Εκείνος ο φιλόσοφος που έγραψε ότι δεν υπάρχει καμία ευλογία που να μη γίνεται στο τέλος κατάρα, δίκιο είχε. Πάρτε τη φιλοζωία για παράδειγμα. Μας έμαθε να αγαπάμε και να νοιαζόμαστε για τα ζώα. Και ταυτόχρονα, με κάποιον τρόπο που ήταν εντελώς έξω από τις προθέσεις του κινήματος, έδωσε την εντύπωση σε πολύ κόσμο πως όλα τα ζώα είναι δυνάμει κατοικίδια. «Φιλαράκια» μας. Κάτι που πρέπει να πλησιάσουμε, να αγγίξουμε, να ταΐσουμε. Ό,τι βλακεία κι αν έχουμε μαζί μας: κρουασάν, πατατάκια, σοκολάτες. Αρκεί να εισπράξουμε την ευγνωμοσύνη τους. Γιατί είμαστε φιλόζωοι! Τόσο βαρύ virtue signaling, ούτε στα πιο ριζοσπαστικά κινήματα της εποχής μας…
Έλαβα τις προάλλες ένα αγωνιώδες μήνυμα από εθελοντές που έχουν επιφορτιστεί με την προστασία της θαλάσσιας χελώνας στους βιοτόπους της ανά την επικράτεια. Φαίνεται ότι πολλοί φιλόζωοι της παραλίας, μαζί με τα παιδιά τους (…) βρίσκουν διασκεδαστικό (ίσως και ευεργετικό) να ταΐζουν τις χελώνες στην ακτή. Παρότι οι οδηγίες είναι σαφείς και αυστηρές –τις χελώνες επιτρέπεται μόνο να τις παρατηρούμε από μακριά, κάθε άλλη μορφή παρέμβασης είναι μόνο βλαπτική και απαγορεύεται– η αντίδραση είναι συχνά επιθετική και συνήθως συνοδεύεται από ένα «και τι έγινε, τις ταΐζουμε, δεν τις σκοτώνουμε».
Κάποιοι που καταλαβαίνετε περισσότερα, λοιπόν, εξηγήστε τους κάπου εκεί, μεταξύ δεύτερου φρέντο και τρίτης επάλειψης με αντηλιακό, πως οι χελώνες είναι μεν ζώα άκακα, αλλά, αν συσχετίσουν την ανθρώπινη παρουσία με τροφή, η συμπεριφορά τους αλλάζει. Και όπως λέει ο Δημήτρης Φυτίλης, από τον σύλλογο προστασίας της θαλάσσιας χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ, το ζώο θα αντιμετωπίσει πιθανότατα όχι μόνο τις άλλες χελώνες, αλλά και τους ίδιους τους λουομένους, σαν ανταγωνιστές του στην περιοχή της διατροφής του και θα αντιδράσει βίαια. Είτε καταδιώκοντάς τους μέσα στη θάλασσα είτε προσπαθώντας να τους δαγκώσει στην ακτή.
Βλέπω ήδη κάποιους να υπομειδιούν ειρωνικά. Αυτούς, τους ίδιους που βλέπουν τσούχτρα στο νερό και ανεβάζουν 150 παλμούς. Πιθανότατα επειδή στο στεριανό μυαλό τους δεν χωράει η εικόνα ενός ζώου που έχει για φυσικό του περιβάλλον τη θάλασσα, ζυγίζει πάνω από εκατό κιλά και κολυμπάει με ταχύτητα τριάντα πέντε χιλιομέτρων την ώρα, τη στιγμή που ο Κάλεμπ Ντρέσελ, ο ταχύτερος αθλητής του υγρού στίβου, φτάνει με το ζόρι τα δέκα, κι αυτά μόνο στην αρχή ενός σπριντ που κρατάει μόλις πενήντα μέτρα. Και πιστέψτε με: δεν είστε Κάλεμπ Ντρέσελ…
Οι χελώνες της θάλασσας τρέφονται με μικρά ψάρια και μαλάκια. Καμία ανθρώπινη τροφή δεν είναι κατάλληλη γι’ αυτές. Ταΐζοντάς τες, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να αλλάζουμε τη φυσική τους συμπεριφορά, να τις καθιστούμε επικίνδυνες για τη δημόσια ασφάλεια και να διαταράσσουμε τη φυσική ισορροπία του οικοσυστήματος στο οποίο ήδη δύσκολα επιβιώνουν. Αν θέλουμε πραγματικά να τις φροντίσουμε, μόνο ένα πράγμα χρειάζεται: να τις προστατεύσουμε από τους υπόλοιπους, ενοχλητικούς ανθρώπους. Αν βλέπετε τον εαυτό σας σ’ αυτή την περιγραφή, βρείτε κάτι άλλο να παίξετε.
