H νέα μεγάλη ελπίδα του ροκ δεν είναι καν ελπίδα. Είναι μια μπάντα που κυκλοφόρησε τον καλύτερο δίσκο του είδους για φέτος. Πειραματικό όσο και οικείο, θορυβώδες και ασυμβίβαστο, το Getting killed των Geese δεν τάραξε ακριβώς τα λιμνάζοντα νερά της ροκ μουσικής, αλλά κέρδισε τους κριτικούς, «μίλησε» στους ανήσυχους ακροατές που είχαν βαρεθεί να βλέπουν παντού τους Oasis και έφερε την μπάντα στο σόου του Τζίμι Κίμελ. Χιλιάδες παιδιά που μαθαίνουν με σκληρό τρόπο τι σημαίνει ΦΠΑ ακούν το Taxes και αισθάνονται μια ταύτιση, ενώ ο 24χρονος φρόντμαν του γκρουπ, Κάμερον Γουίντερ, είναι μια ροκ φιγούρα από αυτές που μας είχαν λείψει και δεν το ξέραμε.
Ο δίσκος Getting Killed, τέταρτος στη σειρά για τους Geese, ξεκινά με το Trinidad. Παράξενο κομμάτι. Θα μπορούσε να έχει προκύψει από συνεργασία των Nick Cave & The Bad Seeds με τους Radiohead. To Cobra που ακολουθεί είναι πιο ήπιο, πιο μελωδικό και φιλικό. Στο ομώνυμο (και σε όλο τον δίσκο εδώ που τα λέμε) μπορεί κανείς να θαυμάσει τα κρουστά και τα ντραμς του Μαξ Μπάσιν. Καιρό είχαμε να ακούσουμε έναν τόσο εμπνευσμένο ντράμερ σε ροκ συγκρότημα, να λάμπει όσο και ο τραγουδιστής με το παίξιμό του και να οδηγεί τα κομμάτια σε άλλο επίπεδο. Κατά τα άλλα, η πιο μελό στιγμή του άλμπουμ είναι μάλλον και η καλύτερη: Το Au Pays du cocaine αφήνει στην άκρη τον βαρύ ήχο, δανείζεται ιδέες από μουσικές των ’60s και ζει τον έρωτα στην πιο απεγνωσμένη του εκδοχή. Φοβερό τραγούδι, από μια μπάντα που δεν έχουμε κανένα λόγο να μην αποθεώσουμε, έστω και με τον φόβο ότι μπορεί να αποδειχθεί «φούσκα».
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠΚωνσταντίνος Πετρόπουλος – Χλωμή μπλε κουκκίδα
Προσπερνάς τα κλισέ και τις ανεπάρκειες, αγνοείς τον τίτλο, που θυμίζει παλιές δόξες του έντεχνου, και έχεις έναν δίσκο με αγνές προθέσεις. Η αυθεντική μελαγχολία του Πετρόπουλου κλείνει το μάτι στον Ντίλαν, την ώρα που τα τραγούδια του παραπέμπουν σε σπιτικές μαζώξεις φοιτητών. Ξεχωρίζει το Σεντόνι, με τη συμμετοχή του Βαγγέλη Γερμανού.
