Στο γραφείο επικρατεί χαμός, αλλά αυτό δεν με απασχολεί καθόλου. Κατά διαστήματα κοιτάζω γύρω μου να δω τι γίνεται ή αναρωτιέμαι αν κάποιος με φωνάζει. Μέσα από τα AirPods μου, τα οποία έχω ρυθμίσει να λειτουργούν με ακύρωση θορύβου, παίζει σε επανάληψη η εμβυθιστική playlist Deep focus music, που ανακάλυψα μήνες πριν και της παραμένω πιστός. Δεν είμαι ο μόνος φαν της. Την έχουν αποθηκεύσει άλλοι 416.692 χρήστες του Spotify. Η περιγραφή κάτω από τον τίτλο της αναφέρει: «Διφωνικά μπιτ (binaural beats) ρυθμισμένα στα 40 Hz για βαθιά συγκέντρωση, που σας βοηθούν να βελτιώσετε την προσοχή, τη συγκέντρωση, την παραγωγικότητα, τη δημιουργικότητα και την εγρήγορσή σας όσο μελετάτε ή διαβάζετε». Θα ξεκινήσω με ένα μικρό σπόιλερ: Ναι, είδα βελτίωση σε σχέση με τις Γυμνοπαιδίες, εξέχον δείγμα διακοσμητικής μουσικής του Ερίκ Σατί, που άκουγα για να διατηρήσω την ψυχραιμία μου κάθε φορά που η βαβούρα μού την έδινε στα νεύρα.
Μπιτ και χρωματιστοί θόρυβοι
Όταν δύο μπιτ εκπέμπουν σε διαφορετική συχνότητα, ένα σε κάθε αυτί –κάτι που κάνει απαραίτητη τη χρήση ακουστικών–, δημιουργείται η ψευδαίσθηση ενός τρίτου, το οποίο ταλαντώνεται στη συχνότητα της διαφοράς τους και ονομάζεται διφωνικό. Η playlist που ακούω δεν αποτελεί παρά ένα ηχοτοπίο ambient μουσικής με τέτοια μπιτ, διάρκειας έντεκα ωρών και ενός λεπτού. Στο Spotify, την έχει αναρτήσει ο λογαριασμός Brainy, που έχει 1,6 εκατομμύρια μηνιαίους ακροατές και το πιασάρικο όνομά του παραπέμπει στη γνωστική επιστήμη. Η ακαδημαϊκή κοινότητα, όμως, δεν έχει αποφανθεί για το αν τα παράξενα μπιτ της κάνουν ό,τι υπόσχονται. Ανακαλύφθηκαν το 1839 από τον Πρώσο φυσικό Ερρίκο Γουλιέλμο Ντόβε και οι επιστήμονες άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον γι’ αυτά μετά τη δεκαετία του 1970, με την επίδρασή τους πάνω μας να διερευνάται ακόμη.
Πιο περιβόητοι από τα διφωνικά μπιτ είναι οι συγγενείς τους «χρωματιστοί θόρυβοι» (λευκός, καφέ, ροζ), που ακούγονται σαν παράσιτα ραδιοφώνου ή συνεχή βουητά και συχνά περιλαμβάνουν απωανατολίτικα όργανα, ήχους φαλαινών, κελαρυστού νερού ή βροχής. Είναι τόσο διάσημοι, που, όταν πληκτρολογείς στο Spotify τη λέξη «pink» στο πεδίο «Τι θέλεις να ακούσεις;», οι πρώτες επιλογές που σου δίνονται είναι «Pink Floyd», «pink noise» και «pink noise for sleep». Μάλιστα, η σουηδική πλατφόρμα στρίμινγκ έχει δημιουργήσει τις δικές της playlists με τέτοιους θορύβους, που διαρκούν από δέκα έως δώδεκα ώρες. Τη White noise (περιγραφή λίστας: συνεχής λευκός θόρυβος που σας βοηθάει να χαλαρώσετε και να αφήσετε πίσω το άγχος) την έχουν αποθηκεύσει πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι, την Brown noise (καταπραϋντικές, χαμηλές συχνότητες για χαλάρωση, διαλογισμό και ύπνο) 1,2 εκατομμύρια και την Pink noise (η τέλεια συχνότητα για ύπνο ή μελέτη – με τη σφραγίδα της επιστήμης και των ακροατών) περίπου μισό εκατομμύριο.
Στο YouTube, ένα βίντεο διάρκειας δέκα ωρών με λευκό θόρυβο που υπόσχεται ότι βοηθάει τα μωρά να κοιμηθούν έχει προβληθεί 330 εκατομμύρια φορές, ενώ ένα άλλο, διάρκειας οκτώ ωρών, με καφέ θόρυβο «κατάλληλο για χαλάρωση, ύπνο και μελέτη», 50 εκατομμύρια. Η διάρκεια αυτών των ηχητικών αρχείων αποδίδεται εν μέρει στη χρήση τους για ποιοτικό ύπνο, εν μέρει σε μάρκετινγκ – κανείς «κανονικός άνθρωπος» δεν μπορεί να μείνει σερί επί τόσες ώρες συγκεντρωμένος σε κάτι χωρίς διάλειμμα για τροφή, τουαλέτα, αποφόρτιση. Στο TikTok, πάλι, όπου περισσεύουν οι λαοπλάνοι new age influencers, υπάρχουν παραπάνω από 97.000 βίντεο με το hashtag #whitenoise, ενώ το πιο δημοφιλές από αυτά έχει επιβραβευτεί με 1,7 εκατομμύρια καρδούλες. Στα σύντομα βίντεο του «χαζοκουτιού της Gen Z» παρακολουθούμε μωρά που κοιμούνται, επιδείξεις «θαυματουργών» συσκευών λευκού θορύβου, χιουμοριστικά σκετς και explainers.
Ο καφέ θόρυβος πήρε το όνομά του από την «κίνηση Μπράουν». Ο Βρετανός βοτανολόγος Ρόμπερτ Μπράουν (1773-1858) παρατήρησε ότι οι κόκκοι της γύρης «χορεύουν» με έναν συγκεκριμένο τρόπο στην επιφάνεια του νερού και, σύμφωνα με τους ειδικούς, ο καφέ θόρυβος μοιάζει με αυτή την κίνηση· τα ηχητικά κύματα που εκπέμπει αλλάζουν με τυχαίο τρόπο, δημιουργώντας «παράσιτα». Ο χαρακτηρισμός «καφέ», λοιπόν, ήταν ένα επώνυμο που έγινε χρώμα και δημιούργησε παράδοση στην ονοματοθεσία των υπόλοιπων «ωφέλιμων θορύβων». Χωρίς να μπούμε σε τεχνικές λεπτομέρειες, θα αναφέρουμε ότι ο λευκός εκπέμπει σε χαμηλότερες συχνότητες από τον καφέ, ενώ ο ροζ είναι πιο απαλός. Στην πράξη, τα όρια ανάμεσά τους είναι ασαφή, κάτι που εμποδίζει ακόμα περισσότερο τη μελέτη της επίδρασής τους στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Και όμως· αν δεν υπήρχαν, κάποιος θα έπρεπε να τους επινοήσει επειγόντως.
Μια ώριμη αγορά
Οι σημερινές κοινωνίες διαφέρουν ριζικά από αυτές της δεκαετίας του 1970, όταν αναζωπυρωνόταν το ενδιαφέρον για την ανακάλυψη του Ερρίκου Γουλιέλμου Ντόβε, ενώ παράλληλα γινόταν της μόδας ο ανατολικός μυστικισμός και ο Μπράιαν Ίνο κυκλοφορούσε τον δίσκο Ambient 1: Music for airports, κάνοντας «αβανγκάρντ τάση» την ambient μουσική.
Μέχρι να φτάσουμε στην όψιμη εποχή της πληροφορίας, τα παράξενα μπιτ και οι χρωματιστοί θόρυβοι κυκλοφορούσαν σε κασέτες, δίσκους και CD ανάμεσα σε «μύστες» και μόνο. Μετά το πέρασμα στον 21ο αιώνα, όμως, ειδικά απ’ όταν το διαδίκτυο έγινε προσιτό στα έξυπνα κινητά μας τηλέφωνα, μειώθηκε η διάρκεια του χρονικού διαστήματος κατά το οποίο μπορούμε να συγκεντρωθούμε σε κάτι. Αρχίσαμε να αποσπόμαστε από τις συνεχείς ειδοποιήσεις (social media, email, apps) που έχουν φτιαχτεί για να «ζητούν» την άμεση προσοχή μας, στρεσάροντάς μας. Ακόμα πιο πρόσφατα, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ευαισθητοποιηθήκαμε περισσότερο για τη ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας), λόγω των αλλαγών στις καθημερινές μας συνήθειες.
«Ο τρώσας και ιάσεται», βέβαια, για να θυμηθούμε τις Νεφέλες του Αριστοφάνη: «Αυτός που σε πλήγωσε πρέπει και να σε γιατρέψει». Και όντως, έτσι έχουν τα πράγματα. Η όψιμη εποχή της πληροφορίας «γέννησε» και τις πλατφόρμες που έκαναν τα ηχητικά αρχεία τα οποία «χακάρουν τον εγκέφαλό μας» δωρεάν διαθέσιμα σε ένα, δυνητικά, παγκόσμιο κοινό. Παράλληλα, αναπτύχθηκε μια κερδοφόρα βιομηχανία με apps όπως το Sounds (τα περισσότερα είναι δωρεάν και λειτουργούν με έσοδα από διαφημίσεις), αλλά και συσκευές λευκού θορύβου, ο οποίος είναι ο διασημότερος από τους χρωματιστούς. Στο Temu, η πιο οικονομική από αυτές, η οποία μοιάζει με κουδουνίστρα, κοστίζει περίπου 8 ευρώ, ενώ μία αντίστοιχη στο Skroutz.gr περίπου 30 ευρώ. Στο Amazon, όπου ο όρος αναζήτησης «white noise machine» βγάζει πάνω από επτά χιλιάδες αποτελέσματα, οι πιο premium και ντιζαϊνάτες επιλογές, που προσφέρουν δυνατότητες «sur mesure» δημιουργίας θορύβου, πλησιάζουν τα 300 ευρώ.
Αναπτύχθηκε μια κερδοφόρα βιομηχανία με apps όπως το Sounds, αλλά και συσκευές λευκού θορύβου, ο οποίος είναι ο διασημότερος από τους χρωματιστούς.
Εκτός όμως από «καλούς θορύβους», έχουμε ανάγκη και από… ησυχία ή, μάλλον, απομόνωση από τους «κακούς θορύβους». Σε αυτή την ανάγκη «πάτησε» η έτερη
βιομηχανία των ακριβών ακουστικών, που μπλοκάρουν τους εξωτερικούς ήχους και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με το αν προσφέρουν παθητική (μαξιλαράκια που καλύπτουν τα αυτιά) ή ενεργητική ακύρωση θορύβου. Τα τελευταία διαθέτουν μικρόφωνα που «ακούνε» τους εξωτερικούς ήχους και παράγουν κάθε φορά ένα αντίθετο ηχητικό κύμα που τους εξουδετερώνει. Στο Public.gr, το πιο φτηνό τους ζευγάρι, όταν μιλάμε για ακουστικά κεφαλής, κοστίζει 29,90 ευρώ, ενώ το πιο ακριβό 708,00 ευρώ. Ανάμεσα στους κινδύνους που ερευνώνται από τη χρήση τους, πέραν του ότι η απομόνωση που προσφέρουν όταν τα φοράμε στον δρόμο μπορεί να προκαλέσει έως και ατυχήματα, είναι η πιθανότητα να «εξασθενούν» την ικανότητα του εγκέφαλου μας να εντοπίζει την πηγή ενός ήχου ή να εστιάζει σε μια συζήτηση όταν ακούγονται «στο background» άλλοι ήχοι.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούν να αγνοηθούν τα οφέλη τους. Ειδικά στα αστικά κέντρα, κατακλυζόμαστε από «κακούς θορύβους», που περιγράφονται ως ηχορύπανση και έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην υγεία μας, ψυχική και σωματική. Μπορεί να προέρχονται από την κίνηση στους δρόμους ή τα έργα οπτικής ίνας, αλλά και από την ανακαίνιση που γίνεται στο διπλανό διαμέρισμα, την ηλεκτρική σκούπα ή τα πλυντήρια που βάζουμε. Ενίοτε, δε, δεν αντιλαμβανόμαστε καν την έκθεσή μας σε αυτούς, καθώς είμαστε εκπαιδευμένοι να μη δίνουμε σημασία σε ό,τι ακούμε – η αίσθηση της ακοής είναι επιλεκτική. Τα ακουστικά ακύρωσης θορύβου, τέλος, που θυμίζουν εκείνα που χρησιμοποιεί η Μαρίνα Αμπράμοβιτς στη μέθοδό της για να απομονωθούν οι χρήστες τους από τους εξωτερικούς ήχους πριν εκτελέσουν μια σειρά από ασκήσεις, μπορούν να ενισχύσουν την αίσθηση της παρούσας στιγμής και την εσωτερική μας συγκέντρωση σε ό,τι κάνουμε.
Κάλυψη και αποκάλυψη
Αυτά τα ακουστικά έχουν αποτέλεσμα, επειδή καλύπτουν τους καθημερινούς ήχους που αποσπούν την προσοχή μας και, σε κάποιες περιπτώσεις, κάνουν τον εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μας, του τύπου «έσβησα τον θερμοσίφωνα;», να σωπάσει. Στο ίδιο «εφέ» αποδίδεται και η επιτυχία των εμβυθιστικών μπιτ και των χρωματιστών θορύβων. Έρευνες που βασίστηκαν σε πειράματα συμπέραναν ότι ο λευκός θόρυβος βοηθάει παιδιά που πάσχουν από ΔΕΠΥ να συγκεντρωθούν σε ένα διαγώνισμα, πιθανώς επειδή μπλοκάρει, έως έναν βαθμό, τους αντιπερισπασμούς που τα περιβάλλουν, ενώ άλλες έδειξαν ότι η ποιότητα του ύπνου μας βελτιώνεται όταν έχουμε ως «σάουντρακ» κάποιον ροζ θόρυβο επειδή, ενδεχομένως, καλύπτει το ροχαλητό του ανθρώπου που κοιμάται δίπλα μας ή τους θορύβους που μπορεί να ταράξουν τη νύχτα μας, όπως το μαρσάρισμα του αυτοκινήτου κάποιου ξενύχτη.
Τα μπιτ, οι θόρυβοι και η σιωπή, πάντως, μπορεί να λειτουργούν αποτελεσματικά για κάποιους ανθρώπους και για κάποιους άλλους όχι. Αυτό έχει να κάνει με την υποκειμενική αξιολόγηση ενός ήχου ή της απουσίας του, θετικά. Σε κάποιους αρέσουν τα λευκά, εμβυθιστικά ηχοτοπία, «μπαίνουν μέσα τους» και τα απολαμβάνουν ανακουφιζόμενοι από το στρες, ενώ άλλοι τα βρίσκουν βαρετά ή ακόμα και εκνευριστικά. Όπως δεν έχουμε όλοι το ίδιο γούστο στη μουσική, το ίδιο ισχύει για τους θορύβους. Προσωπικά, απολαμβάνω τον ήχο του μαγνητικού τομογράφου, ενώ στο γραφείο δεν αντέχω τους «μικρούς ήχους», όπως του μασήματος, και βρίσκω διασκεδαστικό το να διακόπτει τον ειρμό μου το κινητό μιας συναδέλφου, η οποία έχει ως ήχο κλήσης το μουσικό θέμα των X-Files. Σαν να μην έφτανε αυτό, αγαπώ τους ήχους της πόλης – την κίνηση των αυτοκινήτων, τις ανακοινώσεις στο μετρό, το θρόισμα των ρούχων κατά το γρήγορο περπάτημα.
Σε κάποιους αρέσουν τα λευκά, εμβυθιστικά ηχοτοπία, ενώ άλλοι τα βρίσκουν βαρετά ή ακόμα και εκνευριστικά. Όπως δεν έχουμε όλοι το ίδιο γούστο στη μουσική, το ίδιο ισχύει για τους θορύβους.
Θόρυβοι ή Σειρήνες;
Η επιτυχία των «θορύβων που μας κάνουν καλό» αποτελεί μία μόνο από τις όψεις της «μαμάς» βιομηχανίας της αυτοβελτίωσης, η οποία καλπάζει. Σύμφωνα με την αμερικανική Zion Market Research, η παγκόσμια αγορά της αποτιμήθηκε το 2024 σε 45,72 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ το 2034 αναμένεται να φτάσει τα 84, με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης το 7,9%. Όταν διακυβεύονται τόσα χρήματα, είναι επόμενο το να τονίζονται τα οφέλη από τα διάφορα μπιτ και τους θορύβους, ακόμα κι αν δεν έχουν αποδειχθεί, κάτι που με έναν παράδοξο τρόπο συμβάλλει στην αποτελεσματικότητά τους. Όταν π.χ. οι κάθε λογής TikTokers μάς τους πουλάνε ως «μαγική λύση», μπαίνουμε σε ένα mind trap ανάλογο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Αν πιστέψουμε ότι ο καφέ θόρυβος μας βοηθάει να συγκεντρωθούμε, θα συγκεντρωθούμε.
Όπως και να ’χουν τα πράγματα, είμαστε ελεύθεροι να χρησιμοποιήσουμε ό,τι «ηχητικά γιατροσόφια» θέλουμε για να δούμε βελτίωση στην καθημερινότητά μας. Προσωπικά, καθώς ασχολούμαι εντατικά αλλά και επαγγελματικά με τη μουσική, γράφοντας δισκοκριτικές στο περιοδικό Vogue, μέσα στην εργάσιμη μέρα μου εναλλάσσω τα μπιτ της playlist Deep focus music με νέες κυκλοφορίες που θέλω να ακούσω, καθώς αντλώ ευχαρίστηση από την αίσθηση που μου δημιουργεί το ότι παραμένω ενήμερος για ό,τι κυκλοφορεί εκεί έξω. Άλλες φορές, για να συγκεντρωθώ, αντί να καταφύγω σε «χρωματιστούς θορύβους», προτιμώ να ηρεμήσω ακούγοντας Ερίκ Σατί, Φίλιπ Γκλας, Μαξ Ρίχτερ, Στιβ Ράιχ και Ιάννη Ξενάκη ή να βγάλω τελείως τα ακουστικά μου γιατί με στρεσάρει περισσότερο το να μην ακούω το τι γίνεται γύρω στο γραφείο από τις φωνές των συναδέλφων μου.
Κάτι τελευταίο, κάτι σημαντικό: Αξίζει να αναρωτηθούμε αν όλη αυτή η μανία με τα μπιτ που «χακάρουν τον εγκέφαλο» και τους χρωματιστούς θορύβους, ειδικά όταν δεν χρησιμοποιούνται για να μας βοηθήσουν να κοιμηθούμε, να χαλαρώσουμε ή να «την παλέψουμε» με τη ΔΕΠΥ αλλά για να «μεγιστοποιήσουμε την παραγωγικότητά μας», μας κάνουν καλό. Ο ήχος χειραγωγεί. Στην Οδύσσεια, οι Σειρήνες υπόσχονταν στους ναυτικούς γνώση με τις μαγευτικές τους φωνές και τους έκαναν να χάσουν τα λογικά τους και να οδηγηθούν στον χαμό. Στα γυμναστήρια, οι hi-nrg επιλογές μάς κάνουν να ανεβάσουμε ένταση, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο των τραυματισμών. Στα πολυκαταστήματα, οι playlists συνεισφέρουν στο να γίνει η αγοραστική εμπειρία κομμάτι ενός «ψυχαγωγικού πακέτου» που μας κάνει να ξοδέψουμε περισσότερα χρήματα απ’ όσα υπολογίζαμε. Έχοντας γνώση όλων αυτών, εναπόκειται στον καθένα από εμάς το αν θα βουλώσει τα αυτιά του με κερί, όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα, ή αν θα αφεθεί, με το δικό του μέτρο, στους λευκούς, καφέ ή ροζ θορύβους και στα εμβυθιστικά μπιτ.
Πρόσφατες «ηχητικές» έρευνες
Η συγκέντρωση των φοιτητών αποτελεί συνάρτηση της ψυχολογικής τους διάθεσης και των θορύβων που τους περιβάλλουν. Όσοι νιώθουν «καλά» είναι κατά 60% πιο συγκεντρωμένοι σε σχέση με εκείνους που νιώθουν «άβολα». (Πηγή: Πανεπιστήμιο Ίνχα, Νότια Κορέα, Μάιος 2024)
Τα διφωνικά μπιτ (binaural beats) θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια αποτελεσματική θεραπεία για νευροψυχιατρικές διαταραχές – η αποτελεσματικότητά τους μένει να επιβεβαιωθεί από περαιτέρω έρευνες. (Πηγή: The Open Public Health Journal, Οκτώβριος 2024)
Ο λευκός θόρυβος έχει δείξει πιθανά οφέλη ως συμπληρωματική θεραπεία της ΔΕΠΥ, για διάφορους λόγους: Είναι μη επεμβατικός, έχει ελάχιστες παρενέργειες και έχει αποδειχθεί ότι, σε ορισμένες δοκιμασίες, βελτιώνει την απόδοση των πασχόντων. (Πηγή: Φαρμακευτική Σχολή Regis, Ντένβερ των ΗΠΑ, Νοέμβριος 2019)
Ο συνδυασμός επιλεγμένης μουσικής και διφωνικών μπιτ ανάμεσα στους γύρους μαχητικών αθλημάτων (κικ-μπόξινγκ), αλλά και κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων, βελτιώνει την απόδοση και την ψυχολογία των αθλητών. (Πηγή: Πανεπιστήμιο Nord, Λεβάνγκερ, Νορβηγία, Σεπτέμβριος 2025)
Δεν προκύπτει άμεση σχέση ανάμεσα στη χρήση ακουστικών με ενεργητική ακύρωση θορύβου και στη βελτίωση της απόδοσης όσων εργάζονται σε «ανοιχτά» γραφεία, σίγουρα όμως μειώνουν την ενόχληση, αυξάνοντας την ικανότητα συγκέντρωσης. (Πηγή: Πανεπιστήμιο Τύμπιγκεν, Γερμανία, Σεπτέμβριος 2022)
Ήχοι σε αριθμούς
330.764.200 φορές έχει προβληθεί στο YouTube το βίντεο με τον τίτλο Colicky baby sleeps to this magic sound | White noise 10 hours | Soothe crying infant.
6.394.417 χρήστες του Spotify έχουν αποθηκεύσει την playlist Sleep, διάρκειας 13 ωρών και 16 λεπτών, η οποία βρίσκεται στην κατηγορία της ambient μουσικής και περιλαμβάνει απαλούς ήχους από πλήκτρα πιάνου.
7.000+ αποτελέσματα βγάζει το Amazon.com για τον όρο αναζήτησης «white noise machine».
275.993 αναφορές υπάρχουν στη φράση «white noise» στην Academia.edu, πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης για ακαδημαϊκούς. Οι αναφορές στον «pink noise» είναι 9.862, στον «brown noise» 1.635 και στα binaural beats 1.183.
4,78 ευρώ κοστίζει αυτή τη στιγμή η πιο προσιτή μηχανή λευκού θορύβου στο Temu.com, η οποία βρίσκεται σε προσφορά λόγω επερχόμενου Black Friday.
589,00 ευρώ κοστίζουν τα ακουστικά κεφαλής AirPods Max, τα οποία έχουν αναχθεί σε σύμβολo status. Προσφέρουν ενεργή ακύρωση θορύβου επαγγελματικού επιπέδου και λειτουργία διαφάνειας, η οποία επιτρέπει στους εξωτερικούς ήχους να ακούγονται.
200.000+ αντίτυπα έχει πουλήσει το Ambient 1: Music for airports του Μπράιν Ίνο, που «βάφτισε» την ambient μουσική και το 2016 το περιοδικό Pitchfork το κατέταξε στην 1η θέση της λίστας του με τα καλύτερα ambient άλμπουμ όλων των εποχών.
348.000+ δημοσιεύσεις με το hashtag #whitenoise έχουν αναρτηθεί στο Instagram.
178.407.353 φορές έχει προβληθεί στο YouTube το βίντεο του τραγουδιού The sound of silence των Simon & Garfunkel, από την ιστορική συναυλία στο Σέντραλ Παρκ. Επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ένα παράδοξο: Οι άνθρωποι δεν βιώνουν τη σιωπή ως έναν μη ήχο αλλά ως έναν ήχο με τις δικές του, διακριτές ποιότητες.
45.720.000.000 δολάρια. Σε αυτό το ποσό υπολογίστηκε η αξία της βιομηχανίας της αυτοβελτίωσης για το 2024, από τη Zion Market Research. Ένα από τα πολύ «hot» κομμάτια της είναι και εκείνο των «θορύβων που μας κάνουν καλό».
Μουσική για συγκέντρωση
Μια λίστα με δέκα αγαπημένα κομμάτια χωρίς στίχους, που θα σας βοηθήσουν να συγκεντρωθείτε. Αν δεν λειτουργήσει, θα πρέπει να φτιάξετε τη δική σας.
Μεταστάσεις του Ιάννη Ξενάκη
Ήχοι, θόρυβοι, βαβούρα, μαθηματικό χάος και σιωπές.
Gnossienne No. 1 του Ερίκ Σατί
Αρμονικοί πειραματισμοί και μινιμαλισμός από την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα.
Oxygène (Part IV) του Ζαν Μισέλ Ζαρ
Συνθεσάιζερ που υπνωτίζουν, από το Παρίσι των μέσων της δεκαετίας του 1970.
On the nature of daylight του Μαξ Ρίχτερ
Ποτέ ο ήχος των εγχόρδων δεν ακούστηκε τόσο ηρεμιστικός.
Nocturne in B-flat minor, Op. 9, No. 1 του Σοπέν
Κατάλληλο για νύχτες μελέτης ή αγρύπνιας.
Children του Ρόμπερτ Μάιλς
Το κομμάτι που σύστησε την dream house στο μεγάλο κοινό.
Two του Κωνσταντίνου Βήτα
Το μουσικό θέμα της παράστασης 2 του Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Chariots of fire του Βαγγέλη Παπαθανασίου
Επικά, επαναλαμβανόμενα και μελωδικά ηχητικά κύματα που λειτουργούν εμψυχωτικά.
Barber’s Adagio for strings του Γουίλιαμ Όρμπιτ
Το par excellance εμβυθιστικό κομμάτι.
Metropolis των Kraftwerk
Η επανάληψη της λέξης «metropolis» δεν αποσπά την προσοχή.
