Το τωρινό παγκόσμιο ρεκόρ στα εκατό μέτρα ελεύθερο της κολύμβησης βρίσκεται πλέον στα 46,40 δευτερόλεπτα και το έκανε ο Κινέζος Παν Ζάνλε στους περσινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Στις πισίνες της γαλλικής πρωτεύουσας, εκατό χρόνια πριν, ο Γιόχαν Πέτερ Βάισμιλερ κατακτούσε τα τρία πρώτα από τα συνολικά πέντε χρυσά μετάλλιά του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όλα στο στιλ του ελεύθερου, στα οποία πρόσθεσε και ένα χάλκινο ως μέλος της εθνικής ομάδας πόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, το 1928, στο Άμστερνταμ.
Δύο χρόνια πριν από τον θρίαμβό του στο Παρίσι, τέτοια εποχή στην Αλαμέδα της Καλιφόρνια, έγινε στα 18 του χρόνια ο πρώτος που κολύμπησε τα εκατό μέτρα κάτω από το ένα λεπτό. Αυτό ήταν μόλις ένα από τα συνολικά 57 ρεκόρ του, αν και ο μύθος λέει ότι έκανε πολλά ακόμα, τα οποία όμως δεν καταγράφηκαν γιατί, απλούστατα, ο ίδιος βαριόταν να συμπληρώσει τα απαραίτητα χαρτιά για να τα δηλώσει!
Το γιόντελ έγινε κραυγή
Γεννημένος στις αρχές του 20ού αιώνα στην τότε Αυστροουγγαρία, ο Τζόνι, όπως τον φώναζαν όλοι από πολύ μικρό, υπήρξε ένας ικανότατος τραγουδιστής γιόντελ, μια δεξιότητα που τον βοήθησε, χρόνια αργότερα, να δημιουργήσει την πιο παραδοσιακή κραυγή στην ιστορία του κινηματογράφου, αυτή που συνόδευε τον Ταρζάν. Έναν ρόλο που ενσάρκωσε δώδεκα φορές από το 1932 έως το 1948, όντας με διαφορά ο πιο αναγνωρισμένος όλων των εποχών στον συγκεκριμένο ρόλο.
Ως άριστος κολυμβητής, άλλωστε, μπορούσε να δώσει ακόμα περισσότερο ρεαλισμό στον χαρακτήρα, ο οποίος τον συνόδευσε μέχρι την τελευταία του πνοή. Παρότι υπήρξε ένας υπεραθλητής στα νιάτα του και ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Διεθνούς Hall of Fame της κολύμβησης, σε ηλικία 70 ετών έσπασε πόδι και γοφό, ενώ έπειτα από ενδελεχείς εξετάσεις που έκανε, πληροφορήθηκε ότι είχε ένα χρόνιο, σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά. Αν και αυτό δεν τον εμπόδισε ποτέ να σπάσει ρεκόρ και να είναι αήττητος σε αγώνες για δέκα ολόκληρα χρόνια. Για την ακρίβεια, δεν έχασε ποτέ! Ύστερα από συνεχή εγκεφαλικά επεισόδια, πέντε γάμους και τέσσερα παιδιά, πέθανε σε ηλικία 79 ετών από (τραγική ειρωνεία…) πνευμονικό οίδημα. Στην κηδεία του, η οποία έγινε με τιμές αρχηγού κράτους, ύστερα από εντολή του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρίγκαν, έπαιξε τρεις φορές η κραυγή του Ταρζάν, όπως εκείνος είχε ζητήσει. Η δική του κραυγή του Ταρζάν…
