Συναντώ τον Βασίλη Μηλιώνη έξω από το θέατρο Ακροπόλ, λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του «Hotel Amour», του νέου μιούζικαλ των Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη, σε σκηνοθεσία Σμαράγδας Καρύδης. Παράλληλα, τα βράδια τον συναντώ στην τηλεόραση να περιπλανιέται στις γειτονιές του «Πόρτο Λεόνε». Λίγους μήνες πριν ήταν υποψήφιος για το βραβείο Δημήτρης Χορν, ενώ μόλις μερικές εβδομάδες νωρίτερα κέρδισε το βραβείο του κοινού σε μια άλλη θεατρική διοργάνωση.
Αλήθεια, σε γοητεύει ακόμη η υποκριτική;
Νομίζω ότι οποιαδήποτε μορφή τέχνης ασκεί κανείς με γοητεύει. Κυρίως, όμως, η τέχνη του ηθοποιού γιατί πατάει πολύ βαθιά στην παρατήρηση των ανθρώπων, στην προσπάθεια να μάθεις τι είναι εν τέλει ο άνθρωπος και πώς αυτός λειτουργεί.
Και τι είναι εν τέλει ο άνθρωπος;
Αν έχω λίγο «μυριστεί» κάτι από τους ανθρώπους είναι ότι πάντα ακροβατούμε σε αντιθέσεις. Με κάποιον τρόπο, εκεί που μπορούμε να σταθούμε απέναντι στο απόλυτο φως, να γευτούμε την αγάπη και την τρυφερότητα, ένα κομμάτι μας θέλει να απολαμβάνει τα τέρατα γύρω μας. Βέβαια, αυτό ενισχύει την ευθύνη που έχουμε να επιλέγουμε τη σωστή πλευρά.
Και οι άνθρωποι που συναντάς στο «Πόρτο Λεόνε» τι είδους άνθρωποι είναι;
Όλα όσα συζητάμε στην τέχνη αφορούν μια ενέργεια που υπάρχει γύρω μας, ενδεχομένως και σεξουαλική, είτε αυτό μεταφράζεται ως πληρωμένος έρωτας αν μιλάμε για την Τρούμπα του Πόρτο Λεόνε είτε ως απαγορευμένος έρωτας αν μιλάμε για τα αστικά σπίτια του της δεκαετία του 1960 μέσα στα οποία μεγαλώνει ο ήρωάς μου στη σειρά.
Και αυτοί του «Hotel Amour»;
Ακριβώς την ίδια ανάγκη έχει και ένα σύγχρονο παιδί που πάει σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής για να ανακαλύψει τον έρωτα. Με αφορμή μια διστακτική, ας πούμε, ανάγκη φτάνουμε σε κάτι πιο βαθύ. Κάτι που καταλήγει στη σημασία της επαφής και κατά πόσο είναι πραγματική στην εποχή μας.
Πιστεύεις ότι έχουμε χάσει το νόημα της επαφής;
Καμιά φορά ξεχνάμε τις ανάγκες μας. Η επιθυμία σήμερα είναι κάτι που μπορείς να αναζητήσεις εύκολα. Θεωρούμε τόσα πράγματα στις μέρες μας αυτονόητα και χρειάζεται να έρθουμε σε έναν διάλογο με ένα έργο άλλης εποχής – διότι, αν σκάψουμε λίγο βαθύτερα, θα δούμε πως πρόκειται για μια πρόφαση που αφορά στο απόλυτο παρόν.
Θα καταλήξουν κάπου αυτοί οι άνθρωποι;
Ο Γρηγόρης του «Πόρτο Λεόνε» είναι ένας τραγικός χαρακτήρας και η τύχη θα τον οδηγήσει σαν πιόνι στη σκακιέρα εκεί που πρέπει. Αλλά, δεν μπορώ να σου πω αν θα καταλήξουν κάπου. Σίγουρα τους βλέπουμε να παλεύουνε και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον – είτε επί σκηνής είτε επί της οθόνης.
Επιστρέφοντας στο Hotel Amour, πώς είναι η εμπειρία του μιούζικαλ;
Είναι μία εμπειρία η οποία βάζει όλο το σύστημα σε λειτουργία. Την άσκηση, το τραγούδι, τον χορό, την πρόζα. Και φυσικά είναι η μουσική, που ακουμπά κατευθείαν τον θεατή. Γιατί όταν η μουσική μιλήσει όλα τα άλλα κάπως σταματάνε.
Εσένα σε αγγίζει η μουσική;
Εγώ, στο είπα, αγαπώ πολύ τη μουσική. Τραγουδάω στο ντους, στον δρόμο όταν περπατάω και καμιά φορά τόσο δυνατά που με ακούει ο κόσμος και ντρέπομαι. Όλες τις φορές ντρέπομαι αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω.
Για τη βράβευσή σου πώς ένιωσες;
Δεν πιστεύω ότι έχουν τόσο μεγάλη σημασία τα βραβεία. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζεται η προσπάθεια και να υπάρχει ένα κίνητρο για όσους κάνουν αυτήν τη δουλειά, αλλά επί της ουσίας η προσωπική σκληρή δουλειά είναι αυτή που έχει σημασία παραπάνω από κάθε βραβείο.
Βραβείο ή γιαγιά στον δρόμο;
Γιαγιά στον δρόμο. Απολαμβάνω πολύ να είμαι η χαρά των γιαγιάδων. Αυτό ήταν που με έπεισε να κάνω και τηλεόραση. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα φτάσεις, ποιανού παρέα θα είσαι και αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό. Η τέχνη να αφορά τον κόσμο χωρίς διακρίσεις. Το θέατρο είναι κάτι το οποίο περιορίζεται σε έναν άνθρωπο, ενώ η τηλεόραση περνάει σε κάθε σπίτι δωρεάν. Ξεχνάμε, ζώντας και σε μια εποχή πλατφόρμας, όπου τα πάντα πρέπει να τα πληρώσεις για να τα αποκτήσεις, ότι ακόμα και η τηλεόραση περνάει σε μια τέτοια συνθήκη, σε ένα τέτοιο στάτους.
Όμως νομίζω ότι οι πλατφόρμες μας έδωσαν την ευκαιρία να ξαναδούμε τηλεόραση με ποιοτικούς όρους.
Σίγουρα, απλά η συνδρομητική τηλεόραση, ξέρεις, οδήγησε στην απαξίωση της μη συνδρομητικής τηλεόρασης. Γιατί απαραίτητα ότι είναι free of charge να μην είναι και καλό; Πρέπει να βάλουμε πλάτη και να παρέχουμε ποιοτικά θεάματα και ιστορίες με νόημα στον κόσμο που ενδεχομένως δεν έχει την πολυτέλεια να επισκεφτεί την πλατφόρμα, την πολυτέλεια να φτάσει σε ένα θέατρο. Είναι κρίμα που το θέατρο δεν βρίσκει τρόπους ακόμα και θεσμικά να φτάνει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Αλλάζει αυτό;
Θεωρώ όμως ότι οι νέοι άνθρωποι απαλλασσόμαστε λίγο από τον ελιτισμό. Το λαϊκό, το δημοφιλές, το pop, όπως και αν θέλουμε να το βαφτίσουμε, στην πραγματικότητα είναι κάτι που αγγίζει και μετακινεί. Το κίνητρο νομίζω είναι αυτό που το αλλάζει. Αν το κάνεις με ευγενή σκοπό τότε αυτό που θα παράξεις θα είναι κι έντιμο. Εμένα αυτό με νοιάζει, η εντιμότητα. Να πιστεύουμε αυτό που κάνουμε και να μην καμωνόμαστε κάτι άλλο.
Και τώρα;
Προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή και τη διάρκειά της, ειδικά τώρα που μεγαλώνω. Ξέρεις, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι δεν είναι για πάντα. Είναι μάλλον μια στιγμή ενηλικίωσης, όχι σαν την τυπική ενηλικίωση στα 18, ούτε καν στα 23 που λένε στο εξωτερικό. Για μένα είναι πολλά τα ερωτηματικά αυτού του τύπου που σχετίζονται με τη ζωή. Τι αξίζει να κάνουμε τώρα; Τι έρχεται μετά; Χωρίς να έχω κάποια απάντηση σε αυτό.
Το «Πόρτο Λεόνε», κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στην τηλεόραση του Alpha και το «Hotel Amour», από 27/10, στο Θέατρο Ακροπόλ.
