Ένα βίντεο στο YouTube δείχνει τον Όζι Όσμπορν με κοντά μαλλιά. Συνέντευξη του 1982, το βίντεο ξεκινά με τον ίδιο σε μια αποκρουστική γκριμάτσα, κάπου μεταξύ τρέλας και τρόμου. «Όζι, κυκλοφορούν φήμες ότι έχεις δαγκώσει κεφάλια από πάπιες, νυχτερίδες, σκύλους, τα πάντα», λέει η δημοσιογράφος. «Ποια είναι η αλήθεια;». Ο Όζι το σκέφτεται λίγο. Ύστερα απαντά: «Το δικό μου κεφάλι δάγκωσα». Όλοι κατά βάθος το ξέραμε ότι ο Όζι έπαιζε ρόλο. Υποδυόταν έναν τρελό, αυτοκαταστροφικό, τρομακτικό, λίγο χαζούλη και αρκετά αστείο τύπο, που δεν μπορούσε να περάσει το τεστ οδήγησης ή να σταματήσει να πίνει. Όλα αυτά δεν απείχαν πολύ από την αλήθεια. Αλλά με τα χρόνια έγιναν και ένας μανδύας, πίσω από τον οποίο έκρυβε τις ανασφάλειες, τα κενά του, τους φόβους ότι, αν ξαφνικά γίνει «κανονικός», δεν θα τον αγαπάνε.
Παράλληλα, η μουσική και η φωνή του ήταν πάντα εδώ. Στα πρώτα τραγούδια των Black Sabbath, που ένωσαν τα μπλουζ με κάτι βαρύ και σκοτεινό, ορίζοντας το χέβι μέταλ. Στο αγέραστο Crazy train. Στο επιβλητικό Mr. Crowley, αλλά και στις μέινστριμ μπαλάντες της ύστερης πορείας του (Dreamer, Ordinary man). Πολύ λίγα από τα κείμενα που γράφτηκαν με αφορμή τον θάνατό του επικεντρώθηκαν στα τραγούδια, ξεφεύγοντας από την περσόνα Όζι και το εφέ της. Όμως αυτή η ιδιαίτερη, σχεδόν καρτουνίστικη φωνή, οι απλές μελωδίες, το ποπ στοιχείο που μαλάκωνε τον σκληρό του ήχο και η αυτοαναφορικότητα, που έκανε πολλούς στίχους να παραπέμπουν σε συνεδρίες ψυχανάλυσης, είναι κομμάτια της σφραγίδας του. Μια γενιά τον έμαθε ως «πρίγκιπα του σκότους». Μια άλλη ως τηλεπερσόνα σε ριάλιτι σόου (The Osbournes). Κάπου εκεί ανάμεσα βρισκόταν ένας αδύναμος άντρας, που λάτρευε τη γυναίκα του και έλεγε συνεχώς «God bless you». Ίσως ο κοντοκουρεμένος Όζι, από εκείνη τη συνέντευξη του 1982, να είναι πιο κοντά στον άνθρωπο που χάσαμε. Και ίσως τα τραγούδια του να είναι ό,τι πιο αληθινό μάς έδωσε, συνδέοντας το σοκ με τη διασκέδαση και το σκοτάδι με την ελευθερία.
