Είναι σχεδόν απίθανο σήμερα να βρεις ένα μπαρ στην Ελλάδα όπου ο κόσμος χορεύει με καλή, μοντέρνα μουσική. Αν ήμουν DJ, θα έπαιζα Μπάξτερ Ντιούρι, για να βοηθήσω λίγο την κατάσταση. Εντάξει, ξέρω, η ηλεκτροπόπ του δεν είναι ο ήχος του 2025. Δεν φέρνει κάτι καινούργιο. Αποτελεί όμως ένα είδος comfort food, που θυμίζει παλιά ακούσματα, αποφεύγοντας τις περιττές «καλλιτεχνίες», αλλά και το απρόσωπο μέινστριμ.
Το νέο άλμπουμ με τίτλο Allbarone, μάλιστα, σηματοδοτεί πρόοδο σε σχέση με τα προηγούμενα, επιστρατεύοντας τον φημισμένο παραγωγό Πολ Έπγουορθ. «Του έπαιξα κάποια καινούργια κομμάτια», θυμάται ο Μπάξτερ. «Έπινε ένα περίεργο γιαπωνέζικο ποτό, δεν είπε τίποτα για τα τραγούδια μου και ξεκίνησε να φτιάχνει ένα εντελώς διαφορετικό στιλ μουσικής». Επί της ουσίας, τα τραγούδια στήθηκαν από τον Έπγουορθ. Ο Μπάξτερ μπήκε δεύτερος στο παιχνίδι, προσθέτοντας φωνητικά και στίχους που ταίριαζαν στη μουσική.
Το εισαγωγικό Allbarone είναι σέξι, ξεσηκωτικό, ιδανικό για τα πάρτι του φθινοπώρου. Το Alpha dog οδηγείται από ένα μπάσο που δεν μπορείς να αγνοήσεις, με γυναικεία φωνητικά, ρυθμικές κιθάρες, έγχορδα και το πνεύμα του Σερζ Γκενσμπούρ. Το Mockingjay σημειώνει ήδη επιτυχία. Από εκεί και πέρα, η συνοχή του δίσκου, το γεγονός δηλαδή ότι τα κομμάτια μοιάζουν, συνομιλούν και συνδέονται όμορφα μεταξύ τους, τείνει να γίνεται πρόβλημα.
Το άλμπουμ είναι τόσο ανάλαφρο και εξωστρεφές, που ξεχνάει να φτάσει κάπου, καταλήγοντας να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του σαν ντισκομπάλα. Ακόμα και έτσι, το Allbarone δεν παύει να είναι ευχάριστο, άψογο ηχητικά, ικανό να αλλάξει την ενέργεια στο δωμάτιο και τη διάθεση ενός μεσήλικα που είχε δύσκολη εβδομάδα.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠHot Chip – Joy in repetition
Πολύχρωμοι, χαμηλότονοι, λατρεμένοι από ένα κοινό που εκτιμά την καλή synthpop, οι Hot Chip κλείνουν σε μια συλλογή τις μεγάλες τους στιγμές. Το αγέραστο Ready for the floor είναι εδώ ασφαλώς, το Over and over ακόμη ζαλίζει τον κόσμο, ενώ το μέχρι πρότινος ακυκλοφόρητο Devotion είναι ένα ευχάριστο new wave δωράκι για τους φαν.
