Κάποιος έγραψε ότι οι Big Thief μοιάζουν με γατάκια που τα στρίμωξαν σε καλάθι για να τα φωτογραφίσουν. Τα γατάκια είναι τρία πλέον, μετά την αποχώρηση του μπασίστα Μαξ Ολιάρτσικ. Προσπαθούν να βγάλουν άκρη για το πώς θα συνεχίσουν. Έχουν μεγαλώσει κάπως (δεν έχουν πια τη χάρη του νεογέννητου) και στο νέο άλμπουμ Double Infinity καταθέτουν μόλις εννέα τραγούδια (το προηγούμενο περιείχε είκοσι). «Αρχικά θέλαμε να κάνουμε έναν δίσκο σκληρού ροκ», δηλώνουν στο ΝΜΕ. Αλλά μαντέψτε τι έγινε! Η ιδέα εγκαταλείφθηκε και σύντομα προσγειώθηκαν στη συναισθηματική indie folk, το είδος που τους καθιέρωσε.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο νέος τους δίσκος θα μπορούσε να προκύψει σπουδαίος. Ακούστε, π.χ., πώς συνομιλεί το μπάσο με την ηλεκτρική κιθάρα μετά το 1:40 του τραγουδιού Words. Ακούστε τα φωνητικά του πολυοργανίστα Laraaji στο Grandmother ή την αίσθηση παρέας στο How could I have known, με τα βιολιά, τη χορωδία, τις στρώσεις ακουστικής κιθάρας, το ντέφι. Μέσα από αυτά τα τραγούδια αναδύεται μια Αμερική διαφορετική από αυτήν που ξέρουμε. Πολύ πιο ζεστή και εγκάρδια. Κατά τα άλλα, ακόμα και σε εξαιρετικά κομμάτια, όπως το Los Angeles, αισθάνομαι ότι οι Big Thief πατάνε κουμπιά συγκίνησης. Ότι δηλαδή έχουν βρει τον τρόπο να μας αγγίζουν, και το κάνουν πια αυτοματοποιημένα, χωρίς μεγάλα ρίσκα, χωρίς περιπέτειες. Οι κριτικοί θα βάλουν τέσσερα αστέρια, η συνάδελφος που ακούει indie θα ανεβάσει ένα κομμάτι σε στόρι και από Δευτέρα κανείς δεν θα θυμάται τίποτα. Είναι κρίμα, γιατί λίγες μπάντες της εποχής μας έχουν το δέσιμο των Big Thief ή την αμεσότητά τους.
Στο Πικάπ
Ethel Cain – Willoughby Tucker, I’ll Always Love You
Ένα σκοτεινό, αργόσυρτο, βαρύ άλμπουμ που ζει στον δικό του κόσμο. Αν ήταν σταυρόλεξο, θα έμπαινε στην κατηγορία «για δυνατούς λύτες». H στοιχειωμένη φολκ της Έθελ Κέιν δεν ακούγεται στα ραδιόφωνα, δεν εμφανίζεται στους δίσκους της χρονιάς, αλλά επιβεβαιώνει ότι υπάρχει ακόμη τέχνη πέρα από το κοινώς αποδεκτό.
