Πέρασε ένας χρόνος από τότε που συζητούσαμε με κάποιο πάθος για το αν η Έρση Σωτηροπούλου θα άξιζε ή όχι το βραβείο Νόμπελ, έπειτα άλλες ιστορίες τράβηξαν την προσοχή μας, ξεχαστήκαμε, και έως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχω δει κανέναν να σχολιάζει ότι το όνομά της βρίσκεται και φέτος ανάμεσα στα φαβορί που δίνουν οι στοιχηματικές εταιρείες. Ο φετινός νικητής θα ανακοινωθεί, θυμίζω, στις 9 Οκτωβρίου. Με το καλό, λοιπόν.
Κατά τα άλλα, στις λίστες αυτές (που βασίζονται σε διαρροές και φήμες, δεν είναι επίσημες, αλλά σπάνια πέφτουν έξω) επικρατέστερος εμφανίζεται ο Αυστραλός Τζέραλντ Μαρνέιν, για το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα του οποίου, Η μεθόριος, είχατε ίσως διαβάσει σ’ αυτή τη σελίδα τον μεγάλο θαυμασμό μου. (Ατυχώς δεν θυμάμαι να κέρδισε ποτέ το πρώτο φαβορί.) Στη λίστα υπάρχουν και οι συνήθεις Μουρακάμι, Κρασναχορκάι, Ουελμπέκ, Κάρσον, Πίντσον, Καν Σούε, Άτγουντ, Ρούσντι κ.ά. Δεν αποκλείεται για κάποιον απ’ αυτούς να έχει έρθει επιτέλους η σειρά του.
Μου αρέσει πολύ η περίπτωση του Ρουμάνου Μιρτσέα Καρταρέσκου (ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που έχω νιώσει ότι γράφει αυτό που έχω σκεφτεί αρτιότερα από την ίδια μου τη σκέψη), του μεγάλου άρχοντα της διακειμενικότητας Ενρίκε Βίλα-Μάτας, του παράδοξου και υπέροχου Σέσαρ Άιρα.
Σε λοιπές παρατηρήσεις, δεν περίμενα ότι θα εμφανιζόταν στο προσκήνιο η Μεξικανή Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα, της οποίας το Αήττητο καλοκαίρι της Λιλιάνα διαβάστηκε πολύ πέρυσι και στην Ελλάδα, ενώ ούτε μπορώ να φανταστώ τη φασαρία που θα σήκωνε η επιλογή της αυτοεξόριστης Ρωσίδας Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια – θα μου έκανε εντύπωση, πάντως, καθώς η Σουηδική Ακαδημία αποφεύγει να κάνει πολιτική, από άποψη ή αδιαφορία. Από τις λίστες απουσιάζει ο Ντελίλο, εντελώς παράλογα, όπως και η Άλι Σμιθ. Και καμιά εικασαριά ακόμα άνθρωποι, τουλάχιστον.
Ξαναλέω, πάντως, ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτα, καθώς οι λίστες αυτές είναι ανεπίσημες, θεωρητικά μπορεί να κερδίσει οποιοσδήποτε – εδώ κάποτε κέρδισε ο Μπομπ Ντίλαν. Και με τα χίλια του προβλήματα, το βραβείο εξακολουθεί να φέρνει τη λογοτεχνία στο προσκήνιο, ενδιαφερόμαστε και συζητάμε, διαβάζουμε λίγο παραπάνω, πατάμε λίγο άτσαλα στη λογοτεχνική ιστορία τη στιγμή που γράφεται. Είναι μια ωραία εποχή του χρόνου.
