Ερρίκος Λίτσης
Hθοποιός
Σπιρτόκουτο (2002)
Ακόμα και αν πούμε ότι δεν έφερε κάτι καινούργιο στη σκηνοθεσία, «γέννησε» μια νέα γλώσσα για το ελληνικό σινεμά, κυρίως σε επίπεδο σεναρίου και υποκριτικής. Η πρώτη ταινία του 21ου αιώνα που «απομυθοποιεί» την ελληνική οικογένεια.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Πολίτικη Κουζίνα (2003)
Έφερε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στα σινεμά, καταφέρνοντας να κόψει πάνω από 1,5 εκατομμύριο εισιτήρια. Με την εν λόγω ταινία θεμελιώνεται ο νέος εμπορικός και συγχρόνως ποιοτικός ελληνικός κινηματογράφος.
Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμέτης
Τσίου (2005)
Το ξεχωρίζω και το αγαπώ για τη φρεσκάδα και το έξυπνο χιούμορ του. Μια τολμηρή κωμωδία (;) που αγγίζει το θέμα-ταμπού των ναρκωτικών.
Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητράτος
Βρασίδας Καραλής
Συγγραφέας, πανεπιστημιακός
Το λιβάδι που δακρύζει (2004)
Μια αδίκως υποτιμημένη ταινία, ένα έργο που κορυφώνει ριψοκίνδυνα εικονοπλαστικά πειράματα με την αφήγηση και τον χρόνο.
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος
Suntan (2016)
Για τη μαγευτική αποτύπωση του θερινού φωτός, την καφκική ψυχολογία και την τραγική εξεικόνιση της ανθρώπινης αποτυχίας για επικοινωνία.
Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Πίσω από τις θημωνιές (2022)
Για την υποβλητική κατάδυση στα ριζώματα μιας κοινωνίας κυνικού αυτοθαυμασμού.
Σκηνοθεσία: Ασημίνα Προέδρου
* Ο κ. Καραλής πρόσθεσε: «Τρεις προτάσεις για έναν κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται υπό συνθήκες τραύματος και τον οποίο επιχείρησε ηδύπικρα να θεραπεύσει ο Νυχτερινός εκφωνητής του Ρένου Χαραλαμπίδη».
Γιώργος Αγγελόπουλος
Kαλλιτεχνικός διευθυντής στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας
Το κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο (2001)
Μια ερωτική επιστολή στο παλιό ελληνικό σινεμά, με ισχυρή δόση σάτιρας και ακομπλεξάριστης υπερβολής σε όλα τα επίπεδα. Η απόλυτη camp κωμωδία για προβολή με παρέα και γέλιο μέχρι δακρύων.
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Ρέππας, Θανάσης Παπαθανασίου
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου (2002)
Από τα πιο συγκινητικά ελληνικά ντεμπούτα, με μια αφοπλιστική ερμηνεία από τον μικρό πρωταγωνιστή του. Μια ταινία για πρόωρους αποχαιρετισμούς και για όσα αναγκαζόμαστε να αφήσουμε πίσω μας ενώ μεγαλώνουμε.
Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Στρέλλα (2009)
Η κινηματογραφική Στέλλα της γενιάς μας έχει την τόλμη που απαιτεί η νιότη, τη σοφία που φέρνει η εμπειρία και την καρδιά ενός ικανού δημιουργού για να «δέσουν» αυτά μαζί. Δικαιωματικά συγκαταλέγεται ήδη στις κλασικές ταινίες.
Σκηνοθεσία: Πάνος Κούτρας
Αχιλλέας Κυριακίδης
Συγγραφέας, σκηνοθέτης
Σπιρτόκουτο (2003)
Στη χρονολογικά πρώτη ανανέωση του ήδη Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, ή μάλλον στην «Αναπαράσταση» του Ακόμα Πιο Νέου, ο Γιάννης Οικονομίδης βάζει μπουρλότο στον ιερό θεσμό της ελληνικής μικροαστικής οικογένειας. Αδρή σκηνοθεσία, που θυσιάζει την καλλιέπεια και την επιτήδευση στις θαμμένες αλήθειες και στις υποκρισίες που τινάζονται σαν θραύσματα των θεμελίων.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Κυνόδοντας (2009)
Στον Κυνόδοντα η ρήξη της οικογενειακής συνοχής είναι μεθοδική, οργανωμένη και βραδυφλεγής. Εδώ, η τυπική αλήθεια της εικόνας διαστρεβλώνεται με κάδρα επιμελώς ατημέλητα, η τυπική αλήθεια του λόγου με ευφυώς διεστραμμένες λέξεις.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Suntan (2016)
Μια κινηματογραφική όπερα σε κιαροσκούρο, η πορεία καταβύθισης ενός Ριγκολέτο στον προσωπικό του Αχέροντα με τους ήλιους και τα γυμνά σώματα, ένα σχεδόν μυστικιστικό δόξασμα του νερού και του πάθους, μια ηλιόλουστα μαύρη κωμωδία ηθών.
Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Λένα Παπαληγούρα
Ηθοποιός
Σπιρτόκουτο (2002)
Μία από τις πιο ριζοσπαστικές και αληθινές απεικονίσεις της μικροαστικής ελληνικής οικογένειας. Με τάραξε πολύ. Άνοιξε δρόμο για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Κυνόδοντας (2009)
Ανατρεπτική, στυλιζαρισμένη και σκοτεινά αστεία – άλλαξε το τοπίο του ελληνικού σινεμά. Μου δημιούργησε πολύ έντονα συναισθήματα.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Στρέλλα (2009)
Κατά τη γνώμη μου, μία από τις πιο δυνατές και τολμηρές ελληνικές ταινίες. Με συγκίνησε βαθιά.
Σκηνοθεσία: Πάνος Κούτρας
*Θα ήθελα να πω και μια τέταρτη ταινία για προσωπικούς λόγους, τη μικρού μήκους AirHostess-737 που κάναμε με τον Θανάση Νεοφώτιστο, μια ταινία που λάτρεψα για την ποίησή της, μια τραγικωμωδία με έντονο ψυχολογικό βάθος.
Κόρα Καρβούνη
Hθοποιός
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου (2002)
Μια ταινία για τον αποχωρισμό και το πένθος, με πρωταγωνιστή ένα μικρό αγοράκι. Με συγκίνησε πάρα πολύ, βίωσα ως θεατής την απώλεια μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.
Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά (2014)
Μια ταινία-ψυχογράφημα ενός διάσημου παρουσιαστή που αποσύρεται προετοιμάζοντας την επιστροφή του. Η ματαιοδοξία και η ανάγκη της υστεροφημίας του ήρωα είναι ανατριχιαστικές.
Σκηνοθεσία: Ελίνα Ψύκου
Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό (2019)
Ένας σεξουαλικά μεταδιδόμενος ιός προσβάλλει τις πρώην συντρόφους ενός στελέχους επιχειρήσεων και τον οδηγεί σε μια αναδρομή στο παρελθόν, η οποία εκτυλίσσεται μέσα από ένα λεπτό χιούμορ. Με συγκλόνισε η ιδέα ότι το ανθρώπινο είδος θα εκλείψει εφόσον ο ιός προσβάλει τη γυναίκα.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γεωργόπουλος
Γιάγκος Αντίοχος
Κριτικός κινηματογράφου
Σπιρτόκουτο (2002)
Στην αυγή του 21ου αιώνα, ένας οξυδερκής σκηνοθέτης βλέπει αυτό που οι υπόλοιποι αδυνατούν να αντιληφθούν. Την ακραία βία –λεκτική και σωματική– που φωλιάζει στα μικροαστικά διαμερίσματα. Ο Γιάννης Οικονομίδης θα απεικονίσει με μοναδική ακρίβεια, με μια απόλυτα προσωπική νεορεαλιστική φόρμα, ωμή και ταυτόχρονα σαρκαστική, τη σαπίλα που κρυβόταν μέσα στα χρυσά κλουβιά της ελληνικής ανάπτυξης.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Κυνόδοντας (2009)
Μια ασύλληπτης ευφυΐας αλληγορία για την εγγενή παθογένεια της ελληνικής οικογένειας, που στάζει τοξικότητα, ευνουχισμό προσωπικότητας και πατριαρχική εξουσία. Ισορροπώντας αριστοτεχνικά ανάμεσα στον μαύρο σαρκασμό, στον πολυεπίπεδο συμβολισμό και στην ωμή βία, ο Γιώργος Λάνθιμος παρέδωσε ένα ατόφιο masterpiece του 21ου αιώνα.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Στρέλλα (2009)
Ο Πάνος Κούτρας επαναοριοθετεί την έννοια της οικογένειας με έναν βαθύ και σπάνιο συναισθηματισμό. Ζουμάρει και πάλι στο αγαπημένο του περιθώριο για να βρει την ειλικρινή αγάπη και τον αλτρουισμό, εκεί που η ζωή είναι απεκδυμένη από τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό και η αλληλεγγύη ανθίζει –σε πείσμα των καιρών– στον πάτο της ταξικής πυραμίδας. Μια εκσυγχρονισμένη queer ελληνική τραγωδία που χτυπάει απευθείας στην καρδιά.
Σκηνοθεσία: Πάνος Κούτρας
Δημήτρης Νάκος
Σκηνοθέτης
Ο βασιλιάς (2002)
Είναι μια πολύ αγαπημένη μου ταινία, με ένα εξαιρετικό σενάριο, τόσο για το ενδιαφέρον αυτής καθαυτήν της ιστορίας, όσο και για τεχνικούς λόγους· πρόκειται για σεμιναριακού επιπέδου.
Σκηνοθεσία: Νίκος Γραμματικός
Η διόρθωση (2007)
Μια ταινία γυρισμένη με τρόπο που βάζει τον θεατή μέσα στις σκηνές, δίπλα στον πρωταγωνιστή – ξεχνάς ότι βλέπεις. Μια ταινία για το εδώ και το τώρα, αλλά και βαθιά ανθρωπιστική και λυτρωτική.
Σκηνοθεσία: Θάνος Αναστόπουλος
Η διόρθωση.
Άδικος κόσμος (2011)
Σε έναν άδικο κόσμο, το να προσπαθείς να είσαι δίκαιος δεν είναι μόνο αντικομφορμισμός, αλλά και ο μόνος τρόπος να μείνεις άνθρωπος. Ευαίσθητη ιστορία, με ένα τέλος που γλυκαίνει την ψυχή σου.
Σκηνοθεσία: Φίλιππος Τσίτος
Δημήτρης Μοθωναίος
Ηθοποιός
Σπιρτόκουτο (2002)
Το είδα πρώτη φορά τυχαία στο YouTube, χωρίς να ξέρω τι πρόκειται να δω, κι ένιωσα ότι ήταν ένα είδος στιγμιαίας θεραπείας για τον καταπιεσμένο θυμό μου. Αυτή η ταινία είναι η φαντασίωση κάθε ηθοποιού: βρίζεις χωρίς ντροπή, ξεσπάς, εκτονώνεσαι. Η βωμολοχία εδώ γίνεται μια άλλη γλώσσα, που εκφράζει ένα παράλογο, αλλά βαθιά ανθρώπινο νόημα. Ξέρω ότι άλλους μπορεί να τους εκνευρίσει, αλλά εμένα με χαλάρωσε. Ίσως επειδή έχω κι αυτό το σύνδρομο του «καλού παιδιού» – πάντα ήρεμος, πάντα συγκρατημένος. Αυτή η ταινία μού έδωσε άδεια να ουρλιάξω… σιωπηλά.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Κυνόδοντας (2009)
Η ταινία με την οποία καταλάβαμε ότι ο Λάνθιμος μπορεί και μιλάει μια παγκόσμια κινηματογραφική γλώσσα. Μοιάζει με οικογενειακή, ομαδική ψυχοθεραπεία. Ακόμα κι αν έχεις μεγαλώσει σε ένα τελείως «κανονικό» σπίτι, η παθογένεια που παρουσιάζει κάπως… σε αφορά. Απολαμβάνω πολύ το ιδιόμορφο, κλινικά κρύο χιούμορ της ταινίας, που προσωπικά με αγγίζει, μια κι έχω την τάση να αντιμετωπίζω κι εγώ τα τραύματα με χιούμορ.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Ξενία (2014)
Αγαπώ πολύ τον Πάνο Κούτρα κι αυτή η ταινία ήταν από τα πιο τρυφερά παραμύθια που είδα σε μια περίοδο της ζωής μου που έβγαινα από τις «ζώνες ασφαλείας» μου και άνοιγα φτερά προς την ελευθερία μου. Ο καθένας στις ταινίες καταλαβαίνει κάτι πολύ προσωπικό. Εγώ εδώ ένιωσα έντονα την ανάγκη του να ανήκεις κάπου, να εμπιστεύεσαι την καλοσύνη των ξένων, σ’ έναν κόσμο γεμάτο απειλές. Για μένα είναι ένα ταξίδι ενηλικίωσης, που ξεκινάς φοβισμένος, αλλά κάπου στην πορεία ανοίγεσαι, εκτίθεσαι και γίνεσαι άλλος.
Σκηνοθεσία: Πάνος Κούτρας
Γιώργος Γούσης
Σκηνοθέτης
Αγέλαστος πέτρα (2000)
Ζηλεύω αυτή την ταινία για την υπομονή της, τη σκέψη της, το ένστικτο και το ηχόχρωμα της φωνής του Φίλιππου Κουτσάφτη. Θαυμάζω την ικανότητά του, όχι μόνο να βλέπει πίσω από τις λέξεις και τις εικόνες, αλλά και για το ότι βρήκε τον τρόπο να τα παρουσιάσει όλα αυτά τα αόρατα στους θεατές της ταινίας.
Σκηνοθεσία: Φίλιππος Κουτσάφτης
Ο βασιλιάς (2002)
Ζηλεύω αυτή την ταινία για το πάθος της, τον αναβρασμό της, το ρίσκο των αισθητικών επιλογών της, τη μουσική και τον τρόπο που ο Βαγγέλης Μουρίκης στάθηκε απέναντι από την κάμερα και απέναντι από όλους.
Σκηνοθεσία: Νίκος Γραμματικός
Ροζ (2006)
Ζηλεύω αυτή την ταινία για την καρδιά της, για το θράσος της, τη νεανική ορμή της και για την ανάγκη του Αλέξανδρου Βούλγαρη να εκφραστεί.
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Βούλγαρης
Χρήστος Πολίτης
Δημιουργός της σελίδας «Ο Χρήστος δε Μένει Πια Εδώ» στο Facebook
Αυτή η νύχτα μένει (2000)
Σαν παλιά κασέτα με βαριά λαϊκά που ακόμη παίζει ξεχασμένη στο αυτοκίνητο, η Νύχτα, με τις ιστορίες του Θάνου Αλεξανδρή και τις μουσικές του Σταμάτη Κραουνάκη, είναι η πιο βρόμικη κατάβαση στην κόλαση των ερωτευμένων.
Σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Δεκαπενταύγουστος (2001)
Παραμονές κι ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, η Αθήνα αδειάζει. Οι καρδιές όσων φεύγουν μαρτυράνε τα μυστικά και τα θαύματά τους σε μια ευλογημένη συγκυρία ανθολογίας των αρχών της νέας χιλιετίας.
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γιάνναρης
Άλπεις (2011)
Αποστειρωμένη, σκληρή και πληγωτικά ανάλαφρη σαν ένα ποπ κομμάτι, η τρίτη και τελευταία ταινία του «εκλεκτού» μας σκηνοθέτη σε ελληνικό έδαφος αναζητά την ταυτότητα με τον εντελώς ανορθόδοξο τρόπο και τους πιο σωστούς ήρωες.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Πέγκυ Ρίγγα
Ιδιοκτήτρια Βοξ, Ριβιέρα, Cine Αθηναία
Αυτή η νύχτα μένει (2000)
Γιατί η νύχτα μένει αιώνια παγωμένη, για τις ψυχές που δεν βρίσκουν καταφύγιο ούτε ο ένας στον άλλο.
Σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Σπιρτόκουτο (2003)
Γιατί οι άνθρωποι, όπως και τα σπίρτα, καίγονται εύκολα. Και καίνε και τα πάντα γύρω τους.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Digger (2020)
Γιατί υπάρχουν και γουέστερν με ελληνική καρδιά.
Σκηνοθεσία: Τζώρτζης Γρηγοράκης
Άννα Λυδάκη
Καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου
Νύφες (2004)
Γυναίκες που στις αρχές του 20ού αιώνα αναγκάζονται να αφήσουν τον τόπο τους και με ένα υπερωκεάνιο ταξιδεύουν για να παντρευτούν τον άγνωστο άνδρα της ασπρόμαυρης φωτογραφίας.
Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης
Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς (2020)
Μέσα από το μαύρο χιούμορ, το γκροτέσκο, τις συνεχείς βωμολοχίες και τους ήρωες-καρικατούρες που προκαλούν γέλιο, διαφαίνεται η κυριαρχία του ατομικισμού στον σύγχρονο κόσμο.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Πίσω από τις θημωνιές (2022)
Η μετανάστευση προσεγγίζεται χωρίς γενικότητες, αλλά με εστίαση σε πρόσωπα που –ηθελημένα ή αθέλητα– εμπλέκονται σε δύσκολες, τραγικές καταστάσεις.
Σκηνοθεσία: Ασημίνα Προέδρου
Κατερίνα Μπέη
Σεναριογράφος
Σειρήνες στο Αιγαίο (2005)
Γρήγορος ρυθμός, πολυεπίπεδα πλάνα, πολλά θέματα, κωμικά και τραγικά, μέσα από το μπλέντερ του χιούμορ και της σάτιρας του Περάκη. Πάντα νιώθω ότι κάτι έχω χάσει, πάντα ανακαλύπτω καινούργια πράγματα που μου έχουν ξεφύγει.
Σκηνοθεσία: Νίκος Περάκης
Στρέλλα (2009)
Μου αρέσει το σινεμά του Κούτρα. Η τρυφεράδα κι ο ρεαλισμός του, το απενοχοποιημένο χιούμορ κι η τόλμη του. Το πώς καταφέρνει τους περιθωριακούς ήρωές του να γίνουν οικείοι και τελικά αξιαγάπητοι.
Σκηνοθεσία: Πάνος Κούτρας
Μικρά Αγγλία (2013)
Πολλά συναισθήματα μαζί. Συγκινητική, τρυφερή, σπαρακτική. Το «Σπύροοοο» της Πηνελόπης Τσιλίκα πάντα με ανατριχιάζει και με συγκινεί.
Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης
