Οι πιο έντονες συναυλιακές εμπειρίες για μένα φέτος το καλοκαίρι ήρθαν μέσω Ίνσταγκραμ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις εμφανίσεις των King Gizzard & The Lizard Wizard στον Λυκαβηττό, την Κάιλι Μινόγκ στην πλατεία Νερού, τους Green Day στο ΟΑΚΑ. Αξέχαστες εμπειρίες, οι οποίες με βρήκαν στον καναπέ μου ή στο υπνοδωμάτιο. Κρατάω επίσης τα λάιβ που ευχαριστήθηκα μέσω YouTube, όπως η επανένωση τον Oasis, το γλυκόπικρο αντίο του Όζι και ένα ωραίο σόου του Μπρους Σπρίνγκστιν στην Ιταλία, που παρακολούθησα σιδερώνοντας. Πολλοί σκέφτονται «κρίμα να μην είμαι εκεί». Εγώ όχι. Πολλές φορές πάω σε συναυλίες και αναπολώ το σπίτι μου.
Ειδικά φέτος, μου συνέβη το εξής παράξενο: Οι συναυλίες στις οποίες παρευρέθηκα και οι συναυλίες που είδα ονλάιν (συνήθως αποσπασματικά) έχουν γίνει στο μυαλό μου ένα. Το λάιβ των Oasis στο Κάρντιφ, για παράδειγμα, το έζησα το ίδιο έντονα με εκείνο του ΛΕΞ, στο οποίο ήμουν εκεί. Ίσως επειδή για τους πρώτους υπάρχει αγάπη, ενώ για τον ΛΕΞ υπήρχε FOMO. Ναι, είναι γνωστό ότι o «φόβος της απουσίας» από σημαντικά γεγονότα οδηγεί στα λάιβ ανθρώπους που δεν αγαπούν απαραιτήτως έναν καλλιτέχνη ούτε ξέρουν να σου πουν πολλούς τίτλους τραγουδιών του. Απλώς δεν θέλουν με τίποτα να μην είναι εκεί! Ως εκ τούτου, λίγες είναι πια οι μεγάλες συναυλίες που δεν πάνε καλά από άποψη προσέλευσης. Διότι ποιος έχει μάτια την άλλη μέρα να δει στα stories αυτό που έχασε; Ποιος έχει το σθένος; Την ίδια στιγμή, βέβαια, αρκετοί είναι οι θεατές που υφίστανται την κριτική ότι πάνε στις συναυλίες κυρίως «για το story», δηλαδή για να δείξουν ότι πήγαν. Ας τους κρίνει ο Θεός.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠBurna Boy – No signs of weakness
Παραμένει ένας από τους πιο εμπορικούς καλλιτέχνες στον κόσμο. Για πόσο ακόμα, όμως; Παρά την αυτοπεποίθηση που εμπεριέχει ο τίτλος του νέου άλμπουμ, ο σούπερ σταρ των afrobeats ακούγεται στάσιμος και άδειος. Η συμμετοχή του Μικ Τζάγκερ στο Empty Chairs παραείναι πρόχειρη και γενικώς όλος ο δίσκος σέρνει έναν χορό χωρίς κέφι.
