Πέρασε ένας χρόνος από τότε που η Λίλι Άλεν αποκάλυψε, όχι χωρίς κάποια πρόθεση διαμαρτυρίας, ότι βγάζει περισσότερα χρήματα ανεβάζοντας φωτογραφίες με τις πατούσες της στο Only Fans απ’ όσα μπαίνουν στον λογαριασμό της μέσω Spotify. Συνεχίζοντας να βρίσκω μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα τραγούδια της απ’ ό,τι στις πατούσες, άκουσα τον νέο της δίσκο με λαχτάρα.
Όμως τo West end girl είναι ένα άλμπουμ «συνταγής». Η Άλεν βγάζει πάλι στη φόρα τα προσωπικά της, εμπιστεύεται ξανά τα λάπτοπ περισσότερο από την οργανική μουσική, διατηρεί στο επίκεντρο τη γλυκιά, απαλή φωνή της, με τη βρετανική προφορά και την κοριτσίστικη χροιά. Δυστυχώς, σε αντίθεση με άλλες φορές, κανένα τραγούδι δεν ξεφεύγει από τη σφαίρα του ευχάριστου.
«Αν αυτό που κάνεις δεν είναι προκλητικό, τότε τι διάολο κάνεις;», διερωτήθηκε προ ημερών η ίδια στο περιοδικό Perfect. Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ! Γιατί τόση συμβατικότητα στο μουσικό κομμάτι; Θέλω να πω, δεν φταίει απαραίτητα ο κόσμος αν σχολιάζει περισσότερο την επέμβασή της στο στήθος ή τη φωτογράφιση στη βρετανική Vogue απ’ ό,τι το νέο άλμπουμ.
Τα κομμάτια του West end girl θα μπορούσαν να ντύσουν μια διαφήμιση, θα μπορούσαν κάλλιστα να ακουστούν σε ένα κατάστημα γυναικείων ρούχων που μυρίζει όμορφα, αλλά για κάποιον που τα ακούει στο σπίτι του, καμπουριάζοντας προς το λάπτοπ, λίγα έχουν να δώσουν. Είναι κρίμα, γιατί στο γεμάτο ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες πεδίο της ανάλαφρης ποπ η Λίλι Άλεν υπήρξε από τις ελάχιστες που είχαν κάτι να πουν. Aπό το νέο άλμπουμ κρατάω μονάχα τους στίχους του Sleepwalking και το καλαίσθητο εξώφυλλο.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠMon Laferte – Femme Fatale
Γεννήθηκε στη Χιλή, έχει ως έδρα της το Μεξικό και τραγουδάει για τον έρωτα με αισθαντικά τζαζ φωνητικά και μια ατμόσφαιρα καμπαρέ. Ακούστε την ερμηνεία της στο Otra Noche de Llorar, θαυμάστε τη στιβαρότητα της μπάντας που τη συνοδεύει. Ένα άλμπουμ ιδανικό για τις πρώτες κρύες νύχτες του Νοέμβρη.
