Καλοκαίρι σημαίνει νέες γνωριμίες. Καινούργιες μεν οι παρέες, ίδιες δε οι κουβέντες: «Εσύ που ξέρεις απ’ αυτά [καμία συζήτηση που ξεκινάει έτσι δεν τελειώνει ευχάριστα…], τι είναι πιο δύσκολο, να μεγαλώνεις παιδιά ή να έχεις ζώα στο σπίτι;».
«Δεν υπάρχει μία απάντηση στην ερώτηση αυτή. Όλα είναι θέμα χαρακτήρα και συνθηκών», εξηγήθηκα από την αρχή. Τα ανθρώπινα όντα ξεκινούν με ένα κουσούρι που όμως γρήγορα μετατρέπεται σε αβάντζο: όσο είναι μωρά, εξαρτώνται αποκλειστικά από σένα. Κάποια στιγμή όμως θα μεγαλώσουν. Θα αυτονομηθούν. Θα γίνουν ανεξάρτητοι και αυτεξούσιοι άνθρωποι. Τα ζώα, από την άλλη, θα παραμείνουν για πάντα παιδιά, με νοημοσύνη ανάλογη εκείνης ενός εξάχρονου σπόρου. Θα έχουν πάντα την ανάγκη σου. Και όταν γεράσουν, τότε που τα παιδιά σου θα έχουν ήδη φύγει από το σπίτι, η ισόβια φροντίδα τους θα βαρύνει μόνο εσένα… Από αυτή την άποψη λοιπόν, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Χίλιες φορές παιδιά!
Μόνο που τα παραπάνω αφορούν τη ζωή. Στο τέλος της οποίας υπάρχει ο θάνατος. Και ο Ευριπίδης. Που μας δίνει, στην εισαγωγή της Ανδρομάχης, την πιο σπαρακτική εικόνα της μάνας που θάβει το παιδί της: «[…] μα τώρα, η πιο δυστυχισμένη απ’ όλες τις γυναίκες. Αφού τον άντρα μου τον Έκτορα είδα να πεθαίνει και το παιδί που απόκτησα μαζί του, τον Αστυάνακτα, τον είδα να γκρεμίζεται απ’ τα καστροπύργια, όταν οι Έλληνες κυρίεψαν της Τροίας τη χώρα».
Ξέρω ότι υπάρχουν εμμονικοί φιλόζωοι που πέφτουν σε κατάθλιψη βαριά όταν θάβουν τα ζώα τους. Γνωρίζω από πρώτο χέρι τον πόνο και την οδύνη – έχω ήδη θάψει τρία, δίπλα δίπλα, στον κήπο του σπιτιού μου. Αλλά δεν υπάρχει άλλη συναισθηματική συντριβή, άλλο ψυχικό έρεβος από το να χάνεις το παιδί σου. Eιλικρινά αρνούμαι να το αναγνωρίσω σε όσους οδύρονται για τον χαμό του τετράποδου συντρόφου τους και εύχομαι ολόψυχα να μη χρειαστεί να καταλάβουν πόσο ασύμμετρη είναι αυτή η λύπη σε σχέση με την άλλη, απόλυτη δυστυχία.
Ως ψυχολογικά τρωτοί και ευαίσθητοι άνθρωποι, θα ανησυχούμε πάντα για όσους αγαπάμε. Θα φροντίζουμε τα γατιά και τα σκυλιά μας μέχρι το τέλος τους και θα καρδιοχτυπάμε για τα παιδιά μας μέχρι το δικό μας τέλος· γιατί αυτό σημαίνει να είσαι κηδεμόνας και γονιός. Όμως, η διά βίου μέριμνα που αναλαμβάνουμε απέναντι στα ζώα μας δεν συγκρίνεται ούτε για αστείο με την εφ’ όρου ζωής λαχτάρα που θα νιώθουμε για τα παιδιά μας. Για την ασφάλεια και την ευημερία τους. Οτιδήποτε διαφορετικό είναι απλώς αφύσικο. Ή διατυπώνεται από ανθρώπους που δεν είχαν την τύχη (ή την ατυχία – δεν κρίνω) να γίνουν γονείς.
Αυτό το λογύδριο έβγαλα στην καινούργια μου παρέα κι απ’ τις κλεφτές ματιές κατάλαβα ότι δίχασα την ομήγυρη. Οπότε άλλαξα στα γρήγορα τη συζήτηση και πιάσαμε την κουβέντα για μπίρες. Καλοκαίρι σημαίνει νέες γνωριμίες. Και ελαφρές θεματολογίες…
