Η Βρετανίδα συγγραφέας Νατάσα Μπράουν (της οποίας το πρώτο μυθιστόρημα Η συνάντηση των εκδόσεων Gutenberg είχαμε σχολιάσει σε αυτή τη στήλη) ορίστηκε πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του φετινού Διεθνούς Μπούκερ. Η ίδια δήλωσε επ’ ευκαιρία ότι, ως αναγνώστρια, αυτά τα εννέα χρόνια που δίνεται το συγκεκριμένο βραβείο, παρακολουθώντας τις λίστες που προκύπτουν με (άγνωστα, συνήθως) ονόματα από όλο τον κόσμο, έχει διευρύνει τους αναγνωστικούς της ορίζοντες. Αυτό τώρα το λέω εγώ, όχι η Μπράουν: η διεθνής έκδοση του βραβείου είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσα από την παραδοσιακή. Για την ιστορία, το πρώτο Διεθνές Μπούκερ απονεμήθηκε το 2016 στη μετέπειτα νομπελίστρια Χαν Γκανγκ.
Ακόμα και ο πιο ανυπόμονος αναγνώστης του Τζορτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν είχε ξεχάσει –έπειτα από δεκατρία χρόνια– ότι περίμενε το επόμενο βιβλίο από το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, ό,τι δηλαδή υπήρξε η έκτη σεζόν του Game of Thrones. Και έτσι, λοιπόν, μάλλον στα καλά καθούμενα ο Μάρτιν δήλωσε ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο, ότι έχει γράψει 1.200 σελίδες και θέλει κάποιες ακόμα. Εγώ τον καταλαβαίνω. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι να διαβάσετε ένα βιβλίο αν έχετε δει πρώτα την κινηματογραφική του μεταφορά. Σκεφτείτε τώρα να πρέπει να γράψετε αυτό το βιβλίο. Με τι όρεξη και τι μυαλό;
Η Αμερικανίδα Μπάρμπαρα Κινγκσόλβερ (βραβείο Πούλιτζερ για το Ντίμον Κόπερχεντ, εκδ. Ψυχογιός) παραχώρησε συνέντευξη στον Guardian, κάνοντας την κριτική της: «Είμαι βαθιά απογοητευμένη και από τα δύο πολιτικά κόμματα αυτής της χώρας, για το πόσο υποταγμένα είναι στα εταιρικά συμφέροντα. Οι εταιρείες είναι αυτές που μας κυβερνούν. Το μόνο ερώτημα είναι πόσα, ή πόσο λίγα, είναι διατεθειμένες να παραχωρήσουν για το δημόσιο καλό. Πολλοί από εμάς διαβάζαμε επί χρόνια για τον ύστερο καπιταλισμό – και τώρα τον βλέπουμε μπροστά μας». Ύστερος καπιταλισμός, λοιπόν.
Η συγγραφέας Βικτόρια Αμελίνα βρισκόταν σε ένα εστιατόριο στο Κραματόρσκ στην ανατολική Ουκρανία όταν η πόλη δέχτηκε επίθεση με πυραύλους από τους Ρώσους τον Ιούνιο του 2023. Ήταν 37 ετών, μητέρα ενός αγοριού. Ίσως να θυμάστε την ιστορία από τις ειδήσεις. Η ίδια είχε πει ότι ήξερε πως ήταν στόχος, όπως όλοι οι διανοούμενοι που διαμαρτύρονται για τη ρωσική εισβολή. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, η Αμελίνα τιμήθηκε μετά θάνατον με το βραβείο Όργουλ για Πολιτική Γραφή για το βιβλίο της Looking at Women Looking at War. Θα ήθελα να το δω στα ελληνικά κάποια στιγμή.
