Υπάρχει μπαρ στο κέντρο που παίζει καλή μουσική;

Ψάχναμε ένα μπαρ για να ακούσουμε μουσική. Κάπου στα Εξάρχεια. Μπήκαμε σε ένα της Ασκληπιού, από αυτά τα πολυσύχναστα, πιάσαμε θέση στην μπάρα και παραγγείλαμε ποτό. Από τα ηχεία ακουγόταν το Υou know I’m no good. «Θυμάσαι όταν είχε βγει αυτό;» με ρώτησε η φίλη μου. «Θυμάσαι τι χαμό είχε κάνει;». Το επόμενο κομμάτι ήταν πάλι της Έιμι Γουαϊνχάουζ. Αλλά και το μεθεπόμενο! Συνολικά ακούσαμε πέντε κομμάτια της μακαρίτισσας, στη σειρά. «Κάνετε κάποιο αφιέρωμα στην Έιμι;» ρώτησα με δήθεν απορία την μπαργούμαν. «Όχι, απλώς έχει μπει playlist και δεν ασχολείται κανείς». Μετά το έκτο κομμάτι, η φίλη μου ρώτησε ευγενικά αν είναι εύκολο να βάλουν κάτι άλλο. «Ε, δεν μπορούμε τώρα, επειδή ένας πελάτης έχει άλλη προτίμηση, να αλλάξουμε τη μουσική…»

Το παραπάνω περιστατικό δεν είναι το μόνο που δείχνει πόσο λίγη σημασία δίνουν πλέον τα περισσότερα μπαρ στη μουσική. Μια νύχτα στην Κυψέλη, την πιο «ψαγμένη», υποτίθεται, γειτονιά της Αθήνας, τη βγάλαμε με With or without you και Californication. Ένα άλλο βράδυ, μπήκαμε σε γνωστό μαγαζί της οδού Μαυρομιχάλη, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, και δεν έπαιζε απολύτως τίποτα. Άκρα του τάφου σιωπή. Και καταλήξαμε σε ένα από τα κλασικά φοιτητικά στέκια της περιοχής, όπου ακούσαμε Στέρεο Νόβα, ύστερα Διάφανα Κρίνα και ύστερα πάλι Στέρεο Νόβα, σε μια ένταση που μετά βίας σού επέτρεπε να αναγνωρίσεις το κομμάτι. Φαίνεται ότι, αν δεν παίζεις βινύλια τη σήμερον ημέρα, η μουσική από μόνη της δεν έχει καμία αξία, γιατί ως γνωστόν όλοι μιλάνε ή χαζεύουν stories. 
Δεν ακούει κανείς.

ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ

Agriculture – The spiritual sound

Το black metal ποτέ δεν ήταν το είδος μου. Έλα όμως που αυτά τα παιδιά από το Λος Άντζελες έχουν μελωδίες, διαλείμματα-ανάσες, ατμόσφαιρες που δεν εκφράζουν μόνο απόγνωση. Από το σκληρό στο απαλό και πάλι πίσω, τραγούδια όπως το Bodhidharma δεν με αφήνουν να βαρεθώ, ενώ οι κιθάρες του My Garden έρχονται από άλλο πλανήτη.