και χαπιών.
Εν τω μεταξύ τα πρώην μέλη του συγκροτήματος, μέχρι τον θάνατό τους αυτά που πέθαναν, συνέχιζαν την καριέρα τους ως σόλο καλλιτέχνες, γνωρίζοντας το καθένα διαφορετικό βαθμό επιτυχίας. Παγκοσμίως διάσημος έγινε ο Μιρβάις Αχματζάι, ως Mirwais, με τον δεύτερο δίσκο του, που έγινε διαθέσιμος 14 χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία των Taxi Girl.
Η συνέχεια, με τη Μαντόνα
Ο δίσκος λεγόταν «Production», έβγαλε δύο hits, το «Disco Science» και το «Naive Song», που ακούστηκαν πολύ και στην Ελλάδα όπου είχε έρθει (μεταφέρω από μνήμης) για να τον προωθήσει, μεταξύ άλλων με τηλεοπτικές εμφανίσεις, και ένα εμβληματικό τραγούδι: Το «Paradise (not for me)», ένα από τα πιο παράξενα και γοητευτικά κομμάτια που ηχογράφησε ποτέ η Μαντόνα.
Την ίδια χρονιά, ο Mirwais, που ο ήχος του αποτέλεσε τη λουστραρισμένη συνέχεια εκείνου των Taxi Girl, δούλεψε με τη Βασίλισσα της Ποπ για τον δίσκο της «Music», συγγράφοντας μαζί της και κάνοντας την παραγωγή σε έξι από τα δέκα τραγούδια του, συμπεριλαμβανομένου του «Paradise (not for me)», το οποίο περιλήφθηκε και στο δικό της άλμπουμ.
Η συνεργασία τους επεκτάθηκε στο άλμπουμ της «American Life» (2003), το οποίο έγραψαν εξ’ ολοκλήρου μαζί, αλλά και σε αρκετά κομμάτια του «Confessions on a dance floor» (2005) και του «Madame X» (2019). Όποιος γοητεύτηκε από την ιστορία τους, αν είναι γαλλομαθής, μπορεί να μάθει περισσότερα πράγματα για την «καλύτερη indie μπάντα που γέννησε ποτέ η Γαλλία» διαβάζοντας το βιβλίο «Taxi-Girl: 1978-1981» (εκδ. Séguier), που κυκλοφόρησε πέρυσι ο Mirwais.
