Όταν φτάνεις στο πικρό τέλος που δεν φαίνεται να έχει τέλος, τότε το μόνο που σου μένει είναι ένα αναπάντητο «γιατί». Γιατί, λοιπόν, ο Μορισέι, με μια άκρως αιφνιδιαστική κίνηση, γνωστοποίησε δημόσια ότι πουλάει το 50% των δικαιωμάτων του από όσα (σπουδαία) παρήγαγε μαζί με τον Τζόνι Μαρ; Γιατί θα πρέπει οι The Smiths, ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα που γέννησε η Μεγάλη Βρετανία, να μοιάζει με το παραπεταμένο παιδί έπειτα από έναν θυελλώδες διαζύγιο;
Μπορεί το σχίσμα να επήλθε το μακρινό 1987, ωστόσο οι κατοπινές δεκαετίες ήταν γεμάτες από αλληλομαχαιρώματα, πικρά λόγια και κόντρες που έτρεψαν τον βρετανικό Τύπο, ο οποίος πάντα αρέσκεται σε μάχες χαρακωμάτων μεταξύ γνωστών προσώπων. Για να το πούμε αλλιώς: ο πόλεμος των αδελφών Γκάλαχερ (βλ. Oasis) ωχριά μπρος σε αυτά που έχουν εκστομίσει οι πρώην συνεργάτες και φίλοι Μορισέι και Μαρς.
Η αλήθεια είναι ότι ο Μορισέι, ως κλασική ηφαιστειώδης περσόνα, σήκωνε πάντα πρώτος το γάντι, όπως έκανε και τώρα που έπιασε εξαπίνης τους πάντες, δίνοντας ένα μέιλ στο οποίο μπορούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι να κάνουν τις προσφορές τους για το ήμισυ του συγκροτήματος. Άλλο αν το συγκεκριμένο μέιλ δείχνει να είναι ολότελα ανύπαρκτο.
Ο Ίμον Φόρντι γράφει στον Guardian πως η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς είναι ότι ο Μορισέι προχώρησε μια κίνηση απελπισίας, η οποία από επιχειρηματική σκοπιά είναι εντελώς ανορθόδοξη, έως και άτοπη. Πάντως, αν πρέπει οπωσδήποτε να βάλουμε τη λέξη «απελπισία» στην εξίσωση, αυτή μάλλον γέρνει προς τη μεριά των φανατικών φίλων του συγκροτήματος που τόσα χρόνια περίμεναν στωικά μια πιθανή επανένωση που ολοένα περιφερόταν ως φήμη, αλλά ποτέ δεν πήρε σάρκα και οστά.
Αν ο αδόκητος θάνατος του μπασίστα Άντι Ρουρκ ήταν ένας λόγος που κραύγαζε ότι δεν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι όπως παλιά, ο άλλος, και σαφώς πιο σημαντικός, είναι η διάσταση απόψεων του Μορισέι και του Μαρς, όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε πολιτικό. Οι ακραίες θέσεις που έχει λάβει κατά καιρούς ο πρώην frontman των Smiths, δεν έμειναν ποτέ ασχολίαστες από τον σαφώς πιο προοδευτικό Τζόνι Μαρ.
Το ζήτημα είναι σημαντικότερο από το να περιοριστεί σε μια επιχειρηματική κίνηση (έστω και ανάγκης). Υπάρχει μια άυλη «περιουσία» που μας παραχώρησαν οι Smiths κι αυτή δεν μπορεί να την εκποιήσει κανένας Μορισέι. Είναι τα τραγούδια τους που μετατράπηκαν σε εφηβικά όνειρα, τα οποία πολεμούσαν στα ίσια τον συντηρητισμό των μεγαλύτερων. Ήταν η ποίηση που θέρμανε τα δωμάτια των πιτσιρικάδων, αλλά και των κάπως μεγαλύτερων που δεν ήθελαν με τίποτα να ξεχάσουν την εφηβική τους καρδιά. Για όλους μας, αυτή η μπάντα από το Μάντσεστερ έγινε η δική μας επανάσταση των λουλουδιών. Σαν τα μπουκέτα που κρατούσε ο Μορισέι σε κάθε συναυλία. Δυστυχώς, από εκείνη την ανθοφορία έμειναν μόνο τα αγκάθια.
