Τόσες χιλιάδες άνθρωποι πάλλονται σαν μια ψυχή
Ελίνα Δημητριάδη
31 Αυγούστου 2024, και το μήνυμα από τον αδελφό μου λέει «We’re in, baby» – έχουμε μόλις εξασφαλίσει τα πολυπόθητα εισιτήρια για τη συναυλία των Oasis στο Γουέμπλεϊ στις 26 Ιουλίου 2025. Πατάω κατευθείαν play στο Live Forever και για λίγα δευτερόλεπτα μου περνάει από το μυαλό να αρχίσω να περπατάω στη Νέα Ιωνία σαν τον Λίαμ Γκάλαχερ. Τα παβλοφικά αντανακλαστικά μου έχουν ενεργοποιηθεί και θυμάμαι κάθε λέξη από το αγαπημένο μου τραγούδι των αδελφών που πριν από λίγο καιρό ανακοίνωσαν την επανένωσή τους με το «Oasis Live ’25» tour, κάνοντας ευτυχισμένους όσους από εμάς γαλουχήθηκαν με το βρετανικό θράσος τους.
25 Ιουλίου 2025, και φτάνω στο αεροδρόμιο με μία χειραποσκευή και το βάρος της καθημερινότητας συσσωρευμένο στους ώμους μου. Έξι ώρες, τρεις μπίρες και ένα αναμνηστικό Oasis καπέλο μετά, όποιο φορτίο κουβάλησα μαζί μου είχε εξανεμιστεί. Ένας Λονδρέζος, βλέποντας το καπέλο μου, πλησιάζει την παρέα μας και μας λέει ότι είδε τους Oasis στο Μάντσεστερ και ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής του. Το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά τις τρεις ημέρες που κυκλοφορώ με το καπέλο μου στο Λονδίνο – ένα ζευγάρι με βλέπει στον δρόμο και αρχίζει να τραγουδάει το Supersonic, μέσα στο μετρό μοιραζόμαστε συνωμοτικά χαμόγελα με όσους φορούν Τ-shirts της μπάντας, στις παμπ ανταλλάσσουμε ιστορίες με όσους τούς έχουν ήδη δει, με όσους ανυπομονούν να τους δουν στο Γουέμπλεϊ και με τους απογοητευμένους που δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο, αλλά μας εύχονται να περάσουμε φανταστικά. Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Αγγλία, το φάντασμα των Γκάλαχερ.
Οφείλω να παραδεχτώ ότι στη θρυλική μάχη της βρετανικής Britpop μεταξύ Oasis και Blur, εγώ, που ήθελα να πλασάρομαι ως πιο ιντελέκτουαλ έφηβη, υποστήριζα τους δεύτερους. Τους Oasis υποστήριζε φανατικά ο αδελφός μου, από το 1995 που η ξαδέλφη μας του είχε χαρίσει σε CD το Definitely Maybe. Μπαίνοντας στο μετρό για τη συναυλία, με βαγόνια γεμάτα αποκλειστικά με κόσμο που θυμόταν το πρώτο CD των Oasis που κράτησαν στα χέρια τους, και αντικρίζοντας τη λαοθάλασσα μπροστά από το Γουέμπλεϊ, ήταν φανερό ποιος είχε κερδίσει τη μάχη, αλλά δεν έχω υπάρξει πιο χαρούμενη ως ηττημένη. Στον προαύλιο χώρο συναντώ μια γυναίκα που φοράει custom Τ-shirt με λεοπάρ γραμματοσειρά Oasis και τρεις φιλενάδες με ασορτί αναμνηστικά μπλουζάκια της περιοδείας και βγάζουμε φωτογραφίες όλες μαζί. Στις διπλανές θέσεις από εμένα κάθονται πέντε έφηβες με bucket καπέλα, στα οποία αναγράφονται τίτλοι τραγουδιών των Oasis και συμφωνώ νοερά με τους The Who που έλεγαν The Kids are Alright. Η ξαδέλφη μου συνειδητοποιεί ότι την πιάνει ίλιγγος από το πόσο ψηλά στις κερκίδες βρίσκεται η θέση της και ένας υπεύθυνος ασφαλείας τη μεταφέρει πιο χαμηλά. Όταν οι διπλανοί της μαθαίνουν τι της έχει συμβεί, την αγκαλιάζουν σαν να είναι φίλη τους από χρόνια και μία ελαφρώς μεθυσμένη –από ευτυχία και τζιν τόνικ– Αγγλίδα τής λέει ότι δεν έχει ξαναγαπήσει άλλον άνθρωπο όσο εκείνη. Από την πρώτη νότα του Hello, του τραγουδιού που άνοιξε τη συναυλία, μέχρι τα βεγγαλικά που φώτισαν τον ουρανό κατά τη διάρκεια του Champagne Supernova, με το οποίο μας καληνύχτισαν τα αδέλφια Γκάλαχερ, είχαμε αποκτήσει όλοι μας 80.000 φίλους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχω βρεθεί σε πολλές συναυλίες, αλλά δεν έχω ξανανιώσει την ψευδαίσθηση –ή την αλήθεια– ότι τόσες χιλιάδες άνθρωποι πάλλονται σαν μια ψυχή. Η πινακίδα στην είσοδο «This is Wembley. Hear us Roar» ήταν ένα είδος προοικονομίας, γιατί αυτό που βιώνω στη συνέχεια είναι ένας βρυχηθμός αλληλεγγύης μέσα από στίχους που, κάποτε, δεν περιέγραφαν απλώς τη ζωή, αλλά μοιράζονταν μαζί μας τον κόσμο, τον έρωτα, την αγωνία και την ελπίδα. Όταν ο Λίαμ, τραγουδώντας το Stand by Me στον ναό του ποδοσφαίρου, στερεώνει το ντέφι στο κεφάλι του, μεταμορφώνεται στον δικό μας άγιο με φωτοστέφανο. Η τελευταία πράξη παίζεται όταν μαζί με εκατοντάδες κόσμου περιμένουμε τη σειρά μας να μπούμε στο μετρό και, ξεκινώντας από μία φωνή στο πλήθος, βρισκόμαστε ξαφνικά όλοι να τραγουδάμε το ρεφρέν από το Stop Crying Your Heart Out, σαν καθησυχαστικό νανούρισμα.
Όταν ο Λίαμ, τραγουδώντας το Stand by Me στον ναό του ποδοσφαίρου, στερεώνει το ντέφι στο κεφάλι του, μεταμορφώνεται στον δικό μας άγιο με φωτοστέφανο.
Όσα ακούμε καθημερινά ότι συμβαίνουν στον κόσμο εντείνουν την αίσθηση ότι οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για τα χειρότερα. Τραγουδώντας μαζί με τους Oasis και 80.000 «συνοδοιπόρους» το Live Forever, δεν βούρκωσα επειδή ένιωσα ξανά νέα και ότι μπορώ να ζήσω για πάντα, όπως όταν το άκουσα για πρώτη φορά. Βούρκωσα επειδή ήταν ο ύμνος για τις τρεις ημέρες που έζησα σε έναν όμορφο κόσμο, όπου οι άνθρωποι ήμασταν ικανοί για τα καλύτερα.
Οι αδελφοί Γκάλαχερ ήταν παντού
Ελένη Τζαννάτου
Θα ήταν ένα απλό Σάββατο, το τελευταίο του καλοκαιριού του 2024, αν οι αδελφοί Γκάλαχερ δεν είχαν αποφασίσει να αφήσουν πίσω τις διαφορές τους και να ενώσουν τις δυνάμεις τους και αν δεν περίμενες με τις ώρες, μπρος στην οθόνη του λάπτοτ, ελπίζοντας να είσαι ένας από τους τυχερούς που θα έβρισκαν εισιτήριο για κάθε πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Oasis σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία – η ουρά σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούσε τις 100.000 κόσμου. Η δική μου οθόνη με ενημερώνει ότι στην ουρά για την αγορά του εισιτηρίου για τη συναυλία στο Εδιμβούργο είναι «11.000 μπροστά από εσάς». Λίγο αργότερα λαμβάνω μέιλ: «You’re in! Your OASIS ticket confirmation».
Στη σκωτσέζικη πρωτεύουσα, έναν χρόνο μετά, οι τρεις επικείμενες συναυλίες της μπάντας στο στάδιο Μάρεϊφιλντ επισκίασαν κάθε δρώμενο της πόλης, από το Fringe Festival έως το Edinburgh International Festival, που συνέβαιναν παράλληλα. Αναρίθμητοι οπαδοί με αναγνωριστικά Oasis μπλουζάκια και ζακέτες Originals x Oasis είχαν ξεχυθεί στους δρόμους της πανέμορφης Παλιάς Πόλης του Εδιμβούργου. Και αν αυτό που ήθελαν από το Oasis Store είχε εξαντληθεί στο νούμερό τους, μπορούσαν πάντα να φωτογραφηθούν μπροστά από τους μουσαμάδες με φόντο τα εξώφυλλα των Definitely Maybe και Morning Glory εντός του καταστήματος ή έστω να πιουν το κοκτέιλ Champagne Supernova σε δημοφιλές μπραντσάδικο – αν κάτι άλλο άγγιξε την υπερβολή πέρα από την αγάπη για την μπάντα αυτές τις μέρες, ήταν οι αναφορές και τα λογοπαίγνια. Οι αδελφοί Γκάλαχερ ήταν παντού· ακόμα και στην ετικέτα ενός –άσχετου– αναψυκτικού ονόματι Oasis, πρόθυμου να δροσίσει όσους ανέμεναν το λεωφορείο τους στον σταθμό της Γλασκώβης.
«They are here now» ο τίτλος του βασικού θέματος της Edinburgh Evening News την Παρασκευή 8 Αυγούστου, μέρα που οτιδήποτε άλλο είχε αποσυρθεί ησύχως. Ήδη στις 16:30 μισομεθυσμένοι Σκωτσέζοι, που έκρυβαν σε σακουλάκια τα ποτά τους για να τα περάσουν λαθραία, είχαν κάνει ουρά που χανόταν στον ορίζοντα για να μπουν στο στάδιο – κάποιος πλανόδιος με γκάιντα είχε αναλάβει το «ζέσταμα» παίζοντας το Live Forever. Η τύχη μού γελάει και βρίσκομαι 2-3 σειρές μακριά από τη σκηνή.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πολλά μπορεί να πει κανείς γι’ αυτή την περιοδεία, όχι και ότι έκρυβε εκπλήξεις. Κάθε άνθρωπος που είχε πρόσβαση στο ίντερνετ ήξερε ποιο ακριβώς ήταν το απαράλλαχτο έως τώρα σετ τους. Ο Λίαμ καμούφλαρε όποιον συναισθηματισμό κάνοντας κόλπα με το ντέφι του – φυσικά! Ο Νόελ, παρέα με έναν χαρτονένιο Γκουαρδιόλα σε φυσικό μέγεθος, επέτρεπε στον εαυτό του να δείξει λίγο συναίσθημα, με –μετρημένα– σκαστά χαμόγελα. Τι να πει κανείς όταν 80.000 φωνές τραγουδούν μαζί το Don’t Look Back In Anger σαν να κρίνεται η ζωή τους από αυτό; Κι όταν κάνουν το «poznań» στο Cigarettes & Alcohol λες και όλοι γνωρίζονταν από χθες; Οι Βρετανοί και οι μπάντες τους, οι άνθρωποι που μπορούν να σε κάνουν να συγκινηθείς ακόμα και όταν ανάβουν συντονισμένα τον φακό των κινητών τους στο ξενέρωτο Wonderwall. Μαγεία.
Η αποθέωση της νοσταλγίας σε πακέτο που «κλέβει εκκλησία»; Μια τεράστια εμπορική συμφωνία που τόνωσε οικονομικά πόλεις, στάδια, την Adidas και εξασφάλισε τη σύνταξη των πιο διαβόητων αδελφών που έβγαλε το Μάντσεστερ; Ένα φαν κλαμπ που μοιάζει σχεδόν με αίρεση στους δρόμους κάθε προορισμού της περιοδείας τους, πρόθυμο να χαλάσει κάμποσες εκατοντάδες ευρώ/λίρες/δολάρια/γιεν για να «το ζήσει»; Ναι σε όλα. Τι είναι το «Oasis Live ’25» αν όχι το «Eras Tour» του «μεσήλικα λευκού άντρα» που δεν καταλάβαινε πέρυσι γιατί η κόρη του «έκανε έτσι» για την Τέιλορ Σουίφτ και φέτος φοράει περήφανα το bucket καπελάκι του σαν άλλο «friendship bracelet»;
Τι είναι το «Oasis Live ’25» αν όχι το «Eras Tour» του «μεσήλικα λευκού άντρα» που δεν καταλάβαινε πέρυσι γιατί η κόρη του «έκανε έτσι» για την Τέιλορ Σουίφτ;
Μόνο που εδώ κάτι διαφέρει: αυτά είναι τα τραγούδια της ζωής όλων αυτών των χιλιάδων ανθρώπων που βρέθηκαν με πόδια και αεροπλάνα στο Εδιμβούργο, στην προκειμένη. Δεν είναι μόνο πόζα και εμμονή (κι ας είναι και αυτό). Μόνο να προσπαθήσουμε μπορούμε να καταλάβουμε το πώς και γιατί ο μέσος Βρετανός της εργατικής τάξης βλέπει στο πρόσωπο των Oasis την αντανάκλαση της καλύτερης εκδοχής του εαυτού του.
Το να γουστάρεις τους Oasis είναι σαν να ακολουθείς την αγαπημένη σου ομάδα. Την αγαπάς, τη βρίζεις και μέσα στο στάδιο κλαις και φωνάζεις μαζί της, για κάθε ρεφρέν που έγινε σύνθημα. Κι όταν τα φώτα της σκηνής σβήσουν, γυρνάς σε ένα διαμέρισμα του γειτονικού Γκόργκι, μόνο και μόνο για να περιμένεις το επόμενο βράδυ, που ο συνεργάσιμος αέρας θα φέρει τον ήχο όλης της δεύτερης συναυλίας στο παράθυρο – και λίγο κασκαντεριλίκι στο τέλος, για να δεις ξανά τα βεγγαλικά της τελευταίας υπόκλισης. Μία από αυτές τις σπάνιες συναστρίες που έρχονται να σου θυμίσουν πως αυτό το πότε παθιασμένο, πότε διεκπεραιωτικό ειδύλλιο με τη μουσική αξίζει κάθε δευτερόλεπτο που του χάρισες. Σε αυτά, δεν χωράνε οπαδικά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η περιοδεία σε αριθμούς
-5.795 μέρες περίμεναν οι φαν των Oasis την επανένωσή τους
-41 οι συναυλίες τους σε 12 χώρες
-10 ώρες χρειάστηκαν για να εξαντληθούν τα εισιτήρια σε Βρετανία και Ιρλανδία
-1 ώρα για να εξαντληθούν στη Β. Αμερική
-1,5 εκατομμύριο θεατές στις 19 βρετανικές συναυλίες
-14 εκατομμύρια οι αντίστοιχες αιτήσεις για ένα εισιτήριο
-1,06 δισ. λίρες ξοδεύτηκαν συνολικά από τους Βρετανούς φαν
-766 λίρες ανά άτομο, δηλαδή
-400 εκατ. λίρες τα μεικτά κέρδη της περιοδείας
-100 εκατ. λίρες στις τσέπες των δύο αδελφών Γκάλαχερ
-23 Νοεμβρίου η λήξη της περιοδείας στο Estádio do Morumbi στο Σάο Πάολο
