Γνώρισα τον Γιώργο Καπουτζίδη πριν από σχεδόν 20 χρόνια· την εποχή που ζούσε στη φρενίτιδα που είχε δημιουργήσει το Παρά πέντε, μία από τις δημοφιλέστερες σειρές στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, η οποία ακόμα και σήμερα σημειώνει υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης από σύγχρονα σίριαλ και εκπομπές. Από τότε πρόσθεσε στο βιογραφικό του αρκετές ακόμα σειρές (Εθνική Ελλάδος, Σέρρες), θεατρικά έργα (Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι, Καρυάτιδα) και εκπομπές (Γιουροβίζιον, The Voice of Greece, Μέλλον Ένα), ωρίμασε και εξελίχθηκε ως άνθρωπος, μίλησε ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά του. Αυτό που δεν άλλαξε είναι το χαμόγελο και το γέλιο του, που ακόμα ξεκινά από τα χείλη, περνά από τα μάτια και αντηχεί με ζεστασιά και ανεμελιά στα αυτιά μου πολλές φορές στη διάρκεια αυτής της κουβέντας.
Την ημέρα που συναντιόμαστε, έχει μόλις επιστρέψει από ένα ταξίδι αναψυχής στην Πορτογαλία, που έκανε λίγες ημέρες αφότου γύρισε από την Ελβετία, όπου βρέθηκε για να παρουσιάσει τη Γιουροβίζιον. Μου λέει ότι αγαπά πολύ τα ταξίδια, φροντίζει να προγραμματίζει κάποιο όποτε μπορεί. «Νιώθω ότι με έχουν εξελίξει στη ζωή μου και κυρίως αισθάνομαι ότι είμαι ευτυχής σε ένα ταξίδι. Μου αρέσει, μου πάει πολύ να είμαι τουρίστας τελικά». Έχει ήδη επισκεφθεί 63 χώρες, μαζί με την Ελλάδα, και ακόμα περισσότερες πόλεις – φροντίζει πια να σημειώνει και τις πόλεις. Και ταυτόχρονα κάνει γυρίσματα, γράφει, παρουσιάζει εκπομπές, σχεδόν όλα μαζί. Δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω:
Τελικά, είσαι πολυπράγμων ή εθισμένος στη δουλειά; Ή μήπως είσαι πολύ κακός στην οργάνωση και σου πέφτουν όλα μαζί;
Δεν τα οργανώνω καλά και πέφτουν όλα μαζί. Δεν είμαι καθόλου workaholic, ειδικά μετά την καραντίνα. Νομίζω ότι η καραντίνα με άλλαξε τόσο πολύ ή άλλαξε την καθημερινότητά μου τόσο πολύ, που πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν πριν. Μπήκα σε μια κατάσταση όπου δεν υπήρχε πια έκθεση, δεν με έβλεπε κανείς, και κυρίως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα το 24ωρο για μένα, δεν χρειαζόταν να έχω καμία απολύτως υποχρέωση, και το απόλαυσα αυτό πάρα πολύ. Μου λείπει, είναι η αλήθεια, αλλά ξέρω πια ότι γίνεται και ξέρω πόσο ωραίο είναι όταν συμβαίνει. Καμιά φορά σε αυτή τη δουλειά μάς πιάνει ένα πράγμα ότι πρέπει να κάνω και αυτό, ο άλλος έκανε εκείνο, πρέπει να κάνω και εγώ. Το παθαίνω και εγώ καμιά φορά, αλλά συνέρχομαι αμέσως, γιατί συνειδητοποιώ ότι καλή η δουλειά, αλλά είναι πολύ σημαντικό η προσωπική σου ζωή και ο προσωπικός σου χρόνος να είναι ωραίος και όχι μόνο ένα κρεβάτι που θα πας να κοιμηθείς, για να ξυπνήσεις την άλλη μέρα ξεκούραστος να ξαναπάς στη δουλειά. Θέλει και το ταξίδι, θέλει και τις γάτες, θέλει και τους δικούς σου ανθρώπους, θέλει και τους έρωτες, και τους φίλους, και την οικογένεια. Δεν είμαι λοιπόν ο άνθρωπος που θέλω να δουλεύω συνέχεια.
Καθώς ερχόμουν εδώ, θυμόμουν όταν σε είχα γνωρίσει την εποχή του Παρά πέντε. Τι θυμάσαι από τότε;
Θυμάμαι ότι ήταν μια πάρα πολύ κουραστική περίοδος. Κοιμόμουν δύο ώρες την ημέρα. Κάποιες φορές και μία. Υπήρχε μια περίοδος, κάπου στα μισά της πρώτης χρονιάς, που είχα γύρισμα για το Παρά πέντε, είχα αναλάβει τότε τη Γιουροβίζιον μαζί με τη Ζέτα Μακρυπούλια και παράλληλα έκανα γυρίσματα για μια κινηματογραφική ταινία. Θυμάμαι ότι όταν τελείωσε και το γύρισμα της ταινίας και μια παρουσίαση που έπρεπε να κάνουμε για τη Γιουροβίζιον, γύρισα πίσω στο σπίτι μου και έβαλα τα κλάματα από την πίεση. Θυμάμαι λοιπόν αυτή την κούραση, την πίεση. Από την άλλη θυμάμαι τα γέλια, τη χαρά, τις πλάκες στο γύρισμα.
Ήταν λίγο σαν την Disneyland. Είμαι ευτυχής που το έζησα αυτό. Ήταν κάτι πολύ μεγάλο και πέρασε σαν οδοστρωτήρας πάνω από τη ζωή μου. Και από την άλλη, μπορεί να είναι και αυτό το οποίο μου έχει δώσει μια σταθερότητα στο τώρα, μια νηφαλιότητα αν θες. Γιατί σε πολύ μεγάλο ποσοστό εκπληρώθηκαν πάρα πολλά από τα όνειρα που είχα. Και γι’ αυτό μπορώ τώρα και αρκούμαι στα πράγματα που έχω. Έγινε κάτι πολύ μεγάλο στη ζωή μου, πήρα πολλή αγάπη, εκτίμηση, αναγνώριση, αποδοχή και αισθάνομαι πολύ χορτασμένος.
Τι θεωρείς ότι σε βοήθησε να μην «καείς» από την επιτυχία;
Δεν ήταν εύκολο, γιατί ήταν κάτι πραγματικά πάρα πολύ μεγάλο. Για πολλά χρόνια έμεινα και λίγο μετέωρος και δεν ήξερα τι να κάνω, προς τα πού να κινηθώ. Όταν πετυχαίνεις τους στόχους σου –που ο στόχος μου ήταν να κάνω μια σειρά που να τη βλέπει όλος ο κόσμος και να περνάει καλά, και έγινε αμέσως–, λες τώρα τι να κάνω; Πρέπει να βρω έναν καινούργιο στόχο. Και μπορεί να έμεινα για κάποια χρόνια χωρίς στόχο ή με τη λάθος εκτίμηση ότι πρέπει να κάνω κάτι το οποίο να είναι πιο πάνω. Δεν θα γίνει το πιο πάνω, έκανε 66%, δεν μπορώ να γράψω κάτι που θα κάνει 70%. Νομίζω ότι αυτό το οποίο με συγκράτησε ήταν ότι δεν ήμουν ένας άνθρωπος μόνος μου· το ζήσαμε όλοι μαζί, οπότε όλοι βοηθούσαν ο ένας τον άλλο. Και δεύτερον, ότι γενικότερα δεν πήρα τον εαυτό μου ούτε τις επιτυχίες τόσο πολύ στα σοβαρά. Δεν το καταλάβαινα τότε, το καταλαβαίνω τώρα. Δεν τρέχει και κάτι να κάνεις και κάποιο λάθος, δεν τρέχει και κάτι να σε χειροκροτήσουν κάποιοι πάρα πολύ. Την άλλη μέρα θα χειροκροτήσουν κάποιον άλλο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το απολαμβάνω αυτό που συμβαίνει, θα κρατήσει όσο κρατήσει, δεν θα αρρωστήσω προκειμένου να κρατήσει για πάντα. Για πάντα θέλω να κρατήσει μια αγάπη, ένας έρωτας. Δεν θέλω να κρατήσουν για πάντα η τάδε δουλειά ή η πορεία μου στην τηλεόραση.
Πόσο έχεις αλλάξει από τότε;
Είμαι σίγουρα λιγότερο αγχωμένος και λιγότερο αγχώδης. Και νιώθω ότι, επειδή έχω αυτή την αποδοχή που ήθελα και την έψαχνα από παιδί για πολλούς λόγους, με γέμισε, με ζέστανε μέσα μου και είμαι καλά.
«Για πάντα θέλω να κρατήσει μια αγάπη, ένας έρωτας. Δεν θέλω να κρατήσουν για πάντα η τάδε δουλειά ή η πορεία μου στην τηλεόραση».
Η εντύπωση που υπάρχει είναι ότι σε συμπαθούν όλοι.
Δεν με συμπαθούν όλοι, ξέρω και ανθρώπους οι οποίοι δεν με συμπαθούν καθόλου. Είναι αυτό που λέει η μαμά μου: Οι σοβαροί, ωραίοι άνθρωποι σε συμπαθούν όλοι. Τώρα θα εκνευρίσω πάλι κάποιους με αυτό που είπα. Κοίταξε, κατ’ αρχάς, για να είμαστε σαφείς, από τη στιγμή που μίλησα ξεκάθαρα για τη σεξουαλικότητά μου, ούτως ή άλλως κάποιοι δεν με συμπαθούν και δεν θέλουν καθόλου να με ακούν να μιλάω. Τους ζητώ συγγνώμη, αλλά την πάτησαν, θα με ακούν να μιλάω, δεν έχουν κι άλλη επιλογή. Η μόνη επιλογή είναι να μη διαβάζουν αυτά που λέω ή να μη βλέπουν αυτά που γράφω. Αυτό∙ δεν μπορώ να τους συμβουλέψω κάτι άλλο, και να είναι καλά. Έχω πάρει πολλή συμπάθεια και εκτίμηση από πολύ κόσμο και είναι και πολύ γενναιόδωρος ο κόσμος απέναντί μου πολλές φορές. Και ναι, αυτό με χαροποιεί. Και είναι ωραίο γιατί γίνεται αβίαστα. Δηλαδή πλέον δεν κάνω αυτό το οποίο θέλει ο άλλος να δει για να με συμπαθήσει. Είμαι αυτό που είμαι και αυτό που θέλω να πω θα το πω αβίαστα, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να έχω μια ατζέντα ότι ας πω αυτό για να αρέσει.
Άρα, δεν έχεις πρόβλημα και να σε αντιπαθούν.
Είχα. Και στενοχωριόμουν πάρα πολύ επειδή ο τάδε με αντιπάθησε ή με αδίκησε. Αλλά όλα είναι μέσα στη ζωή, θα αδικηθείς και θα αδικήσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από το «αχ, δεν με συμπάθησε ο τάδε».
Εκφράζεις πλέον πιο ξεκάθαρα τα συναισθήματά σου; Λες σε κάποιον ότι σε στενοχώρησε ή σε θύμωσε;
Είχα ένα πρόβλημα, ότι δεν μπορούσα να εξωτερικεύσω το παράπονό μου και δεν το εξωτερίκευα· και καμιά φορά άμα δεν το πεις μία, δύο, τρεις, τέσσερις, την πέμπτη φορά θα το πεις πάρα πολύ δυνατά. Τώρα νομίζω ότι μου είναι πιο εύκολο να το πω, και να το πω και πολύ απλά. Νομίζω ότι έχω πολύ καιρό να θυμώσω, πάνω από χρόνο. Αλλά πρέπει να το λες. Αυτό που αισθανόμαστε γενικότερα πρέπει να το λέμε. Και από εκεί και πέρα να ξέρουμε ότι το λέμε σε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει συναισθήματα. Οπότε, αν δεν θέλουμε να του κάνουμε κακό, να το λέμε και με τρόπο που να μην τον βλάψουμε.
Η εικόνα σου στα σόσιαλ μίντια έχει γατιά, Αίγινα, φίλους, τραπέζια. Τι δεν βλέπουμε;
Δεν βλέπετε κι άλλες γάτες. (γέλια) Δεν την παρουσιάζω και πολύ τη ζωή μου στα σόσιαλ μίντια. Ούτε την προσωπική μου ζωή. Ούτε έρωτες θα δείτε ούτε και όλους μου τους φίλους.
Για ποιες στιγμές στον δημόσιο λόγο ή στη δημόσια εικόνα σου είσαι υπερήφανος;
Χαίρομαι πάρα πολύ που μπορώ και είμαι ελεύθερος να είμαι ο εαυτός μου και να μιλάω για την ταυτότητά μου. Γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα με ένα όχι, ότι δεν μπορώ να πω αυτό, δεν μπορώ να πω εκείνο, ότι είναι ντροπή αυτό, ότι πρέπει να έχεις τύψεις γι’ αυτό, ότι πρέπει να έχεις ενοχές. Αυτά όλα τα έχω αποδιώξει. Αυτή είναι η ταυτότητά μου. Είμαι πάρα πολύ καλά που μπορώ και το επικοινωνώ. Νιώθω ότι μπορώ και βοηθάω κι άλλους ανθρώπους να το επικοινωνήσουν. Νιώθω ότι με αυτόν τον τρόπο μπορώ και να επικοινωνώ εγώ καλύτερα με τον κόσμο. Δηλαδή ένας λόγος που μου δίνει ο άλλος την εκτίμησή του και τη συμπάθειά του είναι γιατί καταλαβαίνει ότι είμαι και εγώ ειλικρινής απέναντί του. Δεν είμαι ένας τύπος που κρύβομαι ή που παριστάνω κάτι άλλο.
Η δημόσια συζήτηση που γίνεται για την αποδοχή της διαφορετικότητας, τη συμπερίληψη και τα δικαιώματα θεωρείς ότι έχει φέρει κάποια αλλαγή;
Εξαρτάται για ποια συζήτηση μιλάμε. Υπάρχουν συζητήσεις που είναι πάρα πολύ βοηθητικές και υπάρχουν συζητήσεις που είναι επιβλαβείς. Υπάρχουν δημοσιογραφικές προσεγγίσεις που είναι εξαιρετικά ενισχυτικές στο να πάμε προς τα εμπρός και άλλες οι οποίες είναι εξαιρετικά επιβλαβείς. Είναι ένας πάγκος με φρούτα, αν θέλεις, που έχει το πιο φρέσκο και το πιο σάπιο. Επαφίεται στον άνθρωπο στο τι θα επιλέξει να δει, ποιον θα επιλέξει να διαβάσει και να ακούσει. Πολλά άτομα της γενιάς που μεγαλώνει τώρα –έφηβοι, 20άρηδες– είναι πολύ πιο ανοιχτά, ξέρουν πολύ περισσότερα πράγματα. Υπάρχουν φωνές οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν αφάνταστα έναν έφηβο, μια έφηβη που βρίσκεται σε μια φάση που ψάχνει να βρει την αλήθεια, και υπάρχουν και κάποιες άλλες οι οποίες μπορούν να κάνουν πάρα πολύ κακό και σε πηγαίνουν προς έναν πνευματικό μεσαίωνα.
Φαντάζομαι έχεις συναίσθηση του γεγονότος ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε θεωρούν πρότυπο. Εννοώ ότι κάτι που θα πεις ή κάτι που θα κάνεις ή ο δρόμος που θα ακολουθήσεις μπορεί κάποιον να τον εμπνεύσει ή να τον απελευθερώσει. Αυτό το νιώθεις σαν ευθύνη;
Δεν θέλω να το πολυσκέφτομαι είναι η αλήθεια, γιατί είναι και ένα βάρος το οποίο δεν θεωρώ ότι έχω τη δύναμη να κουβαλήσω. Εγώ προσπαθώ να λέω κάτι το οποίο να είναι βοηθητικό και ειλικρινές. Ειλικρινές για να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και αν μπορεί να είναι βοηθητικό, που νιώθω ότι μπορεί να είναι βοηθητικό, είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Από εκεί και πέρα ένας άνθρωπος είμαι και εγώ, με τα καλά μου, με τα κακά μου, με τις ευκολίες μου, με τις δυσκολίες μου.
«Δεν θέλω να πολυσκέφτομαι ότι είμαι πρότυπο για κάποιους ανθρώπους, γιατί είναι και ένα βάρος το οποίο δεν θεωρώ ότι έχω τη δύναμη να κουβαλήσω».
Πιστεύω πάρα πολύ στην καλοσύνη, πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Αυτή είναι οδηγός μου, αυτήν έχω σαν πρότυπο και από εκεί και πέρα προσπαθώ με βάση αυτό να κινηθώ και να υπάρχω. Δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνω λάθος. Δεν νιώθω ότι πρέπει να είμαι πρότυπο ή ότι πρέπει να έχουμε ντε και καλά πρότυπα. Πρέπει όμως να έχουμε λίγο τα αυτιά μας και τα μάτια μας ανοιχτά. Να παίρνουμε όμορφα στοιχεία από ανθρώπους που βλέπουμε και που εκτιμάμε. Όχι να αντιγράψουμε έναν, όχι να ακολουθήσουμε έναν. Ο καθένας οφείλει να χαράξει τον δικό του δρόμο για την ευτυχία του. Εγώ στην τελική ανάλυση αυτή τη στιγμή προχωρώ χωρίς να έχω κάποιο πρότυπο. Οπότε μη νομίζετε ότι έχω κι εγώ έναν φάρο που με οδηγεί και έρθετε από πίσω. Παιδιά, δεν έχω μάνιουαλ. Από εκεί και πέρα, αισθάνομαι ότι έχω μια ευθύνη επειδή έχω δημόσιο λόγο.
Τι επηρεάζει τη δημιουργικότητά σου; Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πιο δημιουργικοί όταν είναι ερωτευμένοι, άλλοι όταν είναι στενοχωρημένοι…
Αυτό δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα. Δεν καταλαβαίνω και εγώ με ποια λογική και για ποιον λόγο ανοίγω τον υπολογιστή και λέω τώρα θα ξεκινήσω να λέω μια ιστορία. Δεν έχω κάνει προγραμματισμό σε αυτό. Έχω γράψει σε όλες τις συνθήκες, και χαρούμενος, και στενοχωρημένος, και ερωτευμένος, και χωρισμένος. Νομίζω ότι είναι η φύση μου τελικά, δεν ήταν ποτέ δουλειά, είναι η φύση μου το να πω μια ιστορία. Όπως είναι το να αναπνέεις. Είτε είσαι χαρούμενος είτε ερωτευμένος, χωρισμένος, αναπνέεις.
Υπάρχει ένα νήμα που ενώνει τις δουλειές σου;
Ο εαυτός μου είναι αυτές οι δουλειές. Ξεκινάει με μια ανεμελιά, από τις Σαββατογεννημένες και μετά, στο Παρά πέντε, με αυτή την ανάγκη της παρέας και της φιλίας που δεν την είχα, γιατί μεγάλωσα αρκετά μοναχικά. Έρχεται μετά η ανάγκη για επανάσταση, ένας θυμός ίσως, από πολλές καταπιεσμένες σιωπές μάλλον που βγήκαν όλες μαζί στην Εθνική Ελλάδος, σε μια περίοδο που ούτως ή άλλως και η Ελλάδα είχε έναν θυμό. Και τώρα έχει φτάσει σε μια συνειδητοποίηση, σε μια ανεμελιά αν θες πάλι, ότι, παιδιά, έτσι είναι τα πράγματα και αν σας αρέσουν, αυτή είναι η ζωή στις Σέρρες, έτσι είμαι εγώ στις Σέρρες.
Πότε αποφάσισες ότι δεν θα μιλάς μόνο μέσα από τις δουλειές σου;
Είδα ότι ο δημόσιος λόγος μου από τον ιδιωτικό λόγο είχε μια διαφορά. Ο ιδιωτικός μου λόγος ήταν πολύ πιο ισχυρός, πολύ πιο σαφής, πολύ πιο ξεκάθαρος, ενώ ο δημόσιος ήταν πιο δειλός και κατάλαβα ότι δεν θέλω να είμαι έτσι. Από εκεί και πέρα, όμως, είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχω έρθει για να κάνω επανάσταση, ούτε για να τα διορθώσω όλα, ούτε για να κάνω μαθήματα στον κόσμο. Μιλάω γι’ αυτά που ξέρω καλά, για όσα έχω βιώματα. Νιώθω για όλα τα άλλα που συμβαίνουν, έχω άποψη αν θέλεις, αλλά δεν θεωρώ ότι εγώ πρέπει να βγω και να μιλήσω για όλα τα ζητήματα.
Μου άρεσε πολύ αυτό που είπες νωρίτερα, ότι αυτό που θα ήθελες να κρατήσει για πάντα είναι η αγάπη, ο έρωτας. Πιστεύεις ότι μπορεί να συμβεί;
Ναι, το πιστεύω. Έχω δει ζευγάρια να κρατούνται χέρι χέρι στα 80 και στα 85, και λέω κοίτα τι όμορφο που είναι αυτό. Υπάρχει λοιπόν, και θα το προσπαθήσω, και το υπόσχομαι, και το ελπίζω, και το ονειρεύομαι. Στα 20, το για πάντα μού φαινόταν και λίγο τρομακτικό, γιατί θα κρατούσε πάρα πολλά χρόνια. Τώρα που είμαι 53, δεν είναι και τόσο πολύ, δηλαδή μπορώ να το κουμαντάρω. (γέλια)
«Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχω έρθει για να κάνω επανάσταση, ούτε για να τα διορθώσω όλα, ούτε για να κάνω μαθήματα στον κόσμο. Μιλάω γι’ αυτά που ξέρω καλά, για όσα έχω βιώματα».
Υπάρχει η θεωρία ότι μετά τα 50 οι άνθρωποι γινόμαστε πιο συνειδητοποιημένοι και προοδευτικά πιο ευτυχισμένοι. Είναι κάτι που νιώθεις;
Αν σκεφτείς τι είπα σε αυτή τη συνέντευξη, αυτή τη διαδρομή νομίζω ακολουθώ. Και πιο συνειδητοποιημένος είμαι, και πιο ώριμος, και πιο στα πόδια μου πατάω, και δεν ταράζομαι με το παραμικρό. Δεν είναι ότι έχω γίνει αναίσθητος, αλλά είμαι λίγο πιο συγκροτημένος, πιο σταθερός και πράγματα τα οποία κάποτε θα με στενοχωρούσαν, θα με θύμωναν, τα αφήνω λίγο παραπέρα. Θα συνεχίζουν να υπάρχουν, πάντοτε θα υπάρχουν, τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Οπότε, ναι, μπορείς μετά τα 50 όντως να είσαι πιο σίγουρος για την πορεία που θέλεις να ακολουθήσεις.
*Η εκπομπή Μέλλον Ένα, που ο Γιώργος Καπουτζίδης παρουσιάζει με τη Γεωργία Καλτσή στον ΣΚΑΪ, θα επιστρέψει με νέα επεισόδια τον Σεπτέμβριο.
Από τη νέα σεζόν θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα και του The Voice of Greece στον ΣΚΑΪ, αλλά και η προβολή του δεύτερου κύκλου της σειράς Σέρρες στον ΑΝΤ1+. Στο θέατρο θα συνεχιστεί η Καρυάτιδα, ενώ την περίοδο των Χριστουγέννων προγραμματίζεται ένα σπέσιαλ reunion των συντελεστών του Παρά πέντε.
