Διαβάζω ότι το νέο άλμπουμ του Κέι Τέμπεστ κατατάσσεται στο conscious hip hop. «Ενσυνείδητο χιπ χοπ», δηλαδή, ή «χιπ χοπ της συνείδησης». Βλέπετε, τόσα χρόνια δεν υπήρχε στην αγγλική γλώσσα ένας όρος σαν το «έντεχνο», οπότε είπαν να φτιάξουν κάτι αντίστοιχο. Κάτι που να διαχωρίζει δηλαδή την τέχνη σε ενσυνείδητη και ασυνείδητη, όπως υπάρχει καθαριστικό πατώματος με χλωρίνη και άνευ.
Ως άνθρωπος που κάποτε ήταν γυναίκα, ύστερα άρχισε να συστήνεται ως non-binary και από φέτος είναι άντρας (προηγήθηκε μια εγχείρηση και αρκετές δόσεις τεστοστερόνης), ο Τέμπεστ έχει σίγουρα μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει. Ή μάλλον πολλές: «Πόσους άγνωστους θα αναστατώσω πάλι σήμερα με την ύπαρξή μου;», αναρωτιέται στους στίχους του I stand on the line. Ενώ τα πρώτα του άλμπουμ εστίαζαν στην ανθρώπινη εμπειρία συνολικά, αποφεύγοντας τις εξομολογήσεις, το Self titled είναι βαθιά προσωπικό, οργισμένο, ειρωνικό, ενίοτε και ηρωικό: «Δεν θέλανε ποτέ ανθρώπους σαν κι εμένα εδώ πέρα/ αλλά όταν πεθάνω, θα βάλουν το άγαλμά μου στην πλατεία». Η μουσική δεν βρίσκεται στο επίκεντρο. Την ίδια στιγμή, τα μπιτ, τα strings και τα συνθεσάιζερ στρώνουν ένα βαρύ χαλί, που δεν αφήνει τον δίσκο να αναπνεύσει. Το παράκανε ο παραγωγός!
Κατά τα άλλα, το πιανάκι στο εξαιρετικό Statue in the square και το μελωδικό ρεφρέν του Sunshine on Catford, με τη συμμετοχή του Νιλ Τέναντ, σου δίνουν λόγους να επιστρέψεις. Σε πείθουν δε ότι το ενσυνείδητο χιπ χοπ, πέρα από αφυπνισμένο και άγριο, μπορεί να αγγίζει και την καρδιά. Το είχε πει και ο Ρασούλης: «Συγκίνηση μεν, συνείδηση δε».
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠWet leg – Moisturizer
Μια μπάντα που λέγεται «υγρό πόδι» βγάζει δίσκο με τίτλο Ενυδατική κρέμα. Όλα καλά, μόνο που οι φασαριόζικες κιθάρες, τα κουλ στιχάκια και η τσαχπινιά δεν αρκούν για να παίξεις indie ροκ ουσίας. Μετά τα 30 δευτερόλεπτα, όλα τα τραγούδια των Wet Leg καταντάνε βαρετά (αν και τα παιδιά του TikTok λογικά δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό).
